ในขากลับพวกเราออกจากหัวหินค่อนข้างช้ากว่าแผนที่วางไว้ เพราะต้องเก็บของและกินอาหารเช้าทำให้เสียเวลาพอสมควร รู้ตัวอีกทีก็เริ่มเข้าช่วงสายแล้ว
        ผมกับเวฟยังคงนั่งข้างกันเหมือนเดิม เพียงแต่บรรยากาศระหว่างเราเปลี่ยนไปมาก บนตักของเวฟคือตะกร้าของเจ้าแมวน้อยไร้ชื่อ ระหว่างการเดินทางมันต้องอยู่ในตะกร้าตลอดเวลา บางครั้งเวฟก็เปิดฝาตะกร้าเพื่อเล่นแหย่กับมันบ้าง บางเวลาเจ้าตัวน้อยก็หลับตามสัญชาตญาณสิ่งมีชีวิตขี้เซา
        เราทั้งคู่แบ่งขนมกันกิน เวฟหยิบมันฝรั่งแผ่นจากซองขนมของผม ใช้ฟันขบเคี้ยวส่งเสียงกรุบกรอบจนแก้มนิ่มพองอย่างน่าเอ็นดู รู้ตัวอีกทีนิ้วชี้ของผมก็สัมผัสกับแก้มนุ่มของอีกฝ่าย
       “...เล่น’ไรของมึง?”
       แปลกที่ครั้งนี้เวฟไม่ได้ส่งสัญญาณต่อต้านเหมือนครั้งที่ผมเอามือสัมผัสหูเขา แต่กลับหันมาหาผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดวงตากลมจ้องมองมา โดยที่ผมยังคงจิ้มนิ้วลงที่แก้มของเขาอยู่ พอลองออกแรงกดเล็กน้อย ผิวแก้มก็ยุบบุ๋ม
       “โอ้ย เล่นอะไรเนี่ย” พอโดนแหย่มากๆเข้า เวฟก็ปัดมือผมออก เจ้าตัวแสดงสีหน้าหงุดหงิดเหมือนรำคาญ ทำให้ผมใจไม่ดีเท่าไหร่
       “เฮ้ย ขอโทษ”
       “เออ ..ช่างมันเถอะ”
       ครั้งนี้เป็นลูกอมที่ถูกนำเข้าปาก เวฟใช้ลิ้นเปลี่ยนเส้นทางก้อนกรวดหวานไว้ที่กระพุ้งแก้มซ้าย แก้มนิ่มพองขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมสาบานว่าจะพยายามห้ามมือตัวเองไว้ไม่ให้ทำแบบเดิม
       “โอ๊ย! ไอ้แปง!”
       รู้ตัวอีกทีมือของผมก็กำลังดึงแก้มตุ่ยๆของอีกฝ่าย เหมือนว่าร่างกายมันจะไปก่อนทุกครั้งเลยแฮะ
       “ก็..แก้มมึงนิ่ม” ผมพูดโดยที่ยังดึงแก้มเขาอยู่
       “มันใช่เรื่องไหม? ฮะ!”
       “โอ๊ยๆๆ เวฟๆๆ!”
      ครั้งนี้เวฟเอื้อมมือมาดึงแก้มผมบ้าง อีกฝ่ายออกแรงดึงเหมือนจงใจทำให้เจ็บ ผมปล่อยมือจากเขาแล้วร้องโอดครวญแต่ถึงอย่างนั้นเวฟก็ยังไม่ปล่อยมือ
       “ทำอะไรกันคร๊าบบบบบบบบ”
       เหมือนสวรรค์โปรด เพราะเสียงร้องของผมทำให้ไอ้โอมที่นั่งอยู่ด้านหลังกระดกตัวขึ้นมอง ไม่พอน้ำตาลยังมาเกาะหัวเก้าอี้พวกผมด้วยความอยากรู้อีกคน
       เวฟเห็นอย่างนั้นจึงรีบดึงมืออกทันที เรียกได้ว่าพวกมันช่วยชีวิตผมไว้เลย
        “แหม เดี๋ยวนี้มึงอยู่แต่กับไอ้เวฟนะ ลืมกุกับน้ำตาลไปแล้วสิ” ไอ้โอมพูดแล้วพองแก้มเหมือนเด็กสามขวบ
       “ไม่ใช่นะเว้ย ...กุ”
       “เฮ้ย ช่างมันเหอะ โอมมันล้อเล่นไปงั้นแหละ” น้ำตาลแทรก
       “...แต่น้ำตาล” โอมท้วง ส่งเสียงงอแง
       “พอเลยโอม เลิกงอนเป็นเด็กสามขวบได้แล้ว กลับไปนั่งที่ไป” น้ำตาลว่าก่อนตีมือโอมเบาๆเหมือนแม่ที่ดุลูกชาย ไอ้โอมทำแก้มป่องอีกครั้งแต่ก็ยอมกลับไปนั่งโดยดี
       “งั้นเราไม่กวนพวกแกแหละนะ”
       น้ำตาลว่าก่อนจะส่งยิ้มที่ยากจะตีความมาทางพวกผม
       “สนิทกันจังน้า มีดึงกงดึงแก้มกันด้วย”
       น้ำตาลส่งเสียงออกมาลอยๆก่อนจะกลับที่นั่ง ทิ้งให้พวกผมหน้าร้อนกับคำพูดของเธอ เวฟเหลือบตามาทางผมก่อนจะตีเข้าที่แขน
        “โอ้ย! เจ็บนะเวฟ”
        “เพราะมึงอะ”
         เวฟว่าแล้วหลบสายตาไปทางหน้าต่าง อีกฝ่ายกอดอกและแก้มก็แต่งแต้มไปด้วยสีเส้นเลือด

         ผมว่านั่นน่ารักดีนะ