จะว่าไปรอบตัวเรา เรายังไม่เจอคนที่อยู่กลุ่มอาการเดียวกับเรา แบบที่ถูกคุณหมอ diagnosed ว่าเออเธอเป็น PMDD จริงๆ นะ ก็เลยจะหาเพื่อนไว้ตรงนี้เลย เผื่อใครเป็นบ้าง /แหะๆ (ไม่น่ารักเอาเสียเลย)

PMDD หรือ ชื่อเต็มๆ ซึ่งยาวจังคือ Premenstrual Dysphoric Disorder หรือที่มีแปลเป็นภาษาไทยว่า "กลุ่มอาการรุนแรงก่อนมีประจำเดือน" หรือแยกแปลเป็นคำๆ อย่างที่เราเข้าใจได้ประมาณนี้ ,

premenstrual = ก่อนมีประจำเดือน

dysphoric = รู้สึกเศร้า โศก ตรม กังวล 

disorder = ความผิดไปจากปกติ

สามารถหาอ่านบทความวิชาการที่อธิบายอาการเหล่านี้อย่างละเอียดได้ทั้งภาษาไทย และภาษาอังกฤษ โดยใช้ชื่อข้างบนนั้นเป็นคำค้นหานะคะ เพราะเราไม่ใช่หมอ ไม่อยากอธิบายเยอะ เดี๋ยวผิด เราขอเล่าเฉพาะที่เกี่ยวกับเราโดยตรงดีกว่าโนะ

สำหรับเรา เราค้นพบอาการนี้ด้วยการเสิร์ชคำว่า "severe PMS"

มันมีที่มาที่ไปนะ ..

มันเริ่มต้นตรงที่เรามักจะงอแงมากๆ ในช่วงก่อนมีประจำเดือน

ซึ่งทำไมรู้ว่าเป็นช่วงนั้นน่ะเหรอ ? ก็เพราะว่าเรา tracking ไง (เราใช้แอพบนมือถือชื่อ Clue )

เราจดบันทึกช่วงมีประจำเดือนมาอย่างต่อเนื่องหลายปีแล้ว เพราะเราค่อนข้างจะต้องไปเจอหมอบ่อยด้วยหลายเหตุ และหมอก็จะชอบถามว่าประจำเดือนมาวันสุดท้ายเมื่อไหร่เพื่อเช็คว่าเราไม่ท้อง จะได้ให้ยาถูก อะไรแบบนั้น เราก็เลย track มาเรื่อย 

ซึ่ง ถึงจุดนี้ ขอใส่ *** ว่า การจดบันทึกประจำเดือน สำคัญกับการวินิจฉัยอาการ PMDD มากกกกกค่ะ

และมันก็เป็นอย่างนั้นเกิน 95% !

น่าทึ่งเหมือนกันนะคะ ระบบฮอร์โมนเนี่ย .

แต่สำหรับเรา ไม่ใช่เลยค่ะ พอเลือดออกปุ๊บ อารมณ์ดีปั๊บ เอาเป็นว่าต่อให้โศกแค่ไหน โลกก็สว่างขึ้นไปแล้วแปดสิบห้าเปอร์เซนต์ เปลี่ยนเป็นหน้ามือหลังมือเลย

บ้าบอมาก ใช่ไหมล่ะ .

มันบ้ามากเสียจนทำให้เราคิดว่า

"เมื่อวานเป็นอะไรวะ ? ผีเข้าเหรอ ? ร้องไห้อะไรเยอะแยะวะ ? ไม่เห็นมีอะไรเลยยยย เป็นบ้าอะไร ? "

เราอธิบาย การเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์หลังจากเมนส์มาให้จิตแพทย์ฟัง ด้วยการนิยามสั้นๆ ว่า

"เลือดไล่ผี"  ..... (โค่ดคูล คิดได้ไง)

ลองคิดดูสิคะ ว่าชีวิตมันวนลูปแบบนี้ทุกเดือนๆ เป็นปีๆ จากที่งี่เง่าแล้วก็หาย ทะเลาะกับแฟนแล้วก็หาย กลายเป็นต้องมานั่งจ่อมจมกับตัวเอง กังวลล่วงหน้าว่าความรู้สึกบ้าบอแบบนี้จะกลับมาอีก (ซึ่งกลับมาอีกจริงๆ )

เหนื่อยมากเลย แต่ละเดือน 

ทุกเดือน .... ที่ต้องมีช่วงชีวิตพังๆ เสียทั้งงาน ทั้งการ ทั้งความรู้สึกของตัวเองและคนรอบข้าง

แต่จะให้อธิบายว่าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้จะอธิบายอะไร

มันหนักหนาขึ้นมากเรื่อยๆ มากขึ้นจนเราทนตัวเองไม่ได้

ชีวิตเราดีมากเลย ทุกอย่างโอเค แต่เพราะอารมณ์เราเหวี่ยง มันพังหมด ทำไมเราทำตัวมีปัญหาแบบนี้

ทุกคำถาม วนซ้ำในหัวเราบ่อยขึ้น แม้ว่าจะเลยช่วงอาการ PMDD ไปแล้ว แต่เรากลับยังติดอยู่กับความรู้สึกผิด ความรู้สึกเกลียดตัวเอง ไม่ชอบตัวเอง กังวลต่อไปเรื่อยๆ 

"มันเลยเถิดไปมาก ๆ" เราใช้วลีนี้กับคุณหมอ ในวันแรกที่ไปพบจิตแพทย์

, ทุกอย่างมันเกินไปมากๆ มันควบคุมไม่ได้มากๆ มันเกินจะทนมากๆ

จนถึงวันที่เราเครียดไปเสียทุกเรื่อง

และเริ่มมีความคิดอยากตาย มีเสียงในหัวบอกให้กระโดดลงไปเลยในวันที่เดินข้ามสะพานข้ามแม่น้ำ

เราต้องไปทำให้หายแล้ว ทำยังไงก็ได้

เราอยากหาย เรายังไม่อยากตายแต่เราจะตายแล้ว เราทนไม่ไหวจริงๆ .

นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่น่ากลัวมากแล้ว อาการทางกายหลายอย่างที่เกิดในช่วง 3-5 วันก่อนมีประจำเดือน ก็จะมีส่วนช่วยในการบ่งชี้ได้ว่าคุณเข้าข่ายอยู่ในกลุ่มอาการ PMDD หรือเปล่านะคะ

สำหรับเรา เรามีอาการเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง

แต่ละคนคงมีอาการที่แตกต่างกันไป แต่ถ้าคุณมีอาการเหล่านี้ทั้งหมดบวกกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงรุนแรง ความรู้สึกควบคุมตัวเองไม่ได้ ท้อแท้ ซึมเศร้า และทุกอย่างดีขึ้นเมื่อประจำเดือนมา

เป็นอย่างนี้ซ้ำๆ หลายๆ รอบเดือน ก็ควรจะไปพบแพทย์นะคะ

ถือซะว่าเพื่อสุขภาพจิตที่ดีขึ้นของตัวเองและคนรอบข้าง

.

.

.

มันจึงถูกละเลย เพราะคิดว่าเป็นนิสัยเสียของผู้หญิงเฉยๆ มันไม่มีใครคิดหรอกว่ามันเป็น ความผิดปกติทางอารมณ์ (Mood Disorder) อย่างหนึ่ง ที่ควรได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง

แต่ว่าสำหรับเราหรือผู้หญิงหลายๆ คนมันทำให้เสียโอกาสหลายอย่างในชีวิต

เสียเวลาที่ตีเป็นมูลค่าไม่ได้กับการนอนร้องไห้ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

เสียพลังงานที่จะทำสิ่งดีดีให้ตัวเองและโลก

หรืออาจเลยไปถึงสูญเสียความสัมพันธ์กับคนที่รักไปเลย เพราะความไม่เข้าใจ

โชคดีมากเลยที่เราตัดสินใจไปหาหมอ :)

ขอบคุณระบบค้นหาของกูเกิล ที่นำพาไปถูกทางพอดิบพอดี .