“ไอ่เชี่ยฮุน เมื่อวานกูเห็นนะเว้ย” จงอินผู้มีสีผิวเซ็กซี่ตบบ่าผมเบาๆ อย่าบอกนะว่าเมื่อวานมันเห็น

“เห็นเหี้ยไรมึง?” ต้องตีหน้าซื่อก่อน บางทีอาจจะไม่ใช่เรื่องนั้นก็ได้

“อย่ามาทำตีหน้าซื่อ เมื่อวานมึงหอมแก้มลู่หานที่น่ารักของกู กูเห็นนะสัส” จงอินพูดเบาๆให้ได้ยินแค่ผมกับมันสองคน “แล้วแฟนมึงจะว่าไงครับคุณเซฮุน”

“ก็อย่างที่มึงรู้นั้นแหละ ถ้าเค้าเบื่อเดี๋ยวก็ขอเลิกเองแหละ”

“เดี๋ยวของมึงมันสั้นหรือมันยาววะ ถ้าเกิดว่าทางนั้นเค้าไม่ขอมึงเลิกมึงก็ต้องคบกันต่อไปงั้นหรอ นี่ชีวิตมึงเลยนะเว้ย ชอบใครก็รีบๆไปบอกเค้าซะ เชื่อกู” จงอินทำหน้าเครียด บางทีผมก็คิดนะว่าเรื่องของผมไปหนักสมองส่วนไหนของมัน ผมรู้นะว่ามันอยากช่วยแต่บางทีมันก็ทำให้ผมคิดมาก

“ลู่หานไม่ได้ชอบกูหรอก” ผมปฏิเสธอีกครั้งในรอบสัปดาห์นี้ 

“เมื่อกี้ได้ยินอะไรลู่หานๆนะ” เสียงที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวสุดๆกล่าวขึ้นทางด้านหลังของผมและจงอิน เวนดี้เจ้าแม่เสียงแปดหลอดยืนฉีกยิ้มอยู่และขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทกับลู่หานรองลงมาจากแบคฮยอน
เธอพยายามซักไซ้ผมเกี่ยวกับลู่หานตอนที่เธอเดินผ่ามมาได้ยิน ผมเลยตัดสินใจเล่าความจริงทุกอย่างให้เวนดี้ฟัง ยัยเสียงแปดหลอดเอาแต่แต่งหน้าราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรผ่านเข้าไปในหัวเลยแต่เปล่า เวนดี้คนนี้กไลังฟังและแต่งหน้าไปพร้อมๆกันโดยไม่ให้เสียเวลา เป็นผู้หญิงที่แแยกประสารทสัมผัสดีจริงๆ

“เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ”

“สงสัยว่านายคงได้แดกแห้วอ่ะนะฉันว่า...” เธอพูดขึ้นหลังจากทาลิปกลอสเสร็จ “ถ้าจำไม่ผิดลู่หานเคยบอกฉันว่ามีคนแอบชอบอยู่แล้ว”

“ใครว่ะ?” จงอินเป็นคนถามขึ้น

“แทยง มอสามห้องหนึ่ง หน้าตาดีมากๆเลยนะ ขนาดฉันยังปลื้มเลย” เวนดี้ทำสายตาเคลิ้บเคลิ้มจนอดที่จะเบ้ปากไม่ได้ มันจะหล่อกว่าพี่ฮุนสักแค่ไหนกันเชียว 

“กูว่ามึงได้แดกแห้วของจริงว่ะ ไม่ใช้สแตนอินด้วย” นี่ก็ให้กำลังใจผมดีจัง 

“พอๆ ไม่อยากฟัง ไปหาอะไรแดกก่อนดีกว่า”

“ไปหาแห้วแดกใช่มั้ยมึงงงงง” อิเพื่อนไม่รักดี ถ้าไม่ติดว่าต้องลอกการบ้านมัน ผมนี่ถีบขาคู่ใส่เลยครับ

ผมเดินลงมาจากตึกในเวลาพักน้อย หาอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แห้วกินรองท้อง ร้านค้าเล็กๆแห่งเดียวในโรงเรียนเต็มไปด้วยผู้คนที่แห่กันมาซื้อขนมกิน หมู่นี้ผมไม่ค่อยเห็นพี่อี้ชิงกับเฮียบ่อยนักคงจะเคร่งก่อนที่จะสอบปลายภาค ผิดกับผมที่แม่งเอ้อระเหยเลยลมไม่ทุกข์ไม่ร้อน ผมควรจะซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปโด๊บพี่อี้ชิงบ้างดีกว่า คิดได้แบบนั้นผมก็ตรงเข้าไปซื้อนมกับขนมสี่ห้าซองไปฝากพี่

ในขณะที่ผมกำลังต่อแถวจ่ายเงินอยู่นั้น ใบหน้าหวานของคนที่ผมคุ้นเคยกำลังก้มๆเงยๆอยู่ตรงชั้นวางของ ในมือถือคุกกี้กับแซนวิชในมือเหมือนเลือกไม่ถูก แต่สุดท้ายเธอก็วางคุกกี้ลงที่เดิมและเลือกแซนวิชมาแทน มืออีกข้างก็ถือขนมอีกหลายซองเหมือนกับผม

ซื้อไปให้พี่รหัสใช่ม้าา เราใจตรงกันเลยนะ ปิ๊งๆ

ผมจ่ายเงินเสร็จก็ออกมาดักรอลู่หานอยู่ที่หน้าร้าน แต่ดูเหมือนว่าลู่หานจะไม่ได้สังเกตเลยว่าผมยืนอยู่ตรงหน้า ผมออกจะสูงนะ 

“มาซื้ออะไรอ่ะลู่”

“เห้ย! ลุงมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ไม่เห็นกันจริงๆด้วยซินะ

“ยืนตั้งนานแล้ว เราออกจะสูงนะ ทำไมมองข้ามกันแบบนี้อ่ะลู่”

“ขอโทษค่ะคุณลุง ก็ฉันนับเงินทอนอยู่ไม่ได้มองนี่นา ที่ถามว่ามาซื้ออะไรน่ะ ฉันมาซื้อขนมให้พี่คริสกะพี่อี้ชิง ว่าแต่ลุงอ่ะ”

“เหมือนลู่นั้นแหละ”

“งั้นดีเลย ฉันฝากไปให้ด้วยสิ”

“ไม่เอา ไปด้วยกันดิลู่” 

“ง่ะ” เธอทำหน้าบึ้ง “ก็ได้ๆ ลุงนะลุง”

ใครบอกว่าผมแดกแห้ว ผมไม่ได้แดกแห้วแล้วนะครับผม

ผมกับลู่หานตะลอนมาที่ตึกมอหกที่ประการตัวเป็นเอกราชเมื่อสองปีก่อน เพราะตึกหลังนี้เป็นของนักเรียนมอหกโดยเฉพาะ ห้องของสายหนึ่งอยู่ด้านบนสุดทางปีกซ้ายของอาคารและผมกับลู่หานเดินมาจากทางขวา เดินกันยาวเลยทีนี้ พอมาถึงหน้าห้องก็เจอตัวพี่ของเราทั้งคู่กำลังนั่งจู๋จี๋กันอยู่ เอาที่พี่ๆสบายใจครับ น้องฮุนจะไม่ยุ่ง

“ว่าไงเด็กๆ” เฮียเป็นฝ่ายทักขึ้น

“เอาขนมมาฝากค่ะ มีของพี่อี้ชิงด้วยนะคะ” ลู่หานยื่นถุงขนมให้

“ผมก็เอามาให้นะ” ผมยื่นให้เหมือนกัน พี่ๆรับไปก่อนจะส่งยิ้มให้เราทั้งคู่ เราทั้งสี่คนพูดคุยกันนิดๆหน่อยๆตามประสาพี่น้องและดูเหมือนว่าพี่อี้ชิงจะคิดอะไรบางอย่างออก

“พี่มีของจะให้ด้วยนะ เกือบลืมไปเลย” พี่อี้ชิงหายเข้าไปในห้องและกลับออกมาพร้อมถุงกระดาษขนาดเล็กในมือ พอเปิดออกมาเป็นสร้อยข้อมือที่ทำจากหนังสลักชื่อของผมและลู่หานไว้คนละเส้น ผม สังเกตเห็นว่าที่ข้อมือของพี่อี้ชิงกับเฮียก็มีเหมือนกัน

“พี่ให้นะ เป็นของขวัญรับน้องมาเป็นสายรหัสของเรา ใส่เอาไว้นะทั้งคู่เลย”

“ถ้ามีน้องรุ่นต่อไปก็ต้องทำนะรู้มั้ย มันเป็นประเพณีน่ะ” เฮียพูดขึ้น ในเมื่อมันเป็นประเพณีก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร ดีซะอีก ผมจะได้มีกำไลคู่ที่เหมือนลู่หาน