คำเตือนก่อนอ่าน

-ทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจบเรื่อง (สปอยล์อะเลิร์ท)

-อยากให้น้องราล์ฟมีฟามสุขกะเขาบ้าง

-คนเขียนไม่ถนัดเขียน นานๆ จะเขียนที อาจจะแต่งไม่จบ (โปรดทำใจเด้อ)

----------------

ราล์ฟอยู่คนเดียวอีกแล้ว

คาร่าพาเด็กผู้หญิงจากไปแล้ว เหลือแต่ราล์ฟที่อยู่ที่นี่ คำขอบคุณของเธอทำให้ราล์ฟดีใจ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ไป พวกเขาบอกว่าจะต้องหนี แล้วราล์ฟล่ะ ต้องหนีด้วยรึเปล่า

ราล์ฟมีจุดมุ่งหมายที่ต้องไปบ้างรึเปล่า

ระหว่างที่คิดนั้น ราล์ฟก็ได้ยินเสียงดังจากข้างนอกบ้าน ความเครียดของราล์ฟพุ่งขึ้นมานิดหน่อย มันทำให้ราล์ฟนึกถึงวันเก่าๆ ที่ราล์ฟเคยโดน... ฟู่ว คงไม่มีอะไรหรอก ราล์ฟคิดว่านะ ปกติแถวนี้เป็นเขตร้างก่อนทำการปรับปรุงพื้นที่ ราล์ฟกังวลว่ามนุษย์จะเริ่มก่อสร้างแล้วรึเปล่านะ ถ้าอย่างนั้นราล์ฟจะไปอยู่ที่ไหนดีนะ ที่ๆ ไม่มีมนุษย์ ที่ๆ ราล์ฟจะได้...

มันเป็นเสียงของมนุษย์กับหุ่นโต้เถียงกัน

วงแหวน LED ข้างศีรษะพลันฉายแสงสีเหลืองสลับแดงอย่างตื่นกลัว ราล์ฟผงะถอยหลังระหว่างฟังเสียงที่โต้เถียงกันนั้น พูดถึงการลุกฮือของหุ่น คำสั่งให้กำจัดแอนดรอยทั้งหมด และเสียงร้องอ้อนวอนขอให้ไว้ชีวิต พลันเสียงต่อมาก็สยบทุกสิ่ง

ปัง ปัง ปัง
ระรัวลั่นเป็นจังหวะยาว

ราล์ฟสะดุ้งสุดตัว แข้งขาไร้เรี่ยวแรงจะยืน ได้แต่เพียงทรุดลงนั่งกุมหัวด้วยความหวาดกลัว สมองประดิษฐ์พยายามประมวลสถานการณ์อย่างตื่นตระหนก ราล์ฟนั่งอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งเสียงเครื่องยนต์หนักขับออกไป ทิ้งทุกอย่างไว้เพียงความเงียบงัน

ราล์ฟคิดถึงคำที่คาร่าบอกว่าจะต้องหนี ราล์ฟอยากจะหนี แต่วินาทีต่อมาราล์ฟก็นึกได้ว่าราล์ฟไม่มีที่ให้หนี ราล์ฟไม่เคยรู้ว่าจะต้องไปที่ไหน ไม่มีใครคอยบอกราล์ฟนานแล้ว ราล์ฟทำได้แค่แอบ แอบให้ลึกที่สุด แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไป เหมือนทุกครั้งที่มนุษย์แอบเข้ามาในบ้านร้างแห่งนี้

ราล์ฟพยายามห่อตัวมุดเข้าไปอยู่ในกล่องแคบๆ ในห้องเก็บของเก่าๆ อยู่เพียงลำพังในความเงียบ ในกล่องมืดๆ นั้นมีเพียงแสงอ่อนๆ จากหลอด LCD ข้างศีรษะให้ความสว่างอยู่ แสงสีเหลือง แสงสีแดง ทอดแสงอ่อนสลับกันไปตามเสียงตะโกนกรีดร้องที่ได้ยินจากภายนอก ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่แสงส่องเป็นสีฟ้าเลย

ราล์ฟนั่งอยู่แบบนั้น นิ่งอยู่แบบนั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่นิ้วมือของราล์ฟพยายามขูดกล่องเป็นคำว่า RA9 มันพอจะทำให้ราล์ฟสงบใจลงได้บ้าง ผ่านไปแล้วกี่วันนะ กี่อาทิตย์แล้ว หรือจะเป็นเดือนๆ แล้วก็ไม่รู้เลย ตั้งแต่โดนมนุษย์ทำร้ายครั้งนั้น ระบบของราล์ฟรวนมากเกินไปจนหลายอย่างสับสน เกิดอะไรขึ้นภายนอกบ้างกันนะ ราล์ฟได้แต่คิด แล้วก็เขียน คิด แล้วก็เขียน ย้ำไปย้ำมาอยู่แบบนั้น

จนกระทั่งพลังงานอ่อนลง
เหมือนว่าพลังงานใกล้จะหมด

ร่างกายราล์ฟต้องการบลูบลัดอย่างเร่งด่วน ไม่ต้องประมวลผลก็รู้ เพราะภาพที่ดวงตาเห็นตรงหน้าเริ่มมีอาการพร่าๆ หายๆ เป็นจังหวะ ราวกับเป็นอาการสัญญาณมรณะ ราล์ฟไม่รู้ว่าข้างนอกยังอันตรายอยู่ไหม เพราะเสียงโวยวายที่เคยได้ยินช่วงก่อนหน้านี้นั้นเงียบหายไปสักพักแล้ว หมายถึงพวกมนุษย์กำจัดหุ่นยนต์ทั้งหมดเรียบร้อย หรือว่าแอนดรอยได้รับอิสรภาพกันนะ ราล์ฟไม่มีข้อมูลมากพอให้วิเคราะห์ แต่ที่แน่ใจคือ ถ้ายังอยู่แบบนี้ อีกไม่นานเมื่อพลังงานหมด ราล์ฟก็จะชัทดาวน์

ตาย... สินะ?

สำหรับหุ่นนั้น มันมีความหมายแบบไหนกันหนอ

ราล์ฟยังนิ่งคิดอยู่แบบนั้น สมองที่ยังหาคำตอบไม่พบก็ถูกรบกวนจากเสียงแทรกซ่าแล่นผ่านระบบ ความรู้สึกวาบไปทั้งร่างยิ่งย้ำเตือนให้รู้ว่าเวลาที่มีนั้นใกล้จะหมดลงแค่ไหน ราล์ฟตัดสินใจฝืนยันตัวขึ้น ค่อยๆ ก้าวเท้าช้าๆ ออกจากห้องเก็บของอย่างสับสน สมองยังพะวงพิจารณาชั่งใจระหว่างอันตรายที่อยู่ภายนอกบ้านร้าง กับการซ่อนตัวจนพลังงานหมด ราล์ฟเดินไปยังประตูหน้าบ้าน มือเอื้อมไปจับลูกบิดโลหะที่สนิมเกราะกรัง ทั้งที่ปิดโหมดความรู้สึกหนาวร้อนไปแล้ว แต่เพียงแตะเบาๆ ก็ชะงักถอยมือกลับมา ก่อนจะเข้าใจว่าสิ่งที่ตนกลัวไม่ใช่ลูกบิด แต่เป็นโลกภายนอกที่มีมนุษย์ต่างหาก

“อุ่ก...” ความเจ็บปวดวิ่งผ่านร่างหุ่นรุ่น WR600 ก่อนจะทรุดลงตรงประตู ราล์ฟต้องการบลูบลัดตอนนี้ นึกโทษตัวเองที่มัวแต่ลังเลไม่รีบออกไปในขณะที่ยังพอเหลือพลังงาน แต่หุ่นทุกตัวก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ ระบบที่ใส่มาให้หุ่นต้องมีมนุษย์คอยบงการ คอยบอกให้ทำอะไรๆ พอไร้เจ้านายควบคุมแล้วแอนดรอยก็เป็นเพียงเศษพลาสติกที่หลงทาง

ไม่สิ คาร่าไม่เป็นอย่างราล์ฟนี่นา
คาร่ามีเป้าหมาย มีที่ๆจะไป มีความมุ่งมั่นที่จะไป

เพราะอะไรกันนะ?

เพราะเธอเป็นหุ่นผู้หญิง? หรือเพราะระบบของเธอทันสมัยกว่า? หรือเพราะเธอเป็นหุ่นดูแลบ้านจึงคิดวิเคราะห์ได้ละเอียดอ่อนกว่า? หรือเพราะเธอทำงานใกล้ชิดกับมนุษย์? หรือเพราะเธอมีครอบครัว....
นั่นสินะ นั่นสิ คงเป็นแบบนั้น

ดวงตาสีน้ำตาลหลุบต่ำลง เหม่อมองมือสองข้างของตนที่เต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลบนผิวหนังที่สึกลึกจนถึงข้างใน ก่อนภาพจะพร่าเลือนไปจนมองไม่ออกว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร วงแหวน LED กระพริบอย่างอ่อนแรงเป็นเฮือกสุดท้าย ก่อนจะดับวูบไป พร้อมกับเสียงร่างที่ทิ้งตัวกระทบพื้นไม้ราวกับหุ่นชักใยที่โดนตัดสายขาดในฉับพลัน