และวันถัดมารัฐบาลประกาศลดระดับการล้อคดาวน์ไปอยู่ที่ เลเวล2 ก็คือคนเริ่มออกไปทำงานได้ตามปกติ แต่ห้ามชุุมนุมกันเกินถ้าจำไม่ผิดน่าจะสิบคน และยังให้รักษาระยะห่างเหมือนเดิม เราตื่นเช้ามาเตรียมตัวไปเริ่มงานใหม่อีกครั้ง และในช่วงที่เราทำงานโรงแรมเราก็ได้ทำงานร้านอาหารไทยตอนเย็นควบคู่ไปด้วย สี่วันต่ออาทิตย์ ซึ่งตอนนั้นไม่เหนื่อยเลยเพราะงานโรงเเรมเลิกไว สามโมงเลิกแล้วกลับมาบ้านพักผ่อน สี่โมงสิบออกไปทำงานร้านอาหารต่อ แล้วร้านอาหารเดินไปจากบ้านห้านาทีถึง และเลิกงานร้านอาหารประมาณสี่ทุ่ม ถือว่าช่วงนั้นโอเคเลย แต่พอเราได้เริ่มงานโรงงานที่ใหม่มันเริ่มไม่โอเคกับการทำงานสองงาน เพราะงานใหม่ไม่ได้ใกล้บ้านแบบงานเก่าต้องตื่นเช้า เจ็ดโมงห้านาที คือเวลาประจำที่เราต้องขึ้ยรถเมล์ไปถึงที่ทำงานแปดโมง คือใช้พลังงานเยอะมากกกในแต่ละวันและเราก็ยังฝืนทำงานร้านอาหารต่อไปอีกสองอาทิตย์ คือเลิกงานจากโรงงานสี่โมงครึ่งนั่งรถเมล์กลับบ้าน และขอเข้างานร้านอาหารตอนห้าโมงครึ่ง แต่จุดที่ทำให้เรารู้สึกว่า ไม่โอเคเหนื่อยเกินไปแล้วก็คือ เราเลิกงานจากร้านอาหารและเหนื่อยมาก กำลังเข้าประตูที่พักและเห็นคนกำลังปิดลิฟ ต่อหน้าต่อตาเราแบบโมโหและตะโกน F*** จังหวะนั่นเราช็อคตัวเอง ปกติเราไม่ใช่คนขี้โมโหง่ายขนาดนั้น คือปกติก็แค่รอลิฟตัวใหม่ ทำให้เรารู้สึกว่าไม่ได้ละ เรากำลังทำให้ตัวเองเหนื่อยเกินไป จนแบบมันไม่มีความสุขไปหมด กลายเป็นคนขี้โมโหกับอะไรเล็กๆน้อยๆ เราเลยตั้งสินใจออกจากงานร้านอาหาร