"จี่อู๋จิ้วรู้สึกว่าหัวใจวาบหวิว หวั่นไหว ทั้งโลกนั้นเสมือนกับน้ำทะเลทั้งหมดลดลงถอยห่างจากเขาไปไกล เหลือเพียงร่างของนาง แดงดุจเพลิง สว่างดุจแสง อ่อนนุ่มราวกับหมอก งดงามราวกับแสงอรุโณทัยสาดส่องตรงหัวใจที่หวาดกลัวของเขา ประหนึ่งทหารนับพันนับหมื่นกรีธาทัพ ฝุ่นคลีคลุ้งตลบ บ้านแตกสาแหรกขาด น้ำเขื่อนก็ทะล...