|บัวลอยทับทิมกรอบ|ว่านตู่|
|เหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ไม่ได้อิงจากเรื่องจริง เป็นแค่ฟิคที่แต่งขึ้นเพื่อสนองอารมณ์คนเขียนเท่านั้นและไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆกับศิลปินนะคะ|
'ดาว' ในนิยามของใครหลายๆคนมักจะเลือกใช้แทนความสวย หรือสิ่งงดงามต่างๆ ผมก็คืออีกหนึ่งคนที่ชื่นชมในความสวยงามของดวงดาว แม้ดาวบนท้องฟ้าจะดูสวยงามพอๆกัน แต่ผมเชื่อว่าดาวในชีวิตของแต่ละคนจะสวยงามต่างกันไปตามมุมมองและความชอบของบุคคล
และผม......ก็มีดาวของผมแล้วเหมือนกัน
ดาวของผมไม่ได้ขาว ดาวของผมไม่ได้สวย....
หากแต่ดาวของผมสว่างไสวอยู่เสมอ...
แต่ในวันนี้ ดาวของผม....ไม่สุกสว่างเหมือนเก่า ในวันนี้ดาวของผมหม่นหมอง ดาวของผมในวันนี้กำลังตกอยู่ในความทุกข์ระทม
" พี่ตู่......พอเถอะ "
" ........... "
ตัวของเขาสั่นเทิ่มจากการร้องไห้เสียใจอย่างหนัก ไหล่ของเขาที่ผมวางมือไว้อยู่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจ
ภพธรในตอนนี้กำลังอ่อนแอ ผมรู้ดีว่าเพราะอะไร น้ำตา ณ ปัจจุบันขณะนี้ ผมรู้ดี เจ้าของน้ำตาคือตัวผมเอง
แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย
เสียงตะโกนคร่ำครวญชื่อของผมยังคงดังซ้ำไปซ้ำมา ผมก็ยังทำได้เพียงแค่รับฟังแล้วปล่อยให้เสียงนั้นผ่านและหายไปกับลม
ภพธรยังคงตะโกนร้องเรียกจนน้ำเสียงแหบแห้ง แม้เขาจะรู้ว่าต่อให้ตะโกนดังอีกมากกว่านี้ คนที่เขาเรียกหาก็คงจะไม่กลับมาหาเขา
ว่าน ธนกฤต จะไม่กลับมาหาเขา
ผมมองภาพคนรักกอดตัวเองไว้ ตอนนี้ภพธรเริ่มจะหมดแรงแล้ว เขาเริ่มถอดใจที่จะตะโกนเรียกอย่างโง่เง่า และในตอนนี้ ภพธรทำได้เพียงก้มลงไปซบและร้องไห้กับร่างกายเย็นเฉียบ
จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังคงไม่สามารถทำอะไรได้เลย ไม่แม้แต่จะกอดปลอบหรือเช็ดน้ำตา ทุกวินาทีที่มองคนรักกำลังทรมานช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า อึดอัดใจเหลือเกิน
ผมเข้าไปสวมกอด ได้แต่ภาวนาและขอร้องหากว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายหรือคำขอสุดท้ายที่เขาขอได้ ขอให้อ้อมกอดและความรู้สึกทั้งหมดที่มีส่งไปให้ถึงดวงดาวของเขา
พระเจ้าครับ คนคนนี้จะเศร้าเสียใจไปอีกกี่วันก็ได้ตราบที่เขาจะพอใจ อย่าไปห้ามเขาเพราะเขาจะดุและเกรี้ยวกราด แต่ผมขอให้คุณช่วยอยู่ดูเขาแทนผม ในวันที่เขากลับมาเป็นดาวที่สุกสว่างอีกครั้ง
เพราะถึงวันนั้น
ผมคงไม่ได้เจออีกแล้ว....
ภพธรนิ่งและหยุดร้องไห้ไปชั่วขณะก่อนจะค่อยๆร้องไห้หนักขึ้น
ในตอนแรกเขาร้องไห้ด้วยความเศร้าเสียใจ
ตอนนี้เขาร้องไห้เมื่อรับรู้ว่าเขายังอยู่
ร้องไห้หนักขึ้นเมื่อสัมผัสอบอุ่นนั้นค่อยๆเลือนไป
และร้องไห้จนเสียสติเมื่อความจริงตอกย้ำ ว่าตอนนี้
ธนกฤตจากเขาไปแล้วจริงๆ และแม้สักนาที ก็ไม่สามารถเรียกให้เขากลับมา.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in