จากบ้านแม่สาย ลงไปกรุงเทพฯ ตั้งใจไปเสพ ความศิวิไลซ์ พากเพียรศึกษา ถึงมหา’ลัย ป.ตรี 1 ใบ เอาไปฝากแม่ ใคร่รู้ใคร่หัน มันจะใดแน่ เมืองกรุงนั้นแย่หรือดี ตึกสูงระฟ้า ลานตาแสงสี คลองคูมีแต่น้ำครำ หมู่คนขวักไขว่ ใจดีใจดำ รู้แต่น้ำคำ ...

หน้า ๑๒๐-๑๒๒ ...

หน้า ๑๑๗-๑๑๙ ...

หน้า ๑๐๘-๑๑๖ ...

หน้า ๙๖-๑๐๗ ...

หน้า ๘๔-๙๕ ...

หน้า ๗๐-๘๓ ...

หน้า ๕๕-๖๙ ...

หน้า ๔๔-๕๔ ...

หน้า ๓๐-๔๓ ...

หน้า ๒๒-๒๙ ...

หน้า ๑๕-๒๑ ...

หน้า ๖-๑๔ ...

หน้า ๓-๕ ...

เรื่องนี้อาจเรียกได้ทั้งจดหมาย นวนิยาย และอัตชีวประวัติของผมเอง แรกเริ่มเดิมทีนั้นผมตั้งใจเขียนให้ "แม่ของเปิ้น" อ่าน เพื่อบอกเล่าเรื่องราวชีวิต ความรักความคิดถึงที่ผมมีต่อแม่ จึงเขียนเป็นคำเมือง (ภาษาเหนือ) ซึ่งเป็นภาษาที่ผมใช้อู้ (พูด) ตามปกติกับแม่ เพราะเราเป็นคนเมือง (คนภาคเหนือ) เขียนไ...