#หมาบื้อแมวบูด “ร้อน...” “.....” “ร้อน…ร้อนไป” เสียงพร่าทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังของเขา มันเป็นคำเดิมๆประโยคเดิมๆที่ดังซ้ำไปซ้ำมาเบาๆ ชายหนุ่มนิ่งฟังมาพักใหญ่ ไม่คิดที่จะหันไปมองเจ้าของคำพูดนั่น ก็มันเหมือน...แมวที่กำลังร้องเรียกขอบางสิ่ง… ร่างหนายังคงนิ่งมึนไม่ไหวตึง เขาแอบลอบถอนหายใจเบ...

ของเหลวอุ่นสีแดงฉาน… ไหลรินหยดลงตามรูปหน้าคมคายของผู้ภัคดี… เรือนผมสีดำอนธการ… บดบังแววตาที่จ้องมองบุคคลผู้ที่ตนเทิดทูล… ร่างเนื้อ ไขกระดูก ผิวกาย แตกร้าว… เจ็บ… หากแต่บุคคลเบื้องหน้ายังคงนิ่งตึง แม้แต่แววตาที่จ้องมองกลับมาก็ไม่วูบไหวแม้เพียงน้อยนิด มันเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไว้แล้ว… แต่เ...

สองเท้าที่ก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งห้วงเวลาอันเป็นนิรันด์… จิตใจอันหมองหม่นมืดดำราวกับรัตติกาลที่กลืนกินแสงสุริยา… แววตาสงบนิ่งเยือกเย็นที่มักเมินเฉยต่อสิ่งเร้ารอบกาย… บัดนี้… บางสิ่ง...ได้เข้ามาทำให้โชคชะตานี้สั่นคลอน… เจ้าจะบอกข้าได้หรือไม่...ว่าการที่ข้าได้พบกับเจ้า... การที่ข้า...เป็น...