“หยก...” ผมส่งเสียงเรียกคนตรงหน้า ทว่าไม่มีการตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด... “ไอ้หยก” ในเมื่อเรียกเฉยๆ ไม่ได้ยิน ใช้เท้าเขี่ยแม่ง “อือ…” มันขยับตัวอย่างงุ่มง่าม ก่อนจะค่อยๆ ยกหัว เงยหน้าขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เสียงโอดโอยอย่างไม่ปิดบังและท่าทางกุมต้นคอบอกเป็นนัยว่ามันน่าจะนั่งท่านั...

คลาสแรกของวันจันทร์เริ่มตอนสิบเอ็ดโมง ขณะนี้เป็นเวลา 11.55 น. ยังไม่มีแม้แต่เงาของมันโผล่มาให้เห็น จริงอยู่ว่าหยกไม่ใช่พวกตรงต่อเวลาเท่าไหร่ แถมยังชอบโดดเป็นนิสัยอีกต่างหาก ถ้ามันจะไม่โผล่หัวมาเรียนก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไร ที่แปลกคือ ถ้ามันคิดจะเข้าสายหรือโดดเรียนเมื่อไหร่ ปกติแล้วมันจะส่งข้อควา...

เช้าวันต่อมาอากาศแจ่มใส ผมตื่นขึ้นมารับวันใหม่พร้อมเสียงนกร้อง สายลมอ่อน แสงแดดอุ่น และ-- “ฮัดชิ้วว!” และผมก็เป็นหวัดไปเรียบร้อย… ส่วนไอ้ตัวการน่ะเหรอ หลับเป็นตาย อยากจะมะเหงกหัวมันอย่างมันเขี้ยวแต่ก็ต้องห้ามใจไว้ก่อน ขืนมันตื่นขึ้นมาตอนนี้ ยามเช้าดีๆ มีอันได้ป่นปี้หมด ผมล้างหน้าล้างตา คว้าเสื้อผ...

เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกับอีกกว่าครึ่ง มันถึงยอมโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำในที่สุด ผมลดหนังสือในมือลง หักห้ามใจไม่ให้โพล่งออกไปว่า ‘นึกว่าตายไปแล้ว’ เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเปราะบางกว่าที่คิด และผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย “เสื้อผ้าอยู่ตรงโน้น” ผมชี้มือไปยังกองผ้าที่วางพับไว...

สภาพของมันที่มาปรากฎตัวหน้าประตูห้องผมเหมือนกับลูกแมวที่เพิ่งฝ่าพายุฝนมาไม่มีผิด เนื้อตัวเปียกปอนตั้งแต่หัวจรดเท้า ไหล่ตก สองแขนทิ้งลงข้างกาย สองขาดูราวกับว่าแค่จะยืนให้ตรงก็ยากเต็มกลืน ผมที่มักแสกกลางลู่ลงปรกหน้า ปิดบังนัยน์ตาอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง “เข้ามาสิ” ผมหลีกทางให้ แต่แทนที่หยกจะเดินเข้าไปด้...