เสื้อที่สองเพื่อนสนิทเขให้ใส่คือชุดเดรสมีแขนสีเหลืองมัสตาส ผมของฉันปล่อยตามธรรมชาติแต่มีผ้าสีเข้ากับชุดมามัดคาดไว้อีกที

“โอ๊ยแก ฉันไม่เคยภูมิใจอะไรเท่านี้มาก่อนเล๊ย~” เวนดี้

“เหมือนดาราที่หลุดมาจากนิตยสารยุค80’s” แบค

“ทำไมต้องบังคับฉันให้ใส่ด้วยเนี่ย ไหนจะให้แต่งหน้าอีก”

“แกควงแสดงเนื้อกายที่แท้จริงออกมาได้แล้วนะยัยลู่ ความจริงแกสวยมากๆ แต่ชอบทำตัวเชยๆ”

“เชยแล้วมันหนักหัวใครเล่า!” ฉันเถียง

“ไม่ได้หนักหัวหรอกเว้ยแต่มันรำคาญลูกตา!” ยัยสองคนนั้นพูดพร้อมกัน ฉันหล่ะอยากโบกหัวคนละที



งานเลี้ยงในวันนี้ถูกจัดแบบโต๊ะจีน นั่งได้เจ็ดถึงแปดคน เราสามคนมาถึงงานเป็นคนแรกๆ แต่แรกสุดก็คงจะไม่พ้นจุนมยอน หัวงานในวันนี้เลยหล่ะ

“โอ้มายก๊อด! บอกฉันทีว่านี่คือลู่หาน สวยอะไรเบอร์นี้ลูก”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก จุนมยอนสวยกว่าฉันอีก”

“นานๆทีฉันจะได้เห็นเธอแต่งตัวสวยๆนะยะ สวยจริ๊ง” จุนมยอนบอกให้เราหาที่นั่งได้เลย สองสาวเดินไปนั่งร่วมวงกับเพื่อนคนอื่นที่เริ่มทยอยมาฉันเดินดูรอบๆงานๆ มีมุมหนึ่งที่อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดู รูปถ่ายในวันทำกิจกรรมต่างๆแปะติดเต็มกระดาน ฉันไล่ดูที่ละรูปด้วยความสนใจ มีทั้งรูปหมู่ รูปแอบถ่าย และรูปที่ตั้งใจให้ถ่าย ฉันยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะมีใครบางคนมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ

“วันนี้ไม่ใส่แว่นแล้วหรอ?” ฉันหันไปตามเสียงที่เอ่ยถามออกมา เป็นเซฮุนที่ยืนอยู่ เขาไม่ได้มองที่ฉันแต่กลับมองที่กระดานแทน วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นพับแขนกับกางเกงยีนส์สีเข้ม เป็นลุคที่ดูแปลกตาสำหรับฉันจริงๆ ทุกทีที่เจอก็เห็นแต่ในสภาพชุดนักเรียน

“ถ้าใส่มาก็เห็นแล้วดิ”

“แว่นกวนตีนว่ะ”

“ฉันไม่ได้กวนตีนซะหน่อย ยืนเฉยๆเนี่ย”

“เป็นคนยอกย้อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? เดี๋ยวจับตีเลย”

“ฮ่าๆๆ” ฉันหัวเราะ นานๆทีจะได้มีโอกาสคุยกันแบบนี้ มันนานมาแล้วเกือบสามเดือนที่ฉันไม่ได้พูดหยอกล้อแบบนี้ เพราะอะไรหลายๆอย่างๆที่ทำให้ฉันและเขาค่อยๆตีตัวห่างกันออกไป

“รูปนี้ตลกดีนะ ตอนที่วันรับน้องอ่ะ” ฉันชี้ไปที่รูปใบหนึ่งบนกระดาน เป็นรูปที่เซฮุนโดนพี่อี้ชิงแอบถ่ายในวันรับน้อง ตอนนั้นพี่ๆให้พวกเรานั่งหลับตาและแอบมาทาแป้งผสมสีบนหน้า ฉันโดนไปนิดหน่อยเพราะเฮียไม่อยากแกล้งน้องที่เป็นผู้หญิงแบบฉัน แต่ไปลงที่น้องรหัสของแฟนแทนซึ่งนั้นก็คือเซฮุน เขาก็เลยมีสภาพอย่างที่เห็นในรูป

“รูปนี้ตลกกว่าเหอะ” เขาชี้ไปที่อีกรูป เป็นรูปที่ฉันและจงอินกำลังนั่งวาดรูปเพื่อใช้ในงานกีฬาสีตอนมอสี่ ตอนนั้นจงอินแกล้งฉันโดยการเอาพู่กันที่เปื้อนสีแดงมาป้ายบนหน้าของฉัน ฉันเลยเอาคืนบ้าง และแล้วเราสองคนก็ถูกจุนมยอนบ่นชุดใหญ่ เกือบเอามือมาปิดเกือบไม่ทันแหนะ

“ส่วนรูปนี้...” เซฮุนไล่นิ้วไปยังรูปข้างๆ เป็นรูปที่ฉันไม่อยากจะจำที่สุด รูปวันกีฬาสีตอนมอสี่ เซฮุนหอมแก้มฉันเป็นรางวัลที่เขาวิ่งแข่งชนะ พอนึกถึงก็พาลให้หน้าร้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ตอนนั้นอ่ะ เราขอโทษนะที่ทำแบบนั้นกับแว่นอ่ะ”

“ม..ไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันผ่านมาแล้ว ลุงก็ลืมๆมันไปเถอะ” ฉันบอกปัด 

“ฮ่าๆๆ เขินก็บอก นี่..เรายังเก็บโบว์ที่แว่นให้ไว้อยู่เลยนะ ดูสิ” เซฮุนล้วงมือในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเอาโบว์สีชมพูลายดอกซากุระเส้นนั้นออกมา เขายิ้มอย่างภูมิใจที่เก็บรักษามันไว้ได้อย่างดี ฉันเองก็แอบดีใจลึกๆที่เขายังจำเรื่องราวในวันนั้นได้

“ส่วนอันนี้ เราให้ แว่นจะได้จำเราได้นะ” เซฮุนยื่นโมเดลอันจิ๋วใส่มือของฉัน เป็นโมเดลของตัวการ์ตูนญี่ปุ่นชื่อดังซึ่งฉันก็ไม่ได้รู้จักหรอก ที่เป็นกวางมีหมวกฟางบนหัวนั้นแหละ

“สองคนนั้นน่ะ มากินข้าวได้แล้วย่ะ มัวจีบกันอยู่ได้”

“จีบบ้าจีบบอสิยัยบ้า” ฉันตะโกนกลับก่อนจะก้าวเท้าไปยังโต๊ะที่พวกเวนดี้จองไว้ สมาชิกบนโต๊ะก็มีฉัน เวนดี้ แบคฮยอน ซิ่วหมิน จงอิน จงแด และเซฮุน 

ภายในงานเป็นไปอย่างครึกครื้น มีทั้งร้องคาราโอเกะ เล่นเกมส์นั้นนี่ ฉันได้แต่มองเหล่าเพื่อนๆด้วยความสุข พรุ่งนี้ต่างคนก็ต่างไปทำความฝันแล้ว ไม่มีอีกแล้วชีวิตมอปลาย ไม่มีอีกแล้ว

“อะแฮ่มๆ เพื่อนๆช่วยฟังทางนี้หน่อย” จุนมยอนเอ่ยขึ้นผ่านไมโครโฟน “ฉันในตัวแทนที่เป็นหัวหน้าห้อง ฉันอยากบอกว่าฉันรักทุกคนมากนะ ขอบคุณที่เราได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ได้มาเจอกัน ทุกคนคือเพื่อนของฉัน ต่อจากนี้ไปคงไม่ได้มีช่วงเวลาที่เราสนุกด้วยกันแบบนี้แล้ว เราต่างคนต่างมีความฝัน แต่ระหว่างทางมันไม่ย่อมมีอุปสรรค อย่าท้อที่จะทำ สู้ๆ ถ้าไม่สบายใจอะไรก็โทร.มาหาได้เสมอ ไปเจอกันที่ไหนก็ทักด้วยล่ะ ฉันอยากจะมาพูดแค่นี้แหละ ขอบคุณที่ตั้งใจฟัง” จุนมยอนยิ้มให้ทุกคน พวกเราปรบมือกันดังลั่น ก่อนกลับมีการถ่ายรูปรวมอีกครั้ง นี่คือรูปใบสุดท้ายที่จะมีฉันและเพื่อนอยู่รวมกัน

“แว่น ถ่ายรูปด้วยกันหน่อยได้มั้ย” เซฮุนถามขึ้น

“ได้สิ”

“เชื่อมือฉันได้ โปรระดับเทพ” จูฮยอกว่า ฉันแอบยิ้มขำนิดๆในความขี้อวดของเขา ฉันกับเซฮุนยืนข้างกันและยิ้มให้กล้อง พอถ่ายเสร็จจูฮยอกก็ขอถ่ายกับฉันด้วยเช่นกัน เซฮุนเลยจำเป็นต้องเป็นตากล้องให้อย่างเลี่ยงไม่ได้

“ขอบใจมาก กูกลับละ จะอัดมาแจกพวกมึงทุกคนเลย” จูฮยอกว่าและขอตัวกลับ ฉันเองก็กลับไปกับพวกเวนดี้