"วันนี้คุณหนูไปไหนมาครับ?"
"ก็ไปโรงเรียนไง เมื่อเช้านายเป็นคนขับรถมาส่งฉันถึงหน้าประตูโรงเรียน ลืมไปแล้วหรือไง"
"ไม่ได้ลืมครับ ผมจำได้ดีว่าเป็นไปส่งคุณหนูเอง แต่หลังจากที่ผมขับรถพ้นหน้าประตูโรงเรียนไปล่ะครับ แทนที่จะเดินเข้าโรงเรียนคุณหนูไปไหนมา?"
"..."
"คุณหนูครับ"
"สนใจด้วยหรือไง?"
"ว่าอะไรนะครับ?"
คนตัวสูงที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับหันมองคนตัวเล็กกว่าข้างๆ พร้อมๆกับรถคูเป้คันหรูชะลอตัวลงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่
"ฉันถามว่านายสนใจด้วยหรือไงว่าฉันจะทำอะไรจะอยู่ที่ไหน"
"สนใจสิครับ คุณท่านฝากให้ผมดูแลคุณหนูในฐานะพ่อบ้านประจำตัว เรื่องของคุณหนูทุกเรื่องผมต้องสนใจแน่นอน"
"เหอะ นายก็เป็นแบบนี้ทุกที"
ปัง!
เสียงกระแทกประตูรถบ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้กระทำ ฮยองวอนถอนหายใจหลับตาทิ้งตัวพิงเบาะรถด้วยความเหนื่อยล้า
คุณหนูของเขาเดินหนีเข้าบ้านไปแล้วทิ้งไว้เพียงกลิ่นไอความคุกรุ่นของอารมณ์ที่ไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุอะไรไว้ทั่วทั้งคันรถ
ไม่รู้ว่าหงุดหงิดอะไรมา แต่ดูท่าแล้วคงได้ง้อกันยาว
ฮยองวอนขนของทุกอย่างลงจากรถ เอาพวกมันไปจัดเก็บตามจุดต่างๆที่พวกมันควรจะอยู่ก่อนจะเดินขึ้นไปบนคฤหาสน์ชั้นสอง
ก๊อกๆๆ
เขาเดินตามคุณหนูเจ้าอารมณ์มาถึงหน้าห้องเจ้าตัว เคาะให้ดูเป็นมารยาทไปอย่างนั้น คุณหนูของเขาไม่เคยล็อคห้อง แต่ถึงจะล็อคเขาก็มีกุญแจไขเข้าไปอยู่ดีนั่นแหละ
"คุณหนูครับ"
"เข้ามาทำไมไม่ทราบ คุณพ่อบ้าน"
"คุณหนูโกรธอะไรผมหรือเปล่าครับ?"
"ถามจริงๆนะ ในฐานะพ่อบ้านนายเคยคิดว่าตัวเองบกพร่องในหน้าที่บ้างไหม"
ชางกยุนวางโทรศัพท์ในมือลงบนเตียงก่อนจะหันมาจ้องหน้าผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อบ้านประจำตัวเขา ผู้ชายที่คอยดูแลปกป้องเขามาตั้งแต่จำความได้ จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังทำอยู่และทำได้ดีเกินไปเสียด้วย
"คิดว่าไม่ครับ"
"แล้วในฐานะคนรักล่ะ เคยไหม?"
"..."
"ฉันว่านายน่าจะรู้คำตอบของคำถามนี้ดีนะ แต่ไม่ต้องตอบฉันหรอก เก็บไว้ตอบตัวเองเถอะ แล้วก็เชิญออกจากห้องฉันไปได้แล้ว อ้อ มื้อเย็นไม่ต้องตามนะ ฉันอยากพักผ่อน"
ฮยองวอนยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ออกจากห้องไปอย่างที่คนตัวเล็กออกปากไล่ เขาดูแลคุณหนูของบ้านนี้มานาน นานพอที่จะรู้นิสัยของเจ้าตัวว่าที่ออกปากไล่นั่นน่ะไม่ได้อยากให้เขาไปจริงๆหรอก
"โกรธพี่เรื่องอะไรไหนบอกสิครับ"
ขายาวๆพาเขาเดินเข้าไปหาคุณหนูคนสำคัญที่ตอนนี้เปลี่ยนสถานะไปเป็นแฟนเด็กขี้งอน นอนคว่ำหน้าราบไปกับเตียงทั้งๆที่ยังใส่กางเกงนักเรียนขาสั้นเต่อ
ต้นขาเนียนขาวนั่นทำเอาเขาอดไม่ได้ที่จะส่งมือหนาๆไปลูบมันเบาๆ
มาแล้วสินะลูกอ่อยแบบเด็กน้อยเนี่ย
"ฉันต้องบอกนายทุกเรื่องเลยไหมว่าพ่อบ้านกับแฟนมันปฏิบัติต่างกันยังไง?"
"หมายความว่ายังไงครับ?"
"ฉัน-"
"หันมาคุยกันดีๆก่อน อย่าหันหลังให้พี่แล้วก็พูดเพราะๆด้วยครับ"
"เหอะ ทีอย่างนี้ล่ะมาทำเป็นสั่ง"
ชางกยุนพลิกตัวนอนหงายสบตากับคนตรงหน้า ดวงตาที่เขาตกหลุมรักมาตั้งแต่ยังอยู่ประถมจนตอนนี้อยู่มัธยมปลายแล้ว ในที่สุดเขาก็ได้เป็นเจ้าของดวงตาทรงสเน่ห์นั่นสักทีไม่สิ
ชางกยุนเป็นเจ้าของร่างกายทุกๆส่วนของผู้ชายคนนี้เลยต่างหาก
"ทีนี้จะบอกพี่ได้หรือยังว่าเป็นอะไร ทำไมถึงโดดเรียน แล้วโดดไปอยู่ที่ไหนมาทั้งวัน?"
"พี่บอกว่าเราเป็นแฟนกันได้ตอนที่อยู่ด้วยกันสองคน"
"อือหื้อ แล้วเกี่ยวอะไรกับที่เราโดดเรียน?"
"แต่ทุกคืนพี่ส่งผมเข้านอนแล้วพี่ก็กลับออกไป..."
"..."
ฮยองวอนเงียบ รอฟังแฟนเด็กพูดโดยไม่ขัดอะไรอีก เขาว่าเขาพอจะรู้สาเหตุที่แฟนเด็กของเขาอารมณ์ขึ้นๆลงๆแล้วล่ะ
"ผมไปหาจูฮอนที่มหาลัยมา ไปถามว่า ทะ ทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น"
"ทำแบบนั้น?"
"หลายครั้งที่ผม เอ่อ อ่อย... ใช่! ผมตั้งใจอ่อยพี่! แต่ทุกครั้งพี่ก็มองเลยผ่านไป ทำเป็นไม่เห็นแล้วก็จบลงด้วยการปล่อยให้ผมนอนคนเดียวทุกคืน!!"
"..."
"นั่นมันคือสิ่งที่คนเป็นแฟนกันควรจะทำเหรอ?"
"..."
"จูฮอนบอกว่าพี่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่มาสนใจอะไรเด็กกะโปโลอย่างผมหรอก ที่รับรักผม ที่ทำเป็นไม่เห็นสิ่งที่ผมทำ เพราะแค่ไม่อยากให้ผมเสียหน้าก็เท่านั้นแหละ!"
"..."
"ผมถึงได้ถามว่าพี่เคยคิดว่าตัวเองบกพร่องในหน้าที่ ในฐานะคนรักบ้างไหม"
"..."
"หรือมันเป็นผมเองที่ไม่คู่ควรให้พี่ปฏิบัติหน้าที่นั้นด้วย พี่ถึงได้ไม่-"
"พอแล้วครับ พี่เข้าใจแล้วครับคนดี"
"ขนาดตอนนี้ผมนอนอยู่ตรงหน้าพี่แท้ๆ พี่ยังไม่ทำอะไรเลยนอกจากแตะตัวผมนิดๆหน่อยๆเหมือนทุกครั้ง"
ฮยองวอนอมยิ้มเอ็นดูเด็กตรงหน้า ส่งมือหนาๆไปลูบผมสีดำคลับ
"ที่พี่ทำแบบนั้นเพราะอยากถนอมเราให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ได้ทำเพราะแค่ไม่อยากให้เราเสียหน้านะ เรื่องรับรักนั่นก็ด้วย ทั้งหมดที่พี่ทำเพราะพี่รักเราต่างหาก"
"ทำไมต้องถนอม สำหรับคนเป็นแฟนกันเรื่องแบบนี้มันก็ปกติไม่ใช่เหรอ?"
"ครั้งก่อนพี่ทำเราร้องไห้ มันเจ็บนะเราจำไม่ได้เหรอ?"
"นั่นมันตอนที่ผมอายุ 14! แล้วพี่ก็เมา! แต่ตอนนี้ ผะ ผมโตพอแล้ว พี่เองก็ไม่ได้โดนจูฮอนมอมเหล้าจนเมาไม่ได้สติเหมือนวันนั้นด้วย เชื่อผมสิว่ามันต้องดีกว่าครั้งก่อนแน่นอน"
"ชางกยุนา ใครสอนให้เป็นเด็กแก่แดดแบบนี้นะ"
อ่า ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและความอดทนของเขาที่สะสมมาตลอดหลายปี… แทบจะมลายหายไปทันทีที่ได้ยินคำพูดร้ายเดียงสาของแฟนเด็กขี้อ่อย
"มินฮยอกบอกผมว่าพี่เป็นผู้ใหญ่แล้ว มันก็ต้องการกันบ้าง ถ้าผมไม่ยอมสักทีพี่ก็จะออกไปหาเศษหาเลยข้างนอก จูฮอนก็บอกว่าที่พี่ไม่ทำกับผมเพราะไปทำกับคนอื่นมาแล้ว ผมก็เลย..."
"หึๆ เด็กน้อยจริงๆเลยน้า~"
"ผมไม่เด็กแล้วนะ!!"
"โอเค ไม่เด็กก็ไม่เด็ก งั้นคืนนี้ลองทำอีกสิ แบบนั้นน่ะ แบบที่เราเรียกว่าอ่อย คืนนี้พี่จะตั้งใจดู จะไม่ทำเป็นมองไม่เห็นเหมือนที่ผ่านๆมา"
ชางกยุนไม่ตอบรับคำขอของคนที่เป็นพ่อบ้านประจำตัวพ่วงด้วยตำแหน่งคนรักในทันที เขาลุกขึ้นนั่งแล้ววาดขาตัวเองไปทับต้นขาของอีกคน
แล้วค่อยๆดันตัวเองขึ้นนั่งซ้อนบนตักแกร่งนั่นก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบข้างใบหูหนาเบาๆ
"ผมจะทำให้มากกว่าที่ผ่านมาซะอีก"
ที่ผ่านมานั่นมันแค่ออเดิร์ฟครับคุณพ่อบ้าน หลังจากนี้สิของจริง จะได้รู้กันว่าจะทนได้ถึงไหน
-끝-
- Talk -
รวมมาไว้ในนี้ให้อ่านได้ง่ายขึ้นแล้วน้า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in