วันแห่งความรักที่รู้จักกันทั่วโลก วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์ วันที่ต้องเสียเงินเพื่อซื้อดอกกุหลาบสีแดงสดไปแฟน รุ่นพี่ รุ่นน้อง ครูบาอาจารย์ และคนที่แอบชอบ ทุกปีผมไม่เคยให้เงินในกระเป๋ากระเด็นออกมาแม้แต่สลึงเดียว แต่ปีนี้ผมคงต้องยอมใช้มันเพื่อซื้อกุหลาบแดงให้ใครบางคน

ริมฟุตบาทหน้าโรงเรียนเต็มไปด้วยแม่ค้าขายดอกไม้ที่แห่มาตั้งร้านขายที่หน้าโรงเรียนของผม กุหลาบของแต่ละร้านมีราคาสูงต่ำต่างกันไปขึ้นอยู่กับราคาที่แม่ค้าซื้อมาขายอีกทีหนึ่ง ผมไม่ได้ซื้อจากพวกแม่ค้านั้นหรอก อย่าลืมสิว่าแม่ขิงผมก็เปิดร้านดอกไม้ แต่เพราะว่าราคาดอกกุหลาบในช่วงนี้มันแพง ผมเลยต้องออกเงินนิดๆหน่อยๆรวมกับแม่ซื้อมันมา 

“ปีไหนๆก็ไม่เห็นว่าที่หมอเอาดอกกุหลาบของแม่ไปนะ ไหงปีนี้ถึงได้เอาไปล่ะ?”

“ก็.. เอาไปให้พี่รหัสไงแม่”

“แล้วลู่หานล่ะ เห็นแกชอบพูดบ่อยๆให้แม่ฟังหนิ”

“ผมไม่บอกแม่หรอก”

“แม่ไม่ง้อแกหรอกลูกชาย สายของแม่เยอะแยะ เอาไปอีกสิ”

“ดอกกุหลาบสีส้มเนี่ยนะแม่” ผมมองดอกกุหลาบสีส้มที่แม่ยื่นมาให้ด้วยความฉงน

“ดูทำหน้าเข้า ดอกกุหลาบสีส้มความหมายดีจะตายไป ดูสดใสสมกับหนูลู่หานจะตายไป”

“เห็นว่าเป็นเจ้าของร้านดอกไม้นะแม่ ไม่งั้นผมไม่เชื่อจริงด้วย”

ผมเดินหอกกุหลาบเข้ามาในห้อง เป็นที่แปลกตาแปลกใจแก่บรรดาเพื่อนๆในห้องเป็นอย่างมากร่วมถึงลู่หานด้วย ผมวางกระเป๋าและกุหลาบวางลงบนโต๊ะ กุหลาบสีส้มถูกผมหยิบขึ้นมา ลู่หานที่นั่งโต๊ะถัดจากผมไปมองด้วยความสนใจ คงจะคิดอยู่ล่ะสิว่าผมจะเอาไปให้สาวที่ไหน

“อ่ะ เราให้” ผมยื่นกุหลาบในมือให้เธอ ตาโตใต้กรอบแว่นโตยิ่งกว่าเก่าและมองผมด้วยความไม่แน่ใจ

“ให้ฉัน?” 

“อืม ให้ลู่หานนั้นแหละ”

เสียงโห่แซวดังขึ้นจากเพื่อนในห้อง ลู่หานรับมันไปวางบนโต๊ะและเอามือมาปิดหน้าซ่อนความเขินอายไม่ให้ใครเห็น มีเสียงงุ้งงิ้งเล็ดลอดออกมาจากคนตัวเล็กด้วย ลู่หานเขินได้น่ารักอะไรแบบนี้นะ

“ไอ้ลุงบ้า”

ตกบ่ายมากับการนั่งเรียนคณิตเพิ่มในบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง มองไปทางไหนก็มีแต่กุหลาบสีแดงยกเว้นดอกกุหลาบของลู่หานที่ผมเป็นคนให้เองกับมือ ผมไม่ได้สักดอกเลย มีแต่สติ๊กเกอร์ที่แปะตรงปกเสื้อและลูกอมฮาร์ตบีทอีกเป็นถุงในกระเป๋านักเรียนที่ได้มาจากรุ่นน้องทั้งหลาย แล้วก็อมยิ้มสีเหลืองมีรูปยิ้มอันใหญ่จากลู่หาน

ครูคณิตเพิ่มพูดไป ผมก็ยิ่งอยากหลับเข้าไปทุกที โจทย์บนกระดานเด่นหราสามข้อ ลู่หานลงมือจดโจทย์ลงไปในสมุดและเริ่มทำ ผมเองก็จดบ้างและก็รอดูว่าลู่หานจะเขียนอะไรลงไป ทำไงบ้าง ลู่หานเอี้ยวตัวไปปรึกษากับจงอินที่นั่งอยู่หลังผม ผมก็เอาแต่ชำเลืองดูอยู่อย่างนั้น

“มองทำไมลุง?”

“ใครมอง ไม่มี๊”

“เหอะ” ดูทำเสียงเข้า น่าตีปากจริงๆ

“ใครเสร็จแล้วบ้างคะนักเรียน” ครูถามขึ้นหลังจากผ่านมาสิบกว่านาที หน้ากระดาษสมุดของผมยังมีแค่โจทย์อยู่เลย ผมต้องใช้วิชามารเข้าช่วยโดยการลอกของคนข้างๆ นั้นคือลู่หาน อิ___อิ

“ไหนบอกว่าไม่ได้มองไง”

“ไม่ได้มอง จริงๆ”

“โกหก เอาอมยิ้มคืนมาเลยนะลุง” ลู่หานตีไหล่ผมเบาๆ รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าหวาน ก็ใครใช้ให้น่าแกล้งแบบนี้กันเล่า พี่ฮุนใจบ่ดี

“มัวจีบกันอยู่นั้นแหละ คนโสดอิจนะคะ” เวนดี้ที่นั่งหลังลู่หานพูดขึ้น 

“จีบเจิบอะไรยะ ไม่ใช่สักหน่อย”

“แม่คนปากแข็ง ฉันจะคอยดูว่าแกสองคนจะได้เป็นแฟนกันมั้ย คุณโอเซฮุนคะ ดิฉันของพนันไว้เลยว่า คุณไม่ได้เป็นแฟนกับยัยนี่ในเร็วๆนี่หรอกค่ะ”

“นั้นปากหรอน่ะ แช่งฉันได้ไง” ผมโวย

“จะคบใครสักคนต้องใช้เวลาดูใจ รีบร้อนไปมีแต่เสียใจและเสียเพื่อน” 

คำพูดของเวนดี้นั้นไม่ได้เข้าในหัวผมสักนิด ผมเอาแต่เหม่อมาตลอดทั้งวันจะถึงคาบสุดท้าย วิชาภาษาปัจจุบันเล่นงานผมอีกครั้ง ครูประจำวิชานี้ชอบแซวนักเรียนในห้องเสมอ จะเรียกว่าจับจิ้นเลยก็ว่าได้ เรื่องแซวมันจะจบต่อเมื่อคนในห้องไม่แซวต่อจนเอิกเริกเป็นเรื่องใหญ่ ผมคือหนึ่งในนั้นที่โดนจับจิ้นกับเบจูฮยอนหรือไอรีนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“โดนเล่นแล้วไงมึง” จงอินกระซิบ ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องพรรค์นี้ ถ้าเพื่อนสนุกที่ได้แซวก็แล้วแต่เขาเถอะ

“ไอ่ฮุน วันนี้มึงก็อย่าลืมไปส่งไอรีนด้วยล่ะ ฮ่าๆ” ไอ่มาร์คแซวขึ้น

“แน่นอนๆ” และผมเองก็บ้าจี้ตามมันไปด้วย

“ลุงจะมีแฟนแล้ว ดีใจจัง” ลู่หานนั่งเท้าคางหันมามองผม ก่อนจะยิ้มออกมาในเรื่องที่พูด 

“แน่นอนๆ ไอรีนน่ารักเนอะ ลู่ว่าป่ะ?”

“อือๆ น่ารักดี แต่หน้าอย่างลุงเนี่ย.. แก่เอาเรื่องนะเนี่ย ฮ่าๆๆ” คนตัวเล็กหลุดขำออกมาชุดใหญ่ ผมล่ะอยากเอาหัวทุบโต๊ะจริงๆ

“จะถือว่าชมแล้วกันนะ”

“งั้นก็เอาดอกกุหลาบที่ลุงให้ฉันไปให้ไอรีนแทนสิ ฉันว่าไอรีนต้องชอบแน่ๆ” ลู่หานหยิบดอกกุหลาบที่ผมให้เมื่อเช้าส่งคืนให้ผม แต่ผมดันมันกลับไปเพราะให้แล้วให้เลย

“ทำไมอ่ะ?”

“ก็ให้ลู่ไปแล้วนี่ เก็บไว้ดีๆล่ะ เราลงทุนซื้อต่อจากแม่มาเลยนะรู้ป่ะ”

“ค่าาาา จะเอาไปดองไว้ในช่องแช่แข็งเลย” คนใส่แว่นยิ้มอีกครั้งก่อนจะเก็บกระเป๋า ยกเก้าอี้และออกจากห้องไป ผมเองก็ลอยไปลอยมาอยู่ในห้องเนี่ยแหละ เพราะวันนี้เวรทำความสะอาดของผม

“เซฮุน ช่วยยกสมุดไปส่งกับไอรีนที” หัวหน้าห้องตะโกนเรียกผม ผมเดินอย่างอ้อยส้อยไปยกสมุดอีกตั้งที่จำนวนเล่มมากกว่าในอ้อมแขนของไอรีน เราสองคนเดินไปด้วยตามระเบียงท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่มองมา ผมรู้สึกอึดอัดในตอนแรกแต่ก็เริ่มผ่อนคลายขึ้นเมื่ออีกฝ่ายชวนคุย ลดความประหม่าไปได้เยอะเลยทีเดียว

เยริน. ส่งข้อความในกลุ่ม***

และอีกหกสิบกว่าข้อความที่ถูกส่งรัวๆจนคอมผมเกือบค้าง หัวข้อสนทนาในกลุ่มก็ไม่ใช่ใครหรอก ผมกับไอรีนไงจะใครล่ะ ผมไล่อ่านทีละข้อความด้วยความใจเย็นแต่หัวนี่ร้อนเลยครับ ก็เล่นชงกันแทบจะทุกคนว่าผมและไอรีนสมควรที่จะคบๆกันไปซะตามที่ครูแซวไว้ ผมเองไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทั้งๆที่กำลังจะไปได้สวยกับลู่หานแล้วแท้ ทำไมผมยังไขว้เขวกับคำยุของคนอื่นอีกนะ