ผมแอบภูมิใจที่ตัวเองจัดการเสื้อผ้าเสร็จก่อนที่เวฟจะออกจากห้องน้ำ เจ้าตัวออกมาพร้อมชุดนอนที่ไม่เหมือนชุดนอน เสื้อคอปกหนาและกางเกงขาสั้นที่ดูไม่เข้ากัน บ่ามีผ้าเช็คตัวผืนสั้นพาดอยู่ เวฟมองเสื้อผ้าที่ถูกแยกเสร็จเรียบร้อยของผมก่อนจะพูดเบาๆว่า “ก็ทำได้หนิ” ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์
          “มึงไม่นอนเหรอ?” ผมถาม
         “พึ่งสองทุ่ม จะรีบไปไหน?”
         “ก็นึกว่ามึงเป็นพวกนอนเร็ว แบบ...เด็กห้องหนึ่งส่วนใหญ่เป็นแบบนั้น”
         “กุเป็นส่วนน้อยมั่ง”
          เวฟนั่งพิมพ์อะไรต๊อกแต๊กบนแป้นคีย์บอร์ด ส่วนผมก็กำลังเกาคางเจ้าแมวน้อย มันเชิดหน้าขึ้นเพื่อรับสัมผัสและส่งเสียงครางต่ำในลำคออย่างพึ่งพอใจ
          “ปกติกุก็นอนดึกนะ เล่นเกมเพลินตลอด” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดเรื่องนี้ออกไป มันค่อนข้างไร้สาระ ผมรู้ดี แต่ผมแค่อยากบอกเขา
           “ก็สมเป็นมึงดี” เวฟตอบเสียงเรียบ
           “แล้ว...ปกติมึงนอนดึกมากไหม?” ผมยังคงถามอีก
           “ก็ไม่นะ แล้วแต่วัน”
           “อ้อ”
           ผมนิ่งไปสักพัก ในใจมีความกระหายคำตอบอย่างประหลาดใจ อยากรู้เรื่องของอีกฝ่ายมากกว่านี้ อยากรู้ทุกๆเรื่องของเวฟ...
           “เฮ้ย! ทำอะไร?” เวฟสะดุ้งเมื่ออยู่ๆผมก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาจากด้านหลัง ผมเกยคางที่ไหล่ของอีกฝ่าย รู้สึกเหมือนเวฟนั่งเกร็ง เขาเหลือบมาแค่สายตาแต่ไม่ได้ขยับใบหน้า