ใช้รูปจริงจากสถานที่จริงเลยอะ ฮ่าๆๆๆ ที่เราไปคือ Knowing Mind ค่ะ เราได้ข้อมูลมาจาก The Cloud จากการกูเกิล แล้วก็โทรจอง ได้นัดภายใน 2-3 วัน หลังจากนั้น จำไม่ได้แน่นอนว่ากี่วัน แต่ไม่เกินอาทิตย์อะ คนที่รับโทรศัพท์ (เป็นผู้ชาย) คุยดีมาก เขาก็ถามว่าต้องการทำอะไร (จิตบำบัด) เคยทำมาก่อนไหม (ไม่เคย) เคยพบจิตแพทย์หรือยัง (ยังหาอยู่ กินยาอยู่) ต้องการอะไรจากการทำจิตบำบัด (อยากหาทางเลือกอื่นนอกจากกินยา) จิตแพทย์วินิจฉัยว่าเป็นอะไร (Depression, PTSD, Anxiety) เขาบอกว่าได้เร็วจะสุดจะเป็นวันเสาร์-อาทิตย์ที่จะถึงนี้ เราบอกเราอยากได้วันธรรมดาช่วงเย็น หลังเลิกงาน เพราะเสาร์-อาทิตย์มันแพงกว่าวันทำงาน ฮ่าๆๆ เขาก็บอกว่าถ้าอยากมาลองดูก่อนมาเสาร์-อาทิตย์ก่อนนี้ได้ แล้วค่อยไปนัดวันธรรมดากับนักจิต เราก็โอเค ตกลง ทำนัด 

*วันธรรมดา 1,500 บาท วันหยุด 1,800 บาท ต่อ session

**session นึง 1 ชั่วโมงหรือ 50 นาที อันนี้เราจำไม่ได้

***ถ้าเป็นนักเรียนหรือนักศึกษาจะราคาต่ำกว่านี้ เพราะฉะนั้นน้องๆ ที่เครียดๆ ไปเถิด มันช่วยได้จริงๆ

ก่อนถึงวันนัด 1 วัน ก็มีอีเมลมาเตือนว่าเรามีนัดกันนะ ส่งแผนที่และวีธีเดินทางมาให้ด้วย (สะดวกทั้งรถส่วนตัวและรถสาธารณะ) เราไปรถไฟฟ้า BTS ลงสาวรีย์ แล้วเดินลงมาตรงหน้าเซ็นจูรี่ เดินลัดตรงข้างห้างทะลุมาหลังห้าง เลี้ยวซ้ายนิดเดียวก็จะเจอประตูรั้วสีฟ้า เปิดประตูรั้วเข้าไป อยู่ตึกฝั่งซ้ายมือห้องแรกเลย มีต้นไม้บังประตูอยู่ วันแรกเราก็เดินเลยไปห้องสองห้องสามเลยจ้า ตลกตัวเอง แต่ก็มีปัญหาแค่รอบแรกแหละ รอบสองเราไปแบบหลับตาเดินยังได้ เดินทางสะดวกมาก ชอบบบบ

ก่อนหน้านี้เราเคยถามคลีนิคตรงสีลมที่นึง กับตรงแถวๆ นานา-อโศกอีกที่นึง ที่สีลมเราจำราคาไม่ได้แล้ว แต่รู้สึกว่าแพง ส่วนที่นานา-อโศกนี่ 3,000 บาท อย่างต่ำ ต่อ 1 session (50 นาที) แพงงงงงงงงงงง น้ำตาจะไหล แถมเป็นต่างชาติด้วยนะคะ บำบัดเป็นภาษาอังกฤษค่ะ อินเตอร์สุด เลิศ! 

ก่อนหน้านี้ก็พยายามย้ายไปรพ.จุฬา โดยแจ้งอย่างชัดเจนว่าต้องการทำจิตบำบัด แต่ก็ยังเจอแต่จิตแพทย์ซ้ำซาก เลื่อนนัดก็ยาก เลยหนีกลับมาศิริราชปิยะ ตอนนั้นก็นัดรามาไว้ด้วย แต่ก็ติดงานอีกเลยต้องเลื่อน เลื่อนแล้วไปไกล เลยยกเลิกแม่ง สุดท้ายเราเลยนัดที่ศิริราชเก่า นัดกับจิตแพทย์เราแล้วให้เขาส่งไปหานักจิตให้ แต่ระหว่างที่รอเขาาา ให้ฉันนั่งข้างเธอจะได้ไหม เผื่อไว้ว่าเธอต้องการอะไร เผื่ออยู่คนเดียวจะไม่ไหวววว ... อีเจน สติ!

ระหว่างที่รอนัดที่ศิริราช มีเหตุการณ์แมวส้มเกิดขึ้น (หมายเหตุ: โอเว่น แมวส้มตัวอ้วนเป่ง หน้าหัก ขี้อ้อน และตะกละ ที่โดนหมากัด นางกลับมาแล้ว นางสบายดี (เจ้าของบอก) แล้วก็หนีออกจากบ้านมาให้เราเกาใต้คอนโดเหมือนเดิม) เราเลยกูเกิลไปเรื่อยๆ เราเจอหลายที่ แต่สุดท้ายเราก็เลือก knowing mind เพราะเดินทางสะดวกมากสุดและราคารับได้ ได้นัดเร็วอยู่ ยังไม่เคยเลื่อนนัดว่าเลื่อนง่ายไหม ถ้าได้ลองเลื่อนนัดแล้วจะมาบอก

นัดแรกที่ไป แฟนเรามันกำชับว่านางจะไปเป็นเพื่อน นางมาบอกทีหลังว่าเพราะนางรู้ว่าเราจะต้องไม่โอเคตอนออกมา ซึ่งก็จริง เราเข้าไปนั่งบนเก้าอี้เหลืองนั่น ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ อยากยกเท้าขึ้นจัง แต่กลัวเขาด่า ก็พยายามหาท่าที่สบาย ในใจก็คิดว่าเราควรจะนั่งกันคนละมุมห้องนะ แบบนี้มันใกล้ไป อึดอัดอะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไป

เราจำไม่ได้แล้วว่านักจิต (ชื่อเอก) ชวนเราคุยเรื่องไรบ้าง คือแรกๆ ก็แนะนำแหละว่าอะไรยังไง แนะนำตัว อธิบายว่ามันจะเป็นงี้ๆๆๆ นั่นนี่นู่น เราบอกว่าเราหาหมอจิตอยู่ กินยาอยู่ พี่เอกไม่ถามว่ายาอะไรบ้างที่กิน ถามแค่หาหมออยู่ที่ไหนและเคยเปลี่ยนหมอไหม อะไรทำให้เราเริ่มไปหาหมอจิต เราก็เล่าๆๆ เล่าไปเล่ามาก็น้ำตาแตก เหมือนก๊อกแตกอะจ๊ะ ร้องไห้จนพูดไม่ออก ที่โต๊ะซ้ายมือมีกล่องทิชชู่วางอยู่ รู้สึกเกรงใจที่จะหยิบ แต่ก็หยิบ อยากสั่งขี้มูก แต่ก็เกรงใจเลยสูดเอา ไม่กล้าสั่ง กลัวพี่เอกหาว่าไม่มีมารยาท เราจำได้ว่าเราเล่าไปเกือบหมด แบบไม่ละเอียดนะ แค่แบบ ชีวิตของนางสาวเจน โด แบบย่อ พยายามเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เราคิดว่ามันน่าจะเป็นต้นเหตุของปัญหา แต่ก็ไม่ได้เจาะลงรายละเอียด เราจำได้ว่ามีหลายครั้งที่เราเล่าต่อไม่ได้เพราะมันตื้อไปหมด ได้แต่เหม่อจ้องโคมไฟตรงมุมห้อง เราจำได้อย่างแม่นยำเลยว่าสายไฟของโคมไฟอันนั้นมันถูกพันกี่ทบ คือไม่รู้จะมองอะไร ไม่รู้จะพูดอะไรก็มองโคมไฟไป แก้เหนื่อย

เราจำได้อันนึง หลังจากที่เราเล่าๆๆ เรื่องที่แม่เราตายและก็ความไม่รู้จะทำตัวยังไงของเราต่อเหตุการณ์นั้น เราพูดใส่พี่เอกไปว่า "เราควรจะต้องรู้สึกยังไงอะ" พี่เอกก็ถามกลับประมาณว่า คุณใช้คำว่า ควรจะ รู้สึกยังไง ทำไมต้อง ควรจะ ล่ะ เราก็เออว่ะ ทำไมต้องควรจะด้วยอะ แล้วนางก็ถามว่า ถ้าให้เราลองมองย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์นั้น ตัวเราเองตอนนี้รู้สึกยังไง เราหยุดคิดพักนึง คิดถึงเหตุการณ์นั้น แล้วมันก็เหมือนน้ำท่วมอะค่ะ น้ำเอ่อท่วมขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนเรารู้สึกเหมือนเราจะจมน้ำ เราหายใจไม่ออก แต่เราไม่ตาย และสิ่งที่อยู่รอบตัวเรามันก็ไม่ใช่น้ำ -- "เศร้า" เราตอบ แล้วน้ำตาเราก็หยดแหมะๆๆๆๆๆๆๆ แบบนันสต๊อป คือจุดนั้นมันแบบ เออว่ะ เออว่ะ เออว่ะ เอออออว่ะะะะะะ เอออออออออออออ ทำไมเราคิดไม่ได้อะ งง งงตัวเองมาก โคตรงง

เราออกมาจากห้องนั้นด้วยความอึนแบบสุดๆ มันตื้อไปหมด ความรู้สึกและอารมณ์มันเอ่อล้นไปหมด เราไม่รู้จะทำยังไง เจอหน้าแฟนที่นั่งรอเราก็คุยเล่นกับนางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอเดินออกมานางก็บอกว่านางได้ยินเสียงเราสูดขี้มูกตั้งแต่ตอนเข้าไปแรกๆ แล้ว ไม่แปลกใจที่เราจะออกมาตามบวมฉึ่งและแดงแจ๋ เราก็เล่าให้นางฟังแบบสรุปๆ นางก็บอกว่า มันควรจะเป็นอย่างงี้นะ การทำจิตบำบัดมันควรจะทำให้เราได้คิด มันควรจะลงลึกเข้าไปข้างในซอกในหลืบ มันไม่แปลกที่เรารู้สึกอึนแบบนี้ เราก็เออ นางเคยทำจิตบำบัดมาก่อน นางมีประสบการณ์ เราไม่ควรเถียงนาง ก็ได้แต่ฟังเงียบๆ

นัดแรกของเรากับพี่เอกจบลงด้วยน้ำตาอันมากมายของเรา ขี้มูกด้วย พี่เอกบอกว่าอยากให้มาคุยกันทุกอาทิตย์ เราคิดๆ ดูแล้วก็ อืมมมม แพงนะ ขอสองอาทิตย์ครั้งละกัน พี่เอกก็โอเค แล้วเราก็ขอเปลี่ยนมาเป็นวันทำงานตอนเย็นแทนวันหยุดเพราะมันถูกกว่า พี่เอกก็โอเคอีกเช่นเดิม เราไลน์บอกเพื่อนว่าทำจิตบำบัดเสร็จแล้ว เพื่อนก็ถามเป็นไงมั่ง นักจิตว่าไง แล้วจะต้องทำไงต่อ นี่ตอบได้แค่ว่า "กูเศร้า" อีเรื่องต้องทำไงต่อนี่ไม่รู้อะ เขาไม่ได้บอก เขาบอกแค่มาเจอทุกสองอาทิตย์ กับแนะนำให้เราหาหมอจิตอีกคนเพื่อเป็น second opinion นี่ก็แบบ แต่หมอจิตเราคนนี้ก็ดีอยู่แล้วอะ เลยเลือกหาหมอเดิมก่อน แล้วทำจิตบำบัดคู่ไป