I.M x Kihyun 's story .

- episode 01.

I know I can't keep chasing after you
And babe if that's the case, just know that

- love, finding hope

เป็นวันจันทร์ที่เขาจำเป็นต้องลืมตาตื่นแต่เช้าตรู่เพราะเสียงเรียกเข้าที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนักในเวลานี้ถ้าให้เดาก็คงมีแต่เจ้านายที่เข้าออฟฟิศเร็วแล้วมาตามทวงงานเขา หรือไม่ก็แม่บ้านทำความสะอาดห้องอะไรทำนองนี้

จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงทุ้มคุ้นเคยที่ได้ยินเสียงครั้งล่าสุดเมื่อสามเดือนก่อนเท่านั้นแหละ

"กีฮยอนใช่ไหม"

อยากจะปฏิเสธแทบแย่แต่น้ำเสียงนั้นมันต่างไปจากทุกครั้งเสียงฟุดฟิดทำให้เขาเองก็พอรู้หรอกว่าอีกคนไม่ได้ป่วยหรืออะไรอีกอย่างน้ำเสียงสั่นๆก็ทำให้เขาเผลอคิดไปเองว่าอีกคนกำลังต้องการเขาในตอนนี้

"อืมใช่ฉันเอง" กีฮยอนตอบรับก่อนที่จะกัดปากตัวเองเบาๆแล้วทักทายอีกคน"ว่าไงชางกยุนไม่ได้คุยกันนานเลยนะ"

กีฮยอนยังจำได้เมื่อสิบปีก่อนที่เขามาแลกเปลี่ยนที่เมืองเล็กๆแห่งนี้ เมืองที่เขาใช้ชีวิตอยู่ในตอนนี้ เมืองที่เขาพบกับผู้ชายคนนั้นเป็นครั้งแรก เด็กผู้ชายที่ดูซนๆกับครอบครัวที่อบอุ่นรับเขาเข้ามาดูแลตลอดหนึ่งปีของการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ตอนแรกเขารู้สึกดีใจมากที่มีครอบครัวชาวเอเชียรับเขาเข้ามา และก็ยิ่งดีใจที่บ้านหลังนั้นมีเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แม้ว่าจะเด็กกว่าไปสามปีก็เถอะ

ชางกยุนกลับมาเรียนมัธยมที่บ้านเกิดของพ่อแม่ของเขา และเป็นอีกครั้งที่เขากับกีฮยอนได้พบกันอีกครั้ง แม้ว่าจะติดต่อกันมาตลอดแต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ได้เป็นไปมากกว่านี้ ชางกยุนเจอผู้หญิงที่เข้ากันกับเขาได้ดีในตอนนั้น 

และกีฮยอนก็เป็นที่ปรึกษาที่ชางกยุนไว้วางใจมากที่สุด

ไม่นานชางกยุนกับวอนฮีก็ได้คบกัน วอนฮีกลายเป็นโลกทั้งใบของชางกยุนจนกระทั่งเข้ามหาลัย และกีฮยอนก็หนีทุกอย่างไปที่จุดเริ่มต้น ไปที่ๆเขาเคยมีความสุขมากที่สุด






“ฉันเลิกกับวอนฮีแล้ว”

ประโยคนั้นเขาควรจะรู้สึกดีใจแต่ทำไมตอนนี้กลับรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังสลายไปหมดก็ไม่รู้ กีฮยอนนิ่งไปพักนึงฟังเสียงสะอื้นของอีกคน ที่พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“ถ้าไม่ไหวก็ร้องออกมา ถ้ามันหนักก็ระบายมันออกมาเถอะ ฉันอยู่ข้างนายนะชางกยุน”

เขาไม่รู้จะบอกอะไรอีกคนไป เขาไม่อยากให้โลกของชางกยุนพังทลายไปมากกว่านี้ เขารู้ดีว่าการที่ต้องสูญเสียเจ้าของรอยยิ้มของตัวเองไปมันเป็นอย่างไร จนสุดท้ายแล้วเขาก็เข้าใจว่าชางกยุนในตอนนี้ต้องการอะไร

“ขอบใจ ก็มีแต่นายนั่นแหละ เราน่าจะได้คบกันนะ ฉันจะได้ไม่ต้องร้องไห้ให้นายปลอบแบบนี้” ชางกยุนพูดติดตลกแต่อีกคนกลับไม่รู้สึกว่ามันตลกสักนิด

“นายเชื่อได้ไงว่าถ้าเราคบกับฉันจะทำให้นายไม่ต้องร้องไห้อีก” กีฮยอนเงียบไปก่อนที่จะพูดออกมานิ่งๆ น้ำเสียงที่ดูจริงจังทำให้ปลายสายหัวเราะออกมา

“กีฮยอน ฉันแค่พูดเล่น” ชางกยุนขำ “จริงๆแล้วที่ผ่านมาฉันว่าเราก็ทำได้ดีนะ” 

“ยังไง” กีฮยอนถือสายเดินไปที่หน้าต่างเปิดผ้าม่านออกแล้วมองไปด้านนอกเพื่อยั้งความคิดที่ไม่ใช่เขาเอาซะเลย

“ก็อย่างน้อยเวลาที่แย่ๆเราก็ยังอยู่ด้วยกัน ฉันชอบแบบนี้มากกว่า”

หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนเรื่องราวเป็นเรื่องชีวิตของกันและกันแทน ไม่คิดว่าเราจะเปลี่ยนเรื่องจากวอนฮีได้เร็วขนาดนี้ และไม่คิดว่าตลอดเวลาที่ชางกยุนหายไปจากเขาจะมีอะไรที่เปลี่ยนไปเยอะมากเหมือนกัน เพราะในตอนนั้นที่ชางกยุนมีวอนฮี เขาก็ไม่ได้สำคัญกับอีกคนเท่าไหร่ เราติดต่อกันยากขึ้นเพราะเวลาที่ต่างกัน และอะไรหลายๆอย่าง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกมันลดลงเลยด้วยซ้ำ

อยากถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรักอีกคนได้มากขนาดนี้

แต่คำตอบก็กลับออกมาเป็นรอยยิ้มในตอนที่คนในสายบอกว่าจะโทรมากวนใหม่เนี่ยแหละ

หลังจากที่วางสายอีกคนเรียบร้อย กีฮยอนก็เพิ่งรู้ว่าเขากำลังจะสายแน่ๆ เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนที่จะวิ่งลงไปร้านกาแฟที่ไม่ไกลจากป้ายรถโดยสารประจำทาง ไม่ลืมที่จะส่งข้อความหาคนที่กำลังเช่าบ้านของเขาอยู่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมืื่อเช้านี้

‘ฝากนายดูแลน้องสาวฉันด้วย เธอเพิ่งเลิกกับแฟนมา’

‘ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลยัยนั่นเอง’ ไม่นานข้อความก็ถูกตอบกลับมา ทำเอากีฮยอนหัวเราะออกมาเบาๆกับตัวเอง

.

ชีวิตของการทำงานสำนักข่าวเล็กๆในเมืองนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างลงตัวสำหรับเขา คนที่นี่มีน้ำใจมากกว่าที่เขาคิดไว้แต่แรก และเขาเองก็เข้ากับคนที่นี่ได้เป็นอย่างดี งานไม่ได้หนักแต่ก็ไม่ได้เบาเพราะในเมืองเล็กๆนี้มีสำนักข่าวอยู่แห่งเดียว แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นหนึ่งในเครือของสำนักงานข่าวใหญ่จากเมืองหลวงอีกที

ซึ่งนั่นก็เป็นเขาเองที่เสนอตัวมาอยู่ในเมืองนี้ตั้งแต่ต้น




“วันนี้มีเด็กฝึกงานมา นายช่วยดูก็แล้วกันมิสเตอร์ยู” เสียงของบรรณาธิการสำนักข่าวที่กีฮยอนทำงานอยู่ดังขึ้นพร้อมกับร่างกายของชายวัยกลางคนที่กำลังเดินถือจดหมายจากทางสำนักข่าวใหญ่เข้ามาหาเขา

“ครับ” กีฮยอนตอบรับอย่างแข็งขันเหมือนทุกครั้ง




ถึงอย่างนั้นก็แอบสงสัยในใจว่าทำไมเขาถึงถูกเลือกให้เป็นเทรนเนอร์ให้กับเด็กคนนี้

แต่ก็เอาเถอะเขาจะพยายามสอนให้เต็มที่ก็แล้วกัน 

หลังจากที่ได้คุยกับบอสเขาบอกว่าเด็กคนนั้นจบมาในฟีลเดียวกับเขาเลยคิดว่าคงจะคุยกันรู้เรื่องมากกว่า ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีที่ในที่สุดออฟฟิศนี้จะได้มีคนช่วยเขียนข่าวดีๆเพิ่มอีกคน

.

“ขอโทษนะครับ ที่นี่ใช่สำนักข่าวท้องถิ่น—” 

เสียงประตูเปิดพร้อมเสียงทุ้มต่ำของใครบางคน ก่อนที่จะเดินบังประตูแล้วโค้งตัวเล็กน้อยอย่างเคยชิน

“มาแล้วสินะเด็กฝึกอิมชางยูน ใช่ไหม” เจ้าของเสียงทุ้มไม่ทันพูดจบ เสียงของชายวัยกลางคนที่พยายามอ่านชื่อของผู้มาใหม่จากกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานก็แทรกขึ้นมาทันที ”ยินดีต้อนรับ” เขาเดินไปกอดอีกคนก่อนที่จะผละออกมา

“เช่นกันครับ อ่า เรียกผมว่าแดเนียลก็ได้ครับ มันเป็นชื่อผมตอนอยู่ที่นี่” เขายิ้มมองไปรอบห้องจนสุดท้ายเขากลับพักสายตาไว้ที่คนผมสีม่วงที่กำลังวุ่นกับคอมพิวเตอร์อยู่

“ฝากนายด้วยนะ มิสเตอร์ยู” เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะพาเด็กฝึกงานเดินเข้าไปหาคนผมสีม่วงที่ถูกเด็กคนนั้นมองอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว

“สวัสดีครับมิสเตอร์ยู” ชางกยุนลากเก้าอี้ข้างอีกคนออกก่อนที่จะหย่อนตัวลงนั่ง

“เรียกเหมือนเดิมเถอะนะ” กีฮยอนตอบพลางจ้องมองตัวหนังสือบนจอคอมอยู่อย่างนั้น

“ทำไมไม่ใช้ชื่อรอนอ่ะ เท่จะตาย” ชางกยุนถามพลางยื่นหน้าเข้าใกล้อีกคนอย่างเรียกร้องความสนใจ

“มันเด็กแล้วชางกยุน” แต่กีฮยอนกลับไม่สนใจเขาเลยสักนิด

“จะว่าไปก็คิดถึงตอนเด็กๆเนาะ ครั้งนั้นฉันดูแลนาย แล้วตอนนี้นายมาดูแลฉันอีกที”

“อือ อย่าพูดมาก งานมีเป็นกองภูเขาเลย ชางกยุน” สุดท้ายก็ได้แต่เปลี่ยนเรื่องทุกที เพราะหากให้ชางกยุนย้อนเวลากลับไปมากกว่านี้มันคงไม่ดีกับกีฮยอนเองแน่

“ครับๆ จะตั้งใจทำงานครับ”

.





จบวันทั้งวันไปกับงานเอกสารที่เสร็จเรียบร้อยตรงเวลาเลิกงานพอดี โชคดีที่กีฮยอนมีอีกคนมาช่วยเลยทำให้เป็นครั้งแรกที่ไม่ต้องขนงานไปทำต่อที่บ้าน แต่ถึงอย่างนั้นเจ้านายก็ดันพาพวกเขาออกไปทานอาหารเย็นต้อนรับเด็กฝึกงานคนใหม่อยู่ดี

“กลับด้วยสิ” เสียงทุ้มที่ฟังดูต่างไปจากปกติทำให้เขารู้สึกว่าอีกคนเริ่มจะเมาเข้าให้แล้ว

“นายจะกลับกับฉัน บ้าหรอนายพักที่ไหนฉันยังไม่รู้เลย” กีฮยอนทำหน้าไม่พอใจให้คนที่กำลังยิ้มแป้นเมาแอ๋อยู่

“ก็เราอยู่บ้านเดียวกันนี่ อืม กลับบ้านๆ” ชางกยุนตอบเริ่มไม่ได้ความแล้ว ทำให้กีฮยอนต้องลากอีกคนออกไปก่อนที่จะบอกลากับคนแถวนั้นเงียบๆ

“เฮ้อ เอาไงดีวะ” กีฮยอนพูดกับตัวเองอีกครั้งหลังจากออกมาจากร้านอาหาร มีชางกยุนที่เอาแต่เดินวนไปมาพลางเกาะแกะเขาคอยกวนใจ

“วอนฮียา อึก คิดถึง”

“ทิ้งไว้ข้างถนนเลยดีไหม” กีฮยอนพูดกับอีกคนที่ถูกผลักให้นั่งจุมปุกอยู่บนฟุตบาท

“ไม่เอาดิ กียอนอา กลับบ้านกัน”

เอาว่ะเอามันไปนอนบนโซฟาที่บ้านก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

สุดท้ายเป็นเขาเองที่ต้องเสียสละนอนโซฟาแทนคนเมาซะงั้น เพราะชางกยุนเดี๋ยวก็ร้องไห้เดี๋ยวก็หัวเราะ พูดชื่อคนนู้นทีคนนี้ทีตลอดทั้งคืน แต่คำที่เขารู้สึกดีที่สุดที่ได้ยินจากปากอีกคนในตอนนั้นคือ

“ชางกยุนกลับมาหากียอนแล้ว กียอนไม่คิดถึงชางกยุนหน่อยหรอ”

สงสัยท่าทางที่พยายามปฏิเสธอีกคนทำให้ชางกยุนเก็บเอาไปคิดแหงๆ แต่ถึงอย่างนั้นใครจะรู้ได้ดีไปกว่าเขาว่า 

.

แสงแดดในตอนเช้าที่กำลังส่องลอดช่องหน้าต่างทำให้กีฮยอนลืมตาขึ้นมา เขาบิดขี้เกียจไล่ความไม่สบายตัวจากโซฟาที่นอนมาตลอดคืน นึกอิจฉาน้องชายคนสนิทที่ได้นอนสบายใจอยู่บนเตียงนุ่มๆของเขา อิจฉาจนเตรียมน้ำอุ่นใส่กะละมัง พร้อมพาดผ้าสะอาดอีกผืนไว้ที่ไหล่ เตรียมพร้อมที่จะเข้าไปหาอีกคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในห้อง

อดเป็นห่วงไม่ได้เลยต้องค่อยๆแง้มประตูห้องออกไม่ให้คนที่กำลังหลับสนิทรู้เพราะกีฮยอนกลัวว่าถ้าอีกคนรู้เขาคงจะแย่แน่ๆ กีฮยอนตัดสินใจเปิดประตูออกแต่ทว่ามันกลับทำให้ชางกยุนรู้สึกตัวในตอนนั้น ก้อนสีขาวขยับยุกยิกบนเตียงนอนของกีฮยอนทำให้เขารู้ตัวว่า

ชางกยุนสบายดี

ไม่ต้องเป็นห่วงเขามากขนาดนั้นก็ได้นี่

เพราะอย่างนั้นกีฮยอนเลยตัดสินใจกลับไปนั่งบนโซฟาหลังเดิม ในตอนที่เขาเอาน้ำอุ่นในกะละมังไปเทใส่อ่างล้างจานเรียบร้อยแล้ว

“กีฮยอนไปนอนอะไรตรงนั้น แล้วให้ฉันนอนเตียงนายน่ะนะ” เสียงคนที่เพิ่งตื่นดังขึ้นมาจากทางประตูห้องนอนของกีฮยอน และนั่นก็ทำให้กีฮยอนแกล้งทำเป็นขยี้ตาพยายามมองหาบุคคลที่ยื่นใบหน้าออกมาจากประตูห้องนอนของเขา

“ก็นายเมา เดี๋ยวก็นอนดิ้นตกโซฟาพอดี” กีฮยอนตอบพลางซ่อนใบหน้าอมยิ้มเอาไว้ พอสามารถปรับสีหน้าให้ปกติอีกครั้งก็เงยหน้ามองอีกคนพลางพูดว่า 

“ตื่นแล้วก็ไปกินข้าวได้แล้ว นั่งรอเดี๋ยวฉันทำเอง”

“เดี๋ยวช่วย” ชางกยุนตอบพร้อมกับวิ่งมาดึงมือของอีกคนให้ลุกขึ้นจากโซฟาไปยังห้องครัว

.

“ไปทอดไข่เลยนายน่ะ” กีฮยอนไล่อีกคนไปที่เตาพลางเก็บเบคอนเข้าตู้เย็น

“โหย ดูถูกชัดๆ แค่ตอกไข่เอง” ชางกยุนทำหน้ามุ่ยพลางหันไปคุยกับอีกคน

“เดี๋ยวก็รู้ว่าฝีมือตอกไข่ของนายจะพัฒนาไหม” กีฮยอนกลั้นขำในตอนที่อีกคนเผลอตอกไข่แตกในตอนที่เขากำลังพูดพอดี

“เฮ้ ใบแรกเอง อย่าหัวเราะดิ” ชางกยุนเริ่มขมวดคิ้ว แต่เขาก็ดันทำพลาดเองเป็นครั้งที่สอง “กีฮยอนกินไข่คนได้ไหม”

“ได้” 

เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่พวกเขา ได้หัวเราะด้วยกัน แม้ว่าครั้งล่าสุดมันอาจจะนาน แต่เขายังจดจำได้ดีว่าเขาช่างมีความสุขเหลือเกิน

“กินกาแฟซองไปก่อนนะ” กีฮยอนวางแก้วเซรามิกสีขาวสองใบบนโต๊ะ จากนั้นก็ลงมือทานอาหารเช้าต่อ 

“ว่าแต่ นายพักอยู่ที่ไหน”

“ใกล้ๆแถวนี้แหละ” ชางกยุนมองหน้าอีกคนพลางใช้ส้อมจิ้มที่เบค่อนแล้วเอาเข้าปาก “คงเดินไปขึ้นบัสด้วยกันได้ด้วยซ้ำ”

“อืม ก็ดี” กีฮยอนยกกาแฟขึ้นดื่มแก้เก้อ ก่อนที่จะลุกเอาจานบนโต๊ะไปเก็บ “อร่อยล่ะสิกินซะเกลี้ยงเลย”

“ครับ อร่อยเหมือนเดิมเลย”

สุดท้ายพวกเขาก็ได้มาทำงานพร้อมกันชางกยุนยังคงเป็นเหมือนทุกครั้งที่พบกันต่างกับเขาที่ความรู้สึกคุ้นเคยกำลังจะกลับมากวนใจเขาอีกครั้ง

หลายครั้งที่เขาเผลอมองชางกยุนในรถโดยสารประจำทางตลอดทางจนอีกคนรู้ตัวแล้วยิ้มให้ 

แบบที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้

“วันนี้ออกภาคสนามช่วงบ่ายใช่ไหม” หัวหน้าฝ่ายเดินตรงเข้ามาถามกีฮยอนถึงโต๊ะทำงานทันทีที่เขากำลังนั่งลง ชางกยุนมองหน้าเจ้านายอย่างตั้งใจหลังจากที่กีฮยอนพยักหน้าลง “โอเค อย่าลืมที่บอกไว้เมื่อกี้ แล้วเลิกงานไปกินกาแฟกัน”

“อ่า ขอบคุณครับ” เป็นเสียงทุ้มของชางกยุนที่ตอบอีกคนกลับไป ต่างกับกีฮยอนที่เอาแต่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น

“เขาดูสนใจนายนะ” ชางกยุนเลื่อนเก้าอี้มากระซิบที่ข้างหูอีกคนที่กำลังนั่งเขียนสคริปคำถามสำหรับบ่ายวันนี้

“อืม นายรู้” 

“ดูง่ายจะตาย สายตาแบบนั้นเขาสนใจนายแน่ๆ ลองไหมเห็นว่านายยังไม่เคยมีใคร” ชางกยุนกระซิบอีกคนด้วยท่าทางขี้เล่นของเจ้าตัว

“แล้วไง นายนึกอยากจะคอสเพลย์เป็นคิวปิดขึ้นมาหรอไง”

“อืม น่าสนุกดีนี่ นายควรจะมีใครได้แล้ว กีฮยอน”

ถ้าคนที่เขาอยากจะอยู่ข้างๆไม่ใช่ชางกยุน 

มันคงจะดีกว่านี้มันคงจะดีกว่านี้จริงๆ

.

เย็นนี้เราก็เลยได้ไปเดทกันสามคนตามแผนที่ชางกยุนอยากให้เป็นแบบนั้น กาแฟหลังจากการทำงานดูจืดไปสำหรับวันนี้ และเค้กรสโปรดของเขาก็ไม่ได้น่ากินเลยซักนิด ชางกยุนคุยเก่งจนผิดปกติในวงที่ประกอบด้วยคนแปลกหน้าแบบนี้ ส่วนมากก็เป็นเรื่องราวเก่าๆที่เกี่ยวกับคนผมสีม่วงที่กำลังเขี่ยเค้กบนจานเล่นอย่างไม่รู้สึกดีเท่าไหร่ รอยยิ้มฝืนๆถูกส่งมาบ่อยครั้ง เพราะไม่อยากให้อีกคนรู้สึกผิดที่ทำอะไรไม่ปรึกษากันแบบนี้ จนกระทั่งที่ชางกยุนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

“ดูท่าว่าคุณแดเนียลสนิทกับคุณน่าดูเลยนะ” รอยยิ้มที่ดูน่าใจสั่นถูกส่งมาให้กับเขาที่กำลังเหม่อลอยไปที่หน้าประตูห้องน้ำอยู่

“อ่า ครับ เราค่อนข้างสนิทกัน” กีฮยอนยิ้มตอบ “ผมว่าเราควรจะกลับไปได้แล้วนะครับ เกือบเลยเวลาอาหารเย็นแล้วด้วย” เขาทำท่าเก็บของพร้อมที่จะลุกออกไป

“ให้ผมเลี้ยงข้าวเย็นคุณต่ออีกมื้อดีไหม” แต่ผู้ชายคนนั้นกลับยื้อให้อีกคนอยู่ด้วยกันต่อ  กีฮยอนไม่ชอบมันเลยสักนิด

“ไม่ดีกว่าครับ ผมมีนัดทานข้าวต่อพอดี ขอตัว” สุดท้ายก็ตัดสินใจลุกหนีจากตรงนั้น โดยไม่ฟังเสียงจากคนที่กำลังวิ่งตามตัวเองมาด้วยซ้ำ



กีฮยอนเรียกแท็กซี่ทันทีที่เดินออกมานอกร้าน เขากลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ เขาอดทนสำหรับวันนี้มามากพอแล้ว อดทนกับสิ่งที่ชางกยุนหยิบยื่นมาให้ อดทนกับสิ่งที่เขาไม่อยากได้มันเลยสักนิด 

และอดทนกับความเคยชินของชางกยุน

โกรธตัวเองที่ความเคยชินนั้นมักจะทำให้ยิ้มได้เสมอ จนเขากลายเป็นคนนิสัยเสียที่ยินดีที่จะรับความเคยชินนั้นไว้แทนที่จะเป็นความห่วงใยจากคนอื่น คนอื่นที่ไม่ใช่ อิมชางกยุน

และอีกอย่างนึงที่เขาเพิ่งจะรู้ในวินาทีที่เดินออกมาจากร้านคือความรู้สึกที่เขากลัวมันกลับมาอีกครั้งจนได้

TBC.

see you next rain .

#สวัสดีคุรสายฝน

Talk : 

เขาก็เป็นคนดีเท่านั้นเองค่ะ เขาดีกับทุกคน แง 

ประเดิมด้วยเอ็มกีเลยค่ะ แง เพราะคิดถึงจริงๆ จากที่เราเคยเขียนให้ชางกยุนชอบกีฮยอนมาเกือบทุกเรื่องแล้วก็อยากลองเขียนให้กีฮยอนชอบชางกยุนก่อนบ้าง แม้ว่าจะเป็นรักข้างเดียวแต่จะพยายามให้มันฟีลกู้ดมากที่สุด แล้วค่อยๆยิ้มไปกับความน่ารักของพวกเขาไปด้วยกันนะคะ /-

เรื่องนี้ตัวละครของเราจะทำงานในสำนักงานข่าวนะคะ ซึ่งเราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ถ้ามันแปลกๆ หรือพลาดตรงไหนก็ทักมาบอกเราได้เสมอเลยนะคะ 

ฝาก #สวัสดีคุรสายฝน ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ คอมเมนต์ ติชมเราได้เสมอเลย เย่ 

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านกัน และหวังว่าจะทำให้คุณยิ้มได้ออกมาไม่มากก็น้อยนะคะ

เจอกันฝนตกครั้งหน้าค่ะ(: 

รัก