‘Never thought that you would be standing here so close to me…’ “แล้ววันนี้นะ ทานากะเซ็มไปก็พาไปซื้อข้าว” คุณเล่าพลางก็โบกตะเกียบไปด้วย “แถวนั้นมันมีร้านข้าวหน้าปลาดิบแบบซื้อกลับบ้านอยู่ กล่องละห้าร้อยเยน ดีงามน้ำตาไหล ได้กินอูนิแล้วโว้ย” “อะไรกัน อยู่ญี่ปุ่นมาจะสองปีแล้วยังไม่ได้กินไข่หอยเม่น” ...

[1] ทั้งที่อยู่กันสองคน แต่ในรถกลับเงียบกว่าตอนหล่อนขับมาคนเดียวหลายเท่า ผิดวิสัยการรับคนเมากลับบ้านไปนิดหน่อย ซาแมนธาเหลือบมองนีลเป็นระยะ พอให้สบายใจว่าจะไม่มีการกระอักอาเจียนออกมาอีกให้เลอะรถ ฝ่ายนั้นซบศีรษะกับขอบประตูนิ่ง นั่งหลับตาอย่างที่หล่อนเดาไม่ถูกว่าแค่พักสายตา...

Something old, Something new, Something borrowed, Something blue, And a silver sixpence in her shoe. [1] กลิ่นชื้นตลบไปหมด ปนกับกลิ่นขยะเปียกน้ำที่ซาแมนธาขยะแขยง หล่อนเบ้ปาก ทิ่มร่มกางนำออกมาจากรถก่อน แล้วค่อยไถลตัวตามพร้อมปิดประตู เคลื่อนไหวลื่นไหลเป็นจังหวะเดียวโดยไม่ยอมให้เ...