จากบ้านแม่สาย         ลงไปกรุงเทพฯ
ตั้งใจไปเสพ                         ความศิวิไลซ์
พากเพียรศึกษา                   ถึงมหา’ลัย
ป.ตรี 1 ใบ                           เอาไปฝากแม่
ใคร่รู้ใคร่หัน                        มันจะใดแน่
เมืองกรุงนั้นแย่หรือดี

          ตึกสูงระฟ้า                 ลานตาแสงสี
คลองคูมีแต่น้ำครำ
หมู่คนขวักไขว่                     ใจดีใจดำ
รู้แต่น้ำคำ                            น้ำใจบ่รู้
รถราวิ่งวน                           ชนกันลั่นหู
ร้ายเหลือเปิ้นอู้เล่ามา

          ปิ๊กมาบ้านแล้ว           บ่แคล้วกังขา
ว่าเราปิ๊กมาถิ่นใด
แม่สายวันนี้                         เริ่มศิวิไลซ์
ของกินของใช้                      มากมายคึกคัก
ตึกห้างร้านรวง                    ทางหลวงรถนัก
จึ่งได้ประจักษ์แก่ตา

          ความเป็นเมืองหลวง  เริ่มล้วงเข้าหา
แม่สายเริ่มกลายเป็นเมือง
คนรวยมาอยู่                        แม่สายฟูเฟื่อง
อู้ทวยรู้เรื่อง                          ต้องอู้คำไทย
อังกฤษ เมียนมา                   และจีนหื้อได้
ลูกหลานฝึกไว้จะดี

          ส่วนคำล้านนา           คำเมืองเรานี้
อู้เพียงวงในก่พอ
เพราะเป็นภาษา                  ของแม่ของพ่อ
สังเวชแท้หนอ                      เสาะเงินได้น้อย
เทิดไว้ปลายฟ้า                    สุดคว้าสุดสอย
ดั่งเอื้องยอดดอยแหละดี

          ตึกรามห้างร้าน          ลานตาแสงสี
น้ำเหมืองมีแต่น้ำครำ
หมู่คนขวักไขว่                     ใจดีใจดำ
รู้แต่น้ำคำ                            น้ำใจบ่รู้
รถราวิ่งวน                           ชนกันลั่นหู
ร้ายเหลือเปิ้นอู้เล่ามา

          คร่าวครวญเมือง        สุดเสี้ยงเพียงอี้
เสี้ยงใจดีหลีพี่เหย

15/10/2560

แปลคำเมือง

คร่าว = กวีนิพนธ์ชนิดหนึ่งของชาวล้านนา
ใคร่ = อยาก, ต้องการ
หัน = เห็น
จะใด = อย่างไร
เหลือ = กว่า
เปิ้น = เขา, ท่าน
อู้ = พูด
ปิ๊ก = กลับ
นัก = มาก
ทวย (ตวย, โตย) = ด้วย
หื้อ = ให้
ก่ (ก่อ) = ก็
น้ำเหมือง = คู
เสี้ยง = สิ้น, หมด
อี้ = นี้
เสี้ยงใจ = หมดกำลังใจ
หลี = ดี, ดีมาก
เหย (ย สะกด) = เอ๋ย