อ่าว หรอ.....

     โอเค กลับมาต่อกันดีๆ หลังจากที่ยัดทุกอย่างไว้ในกระเพาะและกระเป๋าอย่างเต็มที่แล้วเราก็เข้าเกทไปแปรงฟันเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อรอขึ้นเครื่อง ทุกอย่างดูราบรื่นไปหมดแต่ส่วนที่ยากที่สุดกำลังจะมาถึง ใช่แล้วครับ ต่อไปก็เหลือแค่ขึ้นเครื่องแล้วก็ภาวนาอย่าให้เครื่องตก ซึ่งอีจุดเนี้ยแม่งทำให้ผมคิดมากที่สุด แค่เห็นเครื่องบินสมองผมก็คิดไปเองก่อนแล้วว่า เครื่องแม่งต้องตกแน่ๆ ภาพในสมองนี่แฟลชแบ็คเอาฉากเครื่องบินระเบิดของหนังเรื่องไฟนอลเดสทิเนชั่นภาคแรกมาทันที บวกกับเป็นคนคิดมากอีกด้วย พอเดินเข้าเครื่องปุ๊ปทีนี้สมองยิ่งฟุ้งซ่านเข้าไปใหญ่ หลังจากพนักงานแอร์อธิบายนู่นนี่นั่นเสร็จได้เวลาเอาเครื่องขึ้น ไอช่วงที่เครื่องแม่งสั่นๆผมยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ ในสมองแม่งก็ไซโคตัวเองว่า เครื่องตกแน่ เครื่องตกแน่ เครื่องตกแน่ เหงื่อแตกพลั่ก ส่วนคนข้างๆนี่ก็ชิลกันหมด พี่บอยที่นั่งข้างๆผมก็อ่านแม็กกาซีนซึ่งชิลไม่ต่างกัน ส่วนพี่วัฒน์กับพี่แหม่มนั่งอยู่คนละฝั่งเลยไม่เห็นปฏิกิริยา

     พอเครื่องขึ้นไปได้สักพักผมก็หยิบอีใบคู่มือมาอ่านเพราะในใจยังแอบคิดอยู่ว่าเครื่องแม่งจะตกจริงๆ ผมอ่านจนถี่ถ้วนดีแล้วแน่ๆว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ต้องทำแบบนี้ เรียกได้ว่าแพนิคสุดๆ ผมพยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลงด้วยการเปิดคลิปที่โหลดมาจากยูทูปดู แต่ในหัวก็ยังคงไซโคตัวเองต่อไป เครื่องระเบิดแน่ เครื่องระเบิดแน่ เครื่องระเบิดแน่ เครื่องระเบิดแน เครื่องระเบิดแ เครื่องระเบิ ....

.

.

.

.

.

.

.

จำได้มั้ยครับ ก่อนขึ้นเครื่องผมทำอะไรไป ใช่ครับ ผมกิน! กินเยอะด้วย

กะเพราหมูสับ หมูปิ้งสามไม้ ปอเปี๊ยะทอด 5 ชิ้น ทั้งหมดนั่นแม่งไปบานในท้องตอนขึ้นเครื่อง 

แล้วก็ง่วง...

.

.

.

ตื่นมาอีกทีก็คือเครื่องจะลงแล้ว พนักงานก็เอาใบ ตม. มาให้กรอก

แล้วเครื่องก็ลงจอดแบบนิ่มๆ ไม่มีเครื่องตก ไม่มีเครื่องระเบิด ไม่มีอะไรเลย มีแต่ตูเนี่ยคิดมากคนเดียว

จบ...