.

.

“—ฟ”

.

.

“—ลฟ”

.

“ราล์ฟ!”

เสียงเรียกชื่อนั้นเหมือนดึงสติที่หลุดลอยไปของราล์ฟให้กลับมาสดใส ราล์ฟกระพริบตาถี่ มองภาพตรงหน้าอย่างสับสน คาร่าอยู่ตรงนั้น เธอจับแขนเขาไว้ โดยมีมือของใครอีกคนหนึ่งกำลังต่อสายลำเลียงบลูบลัดให้กับราล์ฟ เจ้าของมือคือหุ่นรูปร่างสูงใหญ่ ผิวเข้ม ที่ราล์ฟไม่เคยพบมาก่อน 

“ดีนะที่เรายังมีบลูบลัดเหลืออยู่บ้าง” เจ้าของมือนั้นพูดด้วยเสียงทุ้ม คาร่าถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะบอกว่าขอไปเตรียมพื้นที่สักหน่อย พลันลุกขึ้นเดินจากไป ราล์ฟพยายามหันหน้าไปมองเธอ แต่กลับโดนมือหนาจับคางไว้ 

“อยู่นิ่งๆ ระบบนายจะสับสนเอา ให้เลือดหมดถุงก่อน”

“คระ อะ ใค-ร?” ราล์ฟพยายามเอ่ยถาม เพียงแต่ลำคอที่แหบแห้งดูจะไม่เต็มใจทำหน้าที่เอาเสียเลย ร่างสูงนั้นตวัดสายตามองเบาๆ ก่อนจะสอดท่อนแขนหนาเข้าใต้ลำตัวและยกเขาขึ้นอย่างง่ายดาย ราล์ฟถูกย้ายไปนอนบนโซฟาผุพังที่คาร่าพยายามจัดไว้ให้ “คะ คา- ร่า?”

“สวัสดี ราล์ฟ นายดูสภาพไม่ดีเลยนะ” เธอรับด้วยรอยยิ้ม “นี่ลูเธอร์ เขาเป็นหุ่นเหมือนกัน และเป็นเพื่อนฉันเอง” 

ราล์ฟสลับสายตาไปมาอย่างสับสน นี่ไม่ใช่สิ่งที่คาดไว้เมื่อจะได้เจอคาร่าอีกครั้ง 

“หนะ ไหนเด็กน้อย เธออยู่ หนะ ไหน?” ราล์ฟเค้นเสียงถาม ไฟกระพริบสีแดงสลับเหลืองอย่างร้อนรน หรือเธอจะปกป้องเด็กน้อยไว้ไม่ได้

“ไม่ต้องห่วงๆ เธอปลอดภัยดี ทุกอย่างสงบลงแล้ว ฉันเลยพาเธอมาเยี่ยมพ่อของเธอน่ะ” คาร่าตอบสบายๆ “พอกลับมาที่นี่เลยอยากจะมาขอบคุณนายที่ช่วยปกป้องเราจากพวกตำรวจวันนั้น ถ้าไม่มีนาย เราคงไม่รอดมาวันนี้”

“มะ ไม่หรอก ราล์ฟ คะ แค่อยากช่วยเด็กน้อย” ราล์ฟตอบค่อยๆ หลุบตาลงน้อยๆ “ขะ ขอบคุณที่กลับมานะ...”

“ถือว่าหายกัน” หุ่นยนต์สาวเอ่ยตอบพลางหัวเราะ “แต่บอดี้นายยังบาดเจ็บอีกหลายจุดเลย ฉันมีแต่บลูบลัดเลยช่วยซ่อมแผลพวกนั้นไม่ได้ งั้นให้ฉันพานายไปศูนย์ซ่อมนะ?”

“มะ ไม่เอา มะ มนุษย์ จะทำร้ายราล์ฟ” เขารีบตอบ พยายามส่ายหัวเร็วๆ แต่พบว่ายังมึนงงเกินกว่าจะทำเช่นนั้นได้

“ไม่เป็นไรแล้ว ทุกอย่างจบแล้วราล์ฟ ตอนนี้พวกเรามีอิสระ เราต่างอยู่ใต้กฎหมาย ถ้ามนุษย์ทำร้ายหุ่น พวกเขาก็ต้องโดนจับเหมือนกัน” เธอส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ทว่าสายตาราล์ฟยังสั่นไหวอย่างหวาดกลัว “พวกเราไปด้วยกันทั้งหมดก็ได้ถ้านายรู้สึกไม่ปลอดภัย”

“ระ ราล์ฟ... ราล์ฟไม่รู้...” การเข้าใกล้ความตายแบบเฉียดฉิวเป็นความรู้สึกที่น่าหวาดกลัวที่สุดเท่าที่ราล์ฟเคยสัมผัส ราล์ฟยังไม่อยากตาย ดังนั้นจึงอยากจะรีบซ่อมแซมระบบทุกอย่างให้กลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังหวาดกลัวที่จะออกจากบ้านร้างอันแสนปลอดภัยไปเจอกับโลกที่มีมนุษย์ 

“งั้นฉันจะเล่าเรื่องทุกอย่างตั้งแต่เดินทางไปวันนั้นให้นายฟังดีไหม ระหว่างนั้นนายก็ตัดสินใจว่าจะไปซ่อมรึเปล่า”

.
.
.

คาร่าสมกับเป็นหุ่นดูแลบ้าน เธอละเอียดอ่อนกับความรู้สึกและรับมือราล์ฟได้เป็นอย่างดี เธอเล่าเหตุการณ์ที่ได้ประสบพบเจอ เรื่องราวของความเศร้า ความหวัง ความสูญเสีย และความสุข ระหว่างนั้นราล์ฟแอบชำเลืองมองหุ่นร่างสูงผิวเข้มที่มากับเธอ "ลูเธอร์" ที่คาร่าแนะนำนั้น ดูจะเป็นหุ่นเงียบๆ เขาไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากเลื่อนอ่านนิตยสารอยู่เงียบๆ ข้างๆ เขา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้เขารู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด

“นี่ใกล้จะเย็นแล้ว ถ้าเราไปตอนนี้นายจะซ่อมเสร็จในวันนี้ได้เลยนะ จะได้ไม่ต้องค้างที่ศูนย์” คาร่าพยายามโน้มน้าวใจราล์ฟอีกรอบ ดวงตาสีน้ำตาลคู่เสหลบอย่างไม่แน่ใจ คาร่ามองราล์ฟยังอึกอักตัดสินใจไม่ได้ก่อนจะหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากลูเธอร์ ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา

“ไม่อยากเจออลิสเหรอ?”