เช่นเดียวกับการที่ออกจากงานมาแล้ว 3 ที่
ทำให้เราต้องตั้งคำถามและทำความเข้าใจกับตัวเอง
ว่ามันเป็นที่ระบบของงาน สังคม หรือ ตัวเราเอง
ตลอด2 ปี เรายอมรับสาเหตุหนึ่่งมันมาจากตัวเรา
เราไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับพื้นที่ส่วนตัวของเรา
เราไม่ชอบให้ใครมาใช้เราทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ของเรา
เราไม่ชอบระบบการประเมินตัวเองที่เหมือนเค้าจองจับผิดเราอยู่
เราไม่ชอบงานที่ไม่เป็นระบบไม่มีการวางแผน
เราไม่ชอบหัวหน้างานที่โยนงานให้ลูกน้อง
เราไม่ชอบการใช้อารมณ์มาลงที่เพื่อนร่วมงาน

มันมีหลายครั้งที่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า "เราต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆเหรอ?"
แต่ทุกครั้งมันก็จบด้วยคำตอบที่ว่า "ช่างมันเถอะ"

และ"ไอ้คำถาม"เหล่านี้มันก็ยังวนเวียนอยู่แบบนี้เสมอ
จนสุดท้าย เราตัดสินใจจบทุกอย่างด้วยการ "ลาออก"
สาเหตุหนึ่งของการลาออกนั้น ก็มาตัวเราเองที่มีความอดทนน้อยไปเหรอ
หรือก็ถูกแล้วแหละ ที่เราไปอยู่ไหนก็ไม่รอด

และการลาออกครั้งนี้เป็นการพักงาน พักชีวิตที่ยาวที่สุด
แรกๆก็เครียดจนไม่ทำอะไร ไม่ไปไหน เก็บตัวอยู่แต่บ้าน
เจอแต่คำถาม ว่าลาออกทำไม
เจอเพื่อนรุ่นเดียวกันที่มีงานทำ มีเงินเเดือนหลายเท่ากว่าเรา
มันเป็นความน่าอึดอัดใจสำหรับเรามาก
เป็นช่วงที่ดิ่งสุด มืดที่สุดในตอนนั้น

แต่พอเมื่อเวลาผ่านไป จากที่หมดไฟในตัวเองใช้ชีวิตอย่างไร้ตัวตน
มันก็มีแสงไฟเล็กๆมากระตุกม่านตา และได้สติอีกครั้ง
เราออกไปใช้ชีวิต ไม่กลัวกับคำถามเดิมๆ
ออกไปวิ่ง ออกไปเที่ยวคนเดียว ไปเที่ยวกับเพื่อนสนิท ดูหนังดีๆอาทิตย์ละเรื่อง
ไปลงเรียนครอสแต่งหน้า ไปลงเรียนตัดผม ออกไปช่วยป้าทำงานแลกเงิน
ใช้ชีวิตที่ตลอด20กว่าปีที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ
อะไรที่คิดว่าจะไม่มีวันเกิดขึ้นกับชีวิตเรา มันก็ขึ้นจนได้
ทั้งเรื่องดีและไม่ดีปะปนกันไป 

ทุกเหตุการณ์มันสอนเราเสมอ
วันที่เราแย่ที่สุดเรายังมีพ่อกับแม่

วันที่ไม่มีใครเข้าใจเราแม้แต่ตัวเองนั้นก็ยังมีเพื่อนที่ดีเคียงข้าง
วันที่เราไม่มีอาชีพ ก็มีป้าที่ใจดีให้งานเราทำ
วันที่เราคิดว่าโลกนี้ใจร้าย เราก็พบคนดีๆมากมายเช่นกัน

ขอบคุณทุกอย่าง 2018 มันเป็นปีที่เราแทบไม่ได้ก้าวไปไหนเลย
แต่ระหว่างทางมันทำให้เราเรียนที่จะอยู่กับมันอย่างมีความสุขกับความเรื่อยๆนี้
แค่เราเปลี่ยนมุมมอง นิ่งขึ้น มองทุกอย่างว่ามันเป็นสิ่งชั่วคราว
ออกไปพบโลกใหม่ๆ หาพลังงานดีๆให้กับตัวเอง
แล้วเราจะอยู่บนโลกนี้ง่ายขึ้น

ตั้งเป้าหมายในชีวิตใหม่ให้ชัดเจนกว่าเดิม
หาที่ยึดจิตใจให้แข็งแกร่ง ใช้ประสบการณ์ที่ผ่านมาเป็นบทเรียน
หวังว่าปีใหม่หน้าแกจะทำเป้าหมายสำเร็จสักสองข้อ จากห้าข้อที่ตั้งไว้นะ
เพราะเป้าหมายบางอย่าง มันต้องใช้เวลา
อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป
อย่าทิ้งความฝันไว้กลางทาง
อย่าทำให้คนอื่นผิดหวัง
ลองดูอีกครั้ง ถ้าจะพลาดอีกครั้งก็คงไม่เจ็บไปกว่านี้แล้ว....

สุดท้าย...เวลามันจะทำหน้าที่ของมันเอง ขอเพียงอย่าหมดกำลังใจ

ขอให้ทุกวันเป็นวันที่ดี ขอให้ผ่านความยากลำบากไปด้วยดีนะทุกคน

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคุณ

กอด,รี่
29/12/2018