หลังจากวันก่อน วันที่ “มีเมฆเป็นส่วนมาก” ผ่านพ้นไป เชื่อหรือไม่ว่าผมนอนไม่หลับ ถึงต่อให้เผลอหลับ ก็หลับไม่เต็มตื่น น่าสมเพชตัวเองสิ้นดี แม้ว่าวันก่อนผมเองก็รู้ตัวดี ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ยิ่งทำให้ใจผม ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คงเป็นราตรีที่ยากเกินกว่าจะนิทรา ชายวัยเบญจเพสคนนี้ เริ่มมีอาการปวดหลังนิดหน่...

ย้อนกลับไป เมื่อพฤศจิกายน ปีที่แล้ว ผมชงกาแฟ หยอกล้อกับเพื่อนร่วมงานอย่างสนุกสนาน โอ้นั่น เธอมาแล้ว หนึ่งในแฟนพันธ์แท้มัชชะลาเต้ ผู้มีใบหน้างดงาม ช่างน่าประทับใจทุกที ที่ลูกค้าประจำ แวะเวียนกลับมาให้หายคิดถึง “มัชชะลาเต้ไม่หวานสินะครับ” บ่ายวันนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย เครื่องชงกาแฟแสนคุ้นมือ พนักงาน...

วันหยุดแล้ว ช่างเป็นบ่ายวันศุกร์แสนอบอ้าว กับผมที่ยังคงอยู่กับอาการเมาค้างเมื่อคืน นี่ก็ปาเข้าไปเป็นวันที่เจ็ดติดต่อกัน หลังจากติดกับดัก วังวนของงานประจำ กดกาแฟรับแสงตะวัน และอ้าแขนรับเรื่องราวปวดร้าวของผู้คนรอบกาย ยามค่ำคืน ทำให้สุราหนึ่งฝา น้ำแข็ง และโซดา กลายเป็นเพื่อนคู่คิดรับแสงจันทร์ แถมนั่นยั...

สี่ทุ่มครึ่งคืนวันเสาร์​ ผมคงแพ้พนันถ้าโลกรู้ว่าอยู่กับพี่แฮร์รี่ คนที่เพียรมาสั่งออเดอร์จำเจซ้ำๆทุกวัน ยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มเดิมขณะยื่นตังค์พอดีเป๊ะให้ กลายเป็นคนยืนส่งผมหน้าหอ มือสองข้างซุกในกระเป๋ากางเกง ขณะช้อนตาสีเขียวอ่อนมองผมจากจุดที่ยืนห่างผมไม่กี่ก้าว จะขำที่พี่แฮซดูเกร็งผิดปกติก็ค...

1 เวลาตีสองในร้านขายยาร้านหนึ่งในย่านหรูของเมืองใหญ่เมืองหนึ่ง ผู้หญิงหน้าตาสละสวยคนหนึ่งกำลังกวาดอุปกรณ์ทำแผลใส่ในตระกร้าสีส้มของร้านด้วยสีหน้าตื่นตะหนกราวกับว่าหากเธอไม่ได้ของทั้งหมดตามรายการบนกระดาษที่ยับยู่ยี่ในมือของเธอแล้วนั้นเธอจะถูกฆ่าตาย เภสัชกรหนุ่มเจ้าของกะดึกลอบมองเธอด้วยความหลงใหลอยู่...