เจ้าแมววิ่งว่อนไปทั่วทั้งห้องเหมือนกำลังตื่นเต้นกับบ้านใหม่ แม้แต่แรกๆจะทำท่าทางไม่ไว้วางใจ แต่พอผ่านไปสักพัก เจ้าตัวเล็กก็เริ่มสนุกสนานกับการสำรวจห้อง
         ภายในห้องของเวฟเต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์ มีหนังสือคณิตศาสตร์จำนวนหนึ่งที่อีกฝ่ายกองสุ่มไว้เพื่อเป็นที่วางโคมไฟ ผ้าปูที่นอนสีเรียบ ห้องไม่ได้ถูกตั้งแต่งมากมายหนัก แต่ผมกลับรู้สึกประหม่าหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม เมื่อรอบๆข้างเต็มไปด้วย"เวฟ" 
         ผมมองเห็นตัวตนของเวฟจากสิ่งของรอบห้องภายในห้อง ทั้งผ้าปูที่นอนสีม่นนั้นห่อหุ้มเตียงที่เวฟใช้นอน พวกคอมพิวเตอร์ที่ถูกเวฟสัมผัสด้วยนิ้วเรียว เสื้อกันหนาวเก่าๆที่พายทิ้งไว้กับเก้าอี้นั่นเคยถูกเวฟสวมใส่ ทุกอย่างภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของเวฟ
        เวฟกำลังจัดการเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋าเดินทาง ผมพึ่งนึกได้ว่าผมยังไม่ได้เอาของออกจากกระเป๋าเลย ข้างๆผมที่นั่งอยู่ปลายขอบเตียงของเวฟคือกระเป๋าเดินทางเน่าๆใบหนึ่งที่โป่งพองจากการยัดเสื้อผ้าลงไปแบบสิ้นคิด
         “มึงไม่เอาของในกระเป๋าออกเหรอ?” เวฟถามโดยที่ยังหันหลังให้ผม เจ้าตัวดึงเสื้อผ้าออกมาจัดเรียง ทั้งเสื้อที่ต้องซักและเสื้อที่ไม่ได้ใส่แยกไว้คนละฝั่ง ก่อนจะจัดการเอาเสื้อที่ไม่ได้ใส่เข้าไปเก็บตู้เสื้อผ้า และเสื้อซักลงตะกร้าผ้า
         “อ่อ..กุรอกลับห้องกุก่อนไง”
         “รอทำไม? ทำตอนนี้เลยก็ได้”
         เวฟว่าก่อนจะส่งสายตาไปทางกระเป๋าเดินทางของผม ชี้นิ้วไปทางมัน
         “เอาเสื้อซักออกมาใส่ตะกร้าผ้ากับกุ พรุ่งนี้กุจะได้เอาลงไปซักทีเดียว”
         “ออๆ ได้ๆ”
        ผมเปิดกระเป๋าเดินทางซึ่งข้างในเน่าสุดๆ ทั้งเสื้อผ้าที่จับยัดอย่างไร้ระเบียบและอุปกรณ์เล็กๆน้อยๆที่สะสมปนเปกับเสื้อผ้าที่พัดกันยุ่งเหยิง
        “เออ...ขอเวลากุหน่อยละกัน” ผมพูดแบบอายๆ
        เวฟถอดหายใจเฮือกใหญ่เหมือนหน่าย เขาเอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็คตัวมาพาดไหล่ ก่อนจะเดินออกไปทางห้องน้ำ
        “ถ้ากุอาบน้ำเสร็จเมื่อไหร่ ออกมามึงต้องจัดเสื้อผ้าให้เสร็จ เข้าใจไหม?” เวฟถามย้ำเหมือนออกคำสั่ง
         “...ครับ” ผมตอบเสียงอ่อน
         ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิดดังปัง ต่อด้วยเสียงน้ำจากฟักบัว ทำให้อาการประหม่าของผมกำเริบอีกครั้ง...

         เพราะกลิ่นสบู่...ที่มันลอยมาแตะจมูกผม