ขอย้อนกลับมาเรื่อง “ก้นบุหรี่” ที่เคยพูดในบทก่อนหน้าตอนไปเจอที่ Hakata ว่ามันคือขยะชนิดเดียวที่เจอบนพื้น แต่ที่ Oita เค้าขอกันดีดี ด้วยการจัดที่เขี่ยบุหรี่ให้ อย่าเรียกว่าแค่ที่เขี่ย มันควรเรียกว่าตู้เขี่ยบุหรี่ ที่เมือง Oita นี้เค้าจัดโซนสูบบุหรี่สาธารณะให้ แถมยังมีแผนที่ให้ว่าในเมืองนี้จะว่าตู้นี้...

ผมจะเริ่มใช้ JR Pass ให้เป็นประโยชน์ตั้งวันแรกโดยจะใช้ขึ้นรถไฟ JR จาก สถานี HAKATA ไปยัง Oita เมือง Oita ไม่ค่อยอยู่ในแผนที่การท่องเที่ยวหรือจากการรีวิวของสำนักไหนทั้งนั้น ต่างกะเมือง Peppu ที่อยู่ข้างๆกันซึ่งขึ้นชื่อมากเรื่องบ่อน้ำพุร้อน แค่เรื่องราคาที่พักก็ต่างกันเกือบเท่าตัว นั้นแหละคือเหตุผลที...

หลังจากต่อรถไฟเข้าเมืองฮากาตะ ซึ่งห่างจากสนามบินไม่กี่สถานี ก็จัดแจงแลก JR Pass และจองรอบของรถไฟเสร็จสรรพตามแผน หลังจากนั้นก็พอที่จะมีเวลาเดินสอดส่องเมืองแถวๆสถานี JR HAKATA แต่กว่าจะโผล่ออกมาก็ได้ก็เล่นเอางงเหมือนกัน เพราะสถานีนี้เป็นศูนย์กลางรวมทั้ง รถไฟใต้ดิน รถไฟ JR รถไฟชินคันเซน แถมยังมีโซนห้าง...

อารมณ์กับบรรยากาศอย่างกะอยู่สนามบินเชียงใหม่ หลังจากเครื่องร่อนลงสนามบินฟุกุโอกะเรียบร้อย อารมณ์ความรู้สึกคล้ายๆกับสนามบินเชียงใหม่ สนามบินไม่ใหญ่มากและไม่ได้อยู่ห่างเมืองเท่าไหร่ อีกเมื่อมองจากมุมสูงก็เป็นเมืองที่ไม่ค่อยมีตึกสูงแบบกรุงเทพ ความรู้สึกดีๆและวลีหล่อๆก็เกิดขึ้น “รู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน”...

ที่จริงตื่นมาไม่ใช่ความฝัน ความเย็นที่แนบหน้ามันคือกระจกหน้าต่างเครื่องบินนาบจนหน้าชา มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตางัวเงียจากอาการพึ่งตื่นนอน เฮ้ย! นี่กัปตันพาบินมาถึงขั้วโลกเลยเหรอฟะ เพราะวิวที่มองเห็นนอกหน้าต่างนั้นเป็นแผ่นเมฆที่เกาะกันอย่างกะดินแดนน้ำแข็งอลาสก้าที่เคยเห็นในช่อง Nationl Geographic ...

เราเลือกซีหนิง (Xining) เมืองหลวงแห่งมณฑลชิงไห่ (Qinghai) เป็นจุดเริ่มต้นสำหรับทางรถไฟสายหลังคาโลก..จริงๆ แล้วรถไฟที่วิ่งไปลาซา (Lhasa) ซึ่งเป็นเมืองหลวงของทิเบตมีหลายขบวน เริ่มต้นจากหลายเมืองเราสามารถขึ้นจากปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ กวางโจว เฉิงตู ฯลฯ ได้หมด แต่ที่เราเลือกเริ่มต้นที่นี่ เพราะชิงไห่เป็นมณฑล...

ประมาณสามเดือนก่อน เวลาเล่าให้เพื่อนฝรั่งฟังว่าปีนี้จะนั่งรถไฟทรานส์ไซบีเรียเที่ยว ร้อยทั้งร้อยจะทำตาโตด้วยความอิจฉา โนเวยยยยย์!!! จริงเหรอยู โหย อิจฉาอะ มายดรีมทริปเลยนะ ตัดมาภาพตอนเล่าให้เหล่าเพื่อนชาวไทยฟัง... เพื่อนชาวไทย (สงวนนาม) : มันคืออะไรวะแก? ปอ : อ๋อ มันก็คือทางรถไฟสายที่ยาวที่สุดในโลกข...

หลังจากจบทริปยุโรปเมื่อปีก่อน เราก็เริ่มคิดแล้วว่าปีหน้าจะไปไหนดี...ความจริงคือ คิดทริปนี้ออกตั้งแต่ก่อนเริ่มทริปยุโรปปีที่แล้วด้วยซ้ำไป (บ้าที่สุด!) คือมานั่งคิดดู เออ นี่เราก็แก่ขึ้นทุกวันนะ บางวันก็มีปวดหลังปวดเอวบ้าง เพราะฉะนั้น เราควรจะรีบไปเที่ยวในที่ลำบากๆ ลากกระเป๋าไม่ได้ ต้องสะพายเป้เท่านั้...