“ปีนี้อายุเท่าไหร่” “17” จื่อเทาเอ่ยตอบชานยอลที่กำลังโอบกอดตนบนเตียงนุ่มด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ “งั้น...” “....” “อีกเดี๋ยวฮยองก็ไม่ต้องโดนข้อหาพรากผู้เยาว์แล้วดิ” “งั้นผมแจ้งจับฮยองตอนนี้ก็ได้ใช่มะ” จื่อเทาเอ่ยถามยิ้ม ๆ พลางหลับตาพริ้ม ก่อนชานยอลจะหัวเราะยิ้ม ๆ และค่อย ๆ ป...

“คุยกับใคร” ปาร์คชานยอลเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่หัวเตียงด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด “ไม่ยุ่งสักเรื่อง” คนถูกถามเอ่ยตอบกวน ๆ“ “ฮวางจื่อเทา” “อะไรปาร์คชานยอล” สิ้นประโยคชานยอลก็เขยิบเข้าไปชิดอีกคนก่อนจะใช้มือใหญ่บีบแก้มนิ่ม ๆ ตรงหน้า จนปากหยักนั้นยู่เข้าหากัน “ถามว่า คุย-กับ-ใคร” “เป...

“นายเชื่อเรื่องแวมไพร์ไหม?” ปาร์คชานยอลกระซิบถามฮวางจื่อเทาที่นั่งอยู่บนตักของตนเสียงแผ่ว ขณะจอสี่เหลี่ยมใหญ่ตรงหน้าทั้งสองกำลังฉายสารคดีลึกลับ เกี่ยวกับปีศาจในตำนานเช่น'แดร็กคิวล่า'“ ถามทำไม” จื่อเทาตอบกลับด้วยคำถาม“ ก็แค่อยากรู้” “....” “....” “ฮยองเป็นแวมไพร์หรอ” “เปล่า” ...

“อึก เบาหน่อยฮยอง...” เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดจากสปริงใต้เตียงสะกิดให้ฮวางจื่อเทาปรามอีกคนเสียงแผ่ว พอได้ยินอย่างนั้น ปาร์คชานยอลที่กำลังคุมเกมอยู่ ก็นึกเคืองเพื่อนข้างห้องขึ้นมาตงิด ๆ หากวันก่อนไม่มีโน้ตบนประตูว่าให้เบาเสียงเวลาทำกิจกรรมอย่างว่า เขาก็คงใส่ไม่ยั้งได้แล้วล่ะ สงสัยต้องซื้...

“เทา! ช็อกโกแลตนี่กินได้ไหม” “กินได้ แต่เหลือให้ผมด้วยนะ!” ชานยอลหยิบช็อกโกแลตจากฝาข้างตู้เย็นก่อนจะเดินไปหาต้นเสียงที่ตะโกนมาจากโซฟาหน้าทีวี เมื่อถึงที่หมาย คนตัวสูงก็เชยคางจื่อเทาที่จับจ้องทีวีอยู่ขึ้น ประกบริมฝีปากลงแล้วบีบแก้มอีกฝ่าย พร้อมใช้ลิ้นผลักช็อกโกแลตในปากตนเข้าไปในโพรงปากของค...

เรียวลิ้นร้อนของปาร์คชานยอลกำลังเอาเปรียบริมฝีปากหยักของฮวางจื่อเทาอยู่ ทว่าปากสวยของเทาต้อนรับอีกคนอย่างดีพร้อมโต้ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ มือที่ประคองใบหน้าชานยอลไว้กำลังเกลี่ยแก้มนั้นแผ่วเบา เสียงจาบจ้วงดังกึกก้องไปทั่วดึงให้อารมณ์และความรู้สึกของทั้งสองพุ่งสูงขึ้นเหมือนกับบรรยากาศร้อนแรงตอ...

คิดถึง... คิดถึงฮวางจื่อเทา... คิดถึงคนที่มักจะคลอเคลียเขาไม่ห่างราวกับแมวติดเจ้าของ คิดถึงเสียงโวยวายหากเจ้าแมวนั่นถูกแกล้ง คิดถึงผิวสีน้ำผึ้งนุ่มลื่นยามที่เขาสัมผัส คิดถึงแก้มเนียนในตอนเขินมักขึ้นสีระเรื่อจนถึงใบหูที่เต็มไปด้วยต่างหู คิดถึงอ้อมกอดก่อนจูบของเรา คิดถึงริมฝีปากหยักนั่นที...