แสงของพระจันทร์กระทบขอบน้ำของชายหาดที่ทอดยาวออกไปสุดปลายตา ชายหาดที่คำมั่นสัญญาของเราสองถูกร่างขึ้นผ่านเส้นด้ายของวิญญาณ คำมั่นสัญญาที่มีสายลมและเม็ดทรายเป็นสักขีพยานของคำมั่นเหล่านั้น แต่ในบัดนี้เหลือแต่เพียงหัวใจที่ไร้เรี่ยวแร้งและความทรงจำที่ยังคงหวนกลับมา คำมั่นว่าในตอนที่แสงแดดสุดท้ายของวันเรา...

เสียงของฝูงนกกาเหว่าที่ค่อยๆบินผ่านไปคลอมาตามสายลมยามเช้า คราบน้ำตาที่แห้งเหือดไปกับกาลเวลายังคงรู้สึกได้ผ่านใบหน้าที่แหงนขึ้นไปมองท้องฟ้ายามเช้าที่สดใส ใบหน้าที่อิฐโรยของผมกลับเริ่มผ่อนคลายขึ้นเมื่อได้มองฝูงนกนั้นบินผ่านไป แสงของพระอาทิตย์ที่ค่อยๆกลับขึ้นมาเยือนขอบฟ้าอีกครั้งส่องแสงตามมาตามทางพื้น...

ในความว่างเปล่าของช่วงชีวิตวัยรุ่นนั้นเต็มไปด้วย ความเศร้าหมองที่ไม่อาจอธิบายให้ใครเข้าใจได้ ความหมองหม่นของอนาคตที่อยู่ข้างหน้าที่พยายามทำให้เด่นชัดเพียงใด กลับยิ่งมืดมนเข้าไปนับวัน ทั้งความเปล่าเปลี่ยวในเส้นทางที่ตนนั้นเลือกเดิน และความฝันและความหวังที่จางหายไปกับกาลเวลา ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นน...

ใช้ชีวิตทุกวันให้เป็นเหมือนวันสุดท้าย คำเหล่านี้เป็นคำที่ผมมักจะใช้อธิบายวิธีการดำเนินชีวิตของผม ในทุกความปวดร้าวที่ผมเผชิญ ผมจะยิ้มและหัวเราะตอบมัน เริงระบำบนกองเพลิงของความเจ็บปวด ทำเหมือนกับว่าทุกสิ่งนั้นกำลังจะจบสิ้นลงในวันนี้ และมีแต่ตัวผมเท่านั้นที่ยังคงสรรเสริญให้กับช่วงเวลาเหล่านั้น ความชิง...

บนฟ้าที่คลุมเคลือของเดือนต้นหนาวและปลายฝน, เมฆสุดปลายฟ้าที่ปิดบังวิสัยทัศน์อยู่ไกลห่าง,ดวงดาวที่ส่องแสงรำไรอยู่ปลายขอบฟ้าและเม็ดฝนปรอยที่สัมผัสบนฝ่ามือหนา ในวันที่ทุกอย่างมืดและเงียบสนิทในตอนท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ตัวอยู่เหลืออยู่คือตัวผมและตัวผมเอง อดีตในวันวาน ทุกความรู้สึก ความทรงจำ ช่วงเวลาในอดี...

หมอกหนาวในยามเช้าในเดือนลมหนาวของเดือนธันวาปกคลุมไปทั่วบริเวณทุ่งหญ้า บนบ้านสองชั้นตั้งสูง ตัวผมนั้นนั่งมองออกมาจากกระจกห้องนอนในเวลา 5 โมงเช้าตรู่ มิใช่นาฬิกาปลุกหรือเสียงของนกกาเหว่าที่ปลุกผมขึ้นมา เพียงแม้แต่ความฝันที่โหดร้ายทำร้ายผมซ้ำแล้วซ้ำเล้าบังคับให้ตัวผมนั้นต้องลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ร่างกา...

ฝูงนกบินร่อน ท่ามกลางฟ้าสางยามเย็น เมฆก้อนโตลอยเคลื่อนผ่านไปอย่างเฉื่องช้า เด็กหนุ่มนั่งมองสนามฟุตบอลที่ตอนนี้ว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้ใด ท่ามกลางความเงียบสงันของโรงเรียนในยามเลิกเรียน มีแต่เด็กหนุ่มเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ความเหนื่อยล้าและความอ้างว้างเข้าครอบงำร่างกายของเด็กหนุ่ม เขาสูบลมหายใจเหือกใหญ่อย่า...

ทางถนนลาดยาวสุดลูกหูลูกตานำพารถหลายร้อนคันไปข้างหน้า ไฟเขียวและแดงคอยแสดงสัญญาณจราจรเพื่อความปลอดภัยของผู้ใช้ถนน ตัวผมนั้นยืนอยู่บนสะพานลอยสูงตระหง่านกลางถนนที่รายล้อมไปด้วงตึกราบ้านช่องของผู้คนในระแวกนั้น ในตอนที่ตะวันลับดินเหลือแต่เพียงท้องฟ้าที่ว่างเปล่าและความมืดมนของช่วงเวลาแรมค่ำ ผมยืนมองไปยั...

ทุกๆครั้งที่ผมมองที่มือของตนเองผมกลับเห็นแต่ความโศกเศร้า ทุกๆอย่างที่ผมเคยสัมผัสนั้นกลับแหลกสลายหายไปตลอด มันเหมือนกับว่าผมโดนสาปให้มือทั้งสองข้างนี้นำหายนะไปสู่ทุกๆอย่างที่ผมสัมผัส ผมเรียนรู้ที่จะจะสัมผัสทุกอย่าง ด้วยความเบาบางและผิวเผินผมไม่กล้าที่จะเหนี่ยวรั้งตัวเองไว้กับบางสิ่งบางอย่างจนมากเกิน...