Pairing : Shownu x Wonho(fem) x I.M
- it is just the beginning of their stories.
the rain brings me ____________.
สายลมพัดเบาๆในฤดูฝน ท้องฟ้าที่กลับมาสดใสทำให้วอนฮียิ้มออกมาได้ไม่ยาก แสงแดดอ่อนๆที่ส่งลงมาทำให้เจ้าตัวต้องหยิบหมวกออกมาสวม ก่อนที่จะนั่งแกว่งขารอใครบางคนที่ริมสระน้ำ
เหมือนกับทุกครั้ง
“วอนฮี” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นปนกับเสียงหายใจหอบของเจ้าตัว ทำให้เจ้าของชื่อรีบลุกขึ้นมาในทันที
วอนฮียิ้มกับท่าทางนั้นของชางกยุน คนตรงหน้าใช้แขนตัวเองเช็ดเหงื่อบนใบหน้าหล่อที่ไหลเกือบท่วมตัวพลางส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“อ่ะ ผ้าเช็ดหน้า” เธอตัดสินใจยื่นผ้าเช็ดหน้าลูกไม้สีชมพูอ่อนให้อีกคน “เอาไปสิไม่ต้องซักคืนก็ได้”
“ขอบคุณครับ” ชางกยุนยิ้มพลางรับผ้าเช็ดหน้าจากมือของคนตรงหน้า
วอนฮียิ้มรับพลางเอาผมทัดหูแก้เขิน เธอไม่เคยคุยกับเด็กผู้ชายในระยะประชิดมาก่อน แถมยังไม่เคยใจดีให้ใครยืมผ้าเช็ดหน้าง่ายๆอีก
จริงๆมันก็ตั้งแต่ที่วอนฮีเผลอตอบตกลงกับคนที่นั่งมองตัวเองอยู่ข้างๆในตอนนี้
วอนฮีจำไม่ได้หรอกว่าเรื่องอะไร รู้แค่ว่าเราจะต้องไปเดินเล่น ทานข้าว ดูหนังกันอะไรทำนองนี้
เอ่อ แบบเรียกกันว่าเดทใช่ไหม
แง น่าอายชะมัด.///////.
“วอนฮีมารอเรานานไหม”หลังจากที่ชางกยุนนั่งพักพอหายเหนื่อยแล้ว เขาก็ถามอีกคนทันทีเพื่อที่จะทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
“ไม่นานเลย จริงๆเราแอบมาก่อนเวลาเองแหละ” เด็กผู้หญิงในชุดกระโปรงสีเหลืองเข้มน่ารักก้มหน้างุดเพราะรู้สึกแปลกๆกับสายตาของอีกคนที่กำลังมองมา
“จริงๆเราก็มาก่อนเวลาเหมือนกัน” ชางกยุนยิ้มพลางเบือนหน้าไปทางอื่น เพราะแก้มนุ่มที่ขึ้นสีของอีกคนทำเอาเขาไปไม่ถูกเหมือนกัน
“คือ เราตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะได้มาเที่ยวกับนาย ได้ยินว่านายไม่ได้กลับเกาหลีมานานเลยสินะ” วอนฮีพยายามสบตาอีกคน พลางชวนคุยเรื่องอื่นเพื่อให้พอกลบเกลื่อนสิ่งที่กำลังผิดปกติอยู่ในตอนนี้
“ครับ เราเรียนที่อเมริกาตั้งแต่เด็ก เพิ่งได้มาต่อเกรด10ที่นี่”
“ถึงว่าเราถึงไม่เคยเห็นชางกยุนมาก่อน ทั้งๆที่พี่กีฮยอนดูสนิทกับนายม้ากมาก แต่วันนี้พี่กีฮยอนดันติดธุระพอดี สงสัยคงเหลือกันสองคน” จู่ๆเสียงของวอนฮีก็แผ่วลงตรงกันข้ามกับอุณหภูมิของแก้มนุ่มทั้งสองข้างจนเผลอเอามือปิดหน้าเบาๆเพื่อไม่ให้อีกคนเห็น
“สองคนหรอครับ” ชางกยุนยิ้มพลางแกะมืออีกคนออก “ไหนหูแดงหมดแล้ว เป็นไข้หรอครับวอนฮี”
“งือ ออกไปเลยนะ”
“ถ้าแกล้งจนเราเขินอีกเราจะไม่พาชางกยุนไปเที่ยวสองคนอีกแล้วนะ”
สุดท้ายสิ่งที่วอนฮีได้รับก็คงเป็นรอยยิ้มอบอุ่นพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆที่กำลังลูบผมของเธออย่างแผ่วเบา
.
ลมพัดแรงขึ้น ท้องฟ้าเริ่มเต็มไปด้วยก้อนเมฆสีเทา เหมือนฝนทำท่าจะตก วอนฮีรีบลุกจากม้านั่งตัวนั้นเข้าไปหลบอยู่ที่ศาลากลางสวน เธอกอดอกมองเม็ดฝนค่อยๆตกลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกับหย่อนตัวลงกับที่นั่ง ไอเย็นจากละอองฝนทำให้เธอยิ้มออกมาให้กับตัวเองอีกครั้ง
คิดถึงสัมผัสอุ่นของใครบางคนที่เคยอยู่ด้วยกัน
ฝ่ามือหนาที่คอยกุมมือในตอนที่เธอรู้สึกเหนื่อย
และในเวลาที่ฝนกำลังตกลงมาแบบนี้
“วอนฮี”
ใครบางคนกำลังเรียกชื่อเธอ น้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้เธอยิ้มออกมา
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมกับสายฝน
“พี่ฮยอนอู” วอนฮีโผกอดเจ้าของร่างหนาที่ถือร่มลายลูกไม้ของเธอ คนตัวสูงตกใจจนเผลอปล่อยร่มจนตกพื้น แต่กลับใช้มือลูบผมคนตัวเล็กอย่างปลอบประโลม
“ไม่ร้องแล้วนะครับ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
ท้องฟ้ายังไม่ทันสดใส ฝนก็ตกลงมาอีกแล้ว
.
วอนฮีเคยบอกว่าชางกยุนเหมือนกับสายฝน เธอให้เหตุผลว่าอีกคนดูเป็นคนนิ่งๆดูเหงาๆแต่กลับมีด้านที่ทำให้เดาไม่ถูกอยู่เสมอ จนชางกยุนยกให้เธอเป็นเหมือนท้องฟ้าหลังฝนตก แต่ที่จริงเธออยากเป็นท้องฟ้าในวันที่ฝนตกมากกว่า เพราะจะได้อยู่ข้างๆกับสายฝนที่กำลังตกลงมา
คำตอบนั้นทำให้ชางกยุนหัวเราะ เขายิ้มให้เหมือนทุกครั้ง ก่อนที่จะกุมมือของอีกคนวิ่งหลบฝนไปที่ใต้ตึกเรียน เขาถอดเสื้อสูทออกก่อนที่จะกางมันไว้ด้านหลัง ขยับใบหน้าของตนเข้าใกล้ใบหน้าขึ้นสีน่ารักของอีกคน ชางกยุนกดริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากนุ่มหยุ่นของคนตรงหน้า วอนฮีหลับตาด้วยความตกใจก่อนที่จะรับความอบอุ่นจากฝนที่ตกในตอนแดดจ้า ลำแขนแกร่งโอบกอดอีกคนไว้ในอกก่อนที่จะส่งสัมผัสให้อีกคนมากขึ้น
จนรู้ตัวอีกทีคุณท้องฟ้าของชางกยุนก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูไปหมดแล้ว
.
“พี่ฮยอนอู” วอนฮีถามผู้ชายที่อยู่ในเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นที่เปียกไปเกือบครึ่งตัว “ลำบากพี่ฮยอนอูอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไร ขอโทษนะที่ต้องมาหลบฝนก่อน ฝนตกหนักมากจริงๆ” ฮยอนอูยิ้มพลางซับน้ำฝนออกจากใบหน้าขาวของอีกคน
“อืม ฝนตกหนักมากจริงๆ”
“แต่เดี๋ยวมันก็ซาลง แค่ต้องใช้เวลา” ฮยอนอูพูดขึ้น “ให้เวลากับมันสักหน่อยเดี๋ยวท้องฟ้าก็จะกลับมาสดใสเหมือนเดิม” เขาลูบผมคนที่เด็กกว่าอย่างแผ่วเบาพร้อมกับส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี
“ขอบคุณนะ” วอนฮียิ้มพร้อมกับดวงตาเล็กของคนตรงหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นพระจันทร์เสี้ยวในเวลาเดียวกัน
.
ใครว่าฝนตกมักจะมีสัญญาณเตือน
ฝนอาจจะตกในเวลาที่ท้องฟ้าแจ่มใสก็ได้
วอนฮีไม่อยากเป็นท้องฟ้าในวันที่ฝนตกอีกแล้ว ทุกอย่างมันดูกลับกันไปหมดตั้งแต่ที่เธอได้รู้จักกับผู้คนใหม่ๆ ในชีวิตที่ย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่อย่างสมบูรณ์ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ชางกยุน มีแต่เธอเองที่อยากจะเติบโตมากกว่านี้
แต่การเติบโตกลับทำให้เธอต้องเสียบางสิ่งบางอย่างไป
เธอต้องการความรักความเอาใจใส่มากกว่านี้ แต่ในทางกลับกันเธอต้องการใช้ชีวิตอย่างมีอิสระเหมือนกับที่เป็นอยู่
นึกถึงคำสัญญาสุดท้ายที่ให้ไว้กับพี่ชายข้างบ้านคนเก่าว่าจะจับมืออีกคนเอาไว้ให้นานที่สุด แต่แล้วเธอก็ทำได้เพียงเท่านี้ เธอผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับกีฮยอน
เธอรู้ดีว่ากีฮยอนทำเพื่อเธอมากขนาดไหน
เธอรู้ดีว่ากีฮยอนทำเพื่อชางกยุนมากขนาดไหน
“เราขอโทษ ที่เราไม่มีเวลาให้เธอเลย” น้ำเสียงเธอดูเศร้าๆในตอนที่สบตากับเจ้าของดวงตาคุ้นเคย
“ไม่เป็นไร” ชางกยุนยิ้มพลางลูบมือขาวน่าถะนุถนอมของอีกคน “ขอบคุณที่มานะ”
“อื้อ ขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้นะ” วอนฮีร้องไห้ออกมา เธอรู้สึกผิดกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอไม่เคยอยู่เคียงข้างอีกคนเลย มีแต่ผู้ชายตรงหน้าที่พร้อมอยู่ข้างเธอเสมอ
“เราดีใจนะที่ได้เจอเธออีก สบายดีไหม”
ใช่ ชางกยุนแทบไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเธออีกเลย
ตั้งแต่ที่เราเคารพการตัดสินใจของตัวเองในวันที่สอบเข้ามหาวิทยาลัย มันทำให้พวกเขาต้องห่างกันสักพัก แต่ถึงอย่างนั้นคำพูดของอีกคนทำให้เธอเลือกที่จะเชื่อใจตัวเองอีกครั้ง
เชื่อว่าเธอยังรักอีกคนอยู่จริงๆ
เพราะในตอนนี้ชางกยุนมีแค่วอนฮีคนเดียว
.
ฝนยังคงตกอย่างไม่มีท่าทีว่าจะลดลง วอนฮีรู้สึกอึดอัดกับการที่ต้องมาอยู่ท่ามกลางสายฝนกับพี่ชายข้างบ้านสองต่อสอง แม้ว่าฮยอนอูจะเว้นระยะห่างจากเธอไปอีกเสาหนึ่งก็ไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
เธอไม่เคยถูกชะตากับพี่ชายข้างบ้านคนใหม่เหมือนกับพี่กีฮยอนที่เธอรู้จักตั้งแต่เด็กๆ แต่ถึงอย่างนั้นผู้ชายคนนั้นกลับยืนอยู่ข้างเธอในวันที่ฝนตกหนักแบบนี้
“ฉันบอกกีฮยอนแล้วนะว่าเธอสบายดี” เสียงทุ้มดังขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมพวกเขามาพักใหญ่ “ฝนหยุดตกเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับกันนะ”
“ค่ะ ฝากขอบคุณพี่กีฮยอนด้วย” วอนฮีเช็ดน้ำตาที่กลั้นไม่ไหวก่อนที่จะสูดลมหายลึกพูดประโยคที่ยากที่จะพูดออกมา “แล้วก็ฝากขอโทษพี่กีฮยอนด้วยนะคะ”
“อืม ไม่ต้องขอโทษกีฮยอนหรอก” ไม่ทันรู้ตัวฮยอนอูก็ทิ้งตัวลงข้างๆเธออีกครั้ง รั้งร่างเล็กของอีกคนให้หันใบหน้าสวยเข้าหาตัวเขา ก่อนที่จะพูดความในใจที่เก็บมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มสวยของคนตรงหน้า
“ทีงี้เราจะใจดีกับพี่ได้แล้วยัง”
.
โอกาสครั้งที่สองที่วอนฮีมอบให้ตัวเธอเองกลับพังไม่เป็นท่า เธอให้ความสำคัญกับสิ่งรอบตัวมากกว่าและเธอเชื่อว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นไปด้วยความเคยชิน
แม้ว่าเพื่อนๆจะอิจฉาที่เธอกับแฟนหนุ่มไม่เคยทะเลาะกันเลยตั้งแต่คบกันมา แต่เธอกลับรู้สึกเฉยที่ทุกอย่างดำเนินไปแบบนั้น แรกๆก็ดีใจที่เราต่างเชื่อใจกัน ดีใจที่ความรักของเราไม่หวือหวาแต่มั่นคง
ครั้งสุดท้ายที่เธอได้พบกับชางกยุน
ก่อนที่จะมานั่งร้องไห้ให้พี่ชายข้างบ้านปลอบแบบนี้
“ฉันจะไปฝึกงานที่อเมริกา” ชางกยุนพูดขึ้นมาหลังจากที่พวกเขาคุยกันเรื่องสัพเพเหระได้พักหนึ่ง
“อืม คงจะไม่ได้เจอกันนานเลยสินะ” วอนฮีตอบแผ่วเบาพลางปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด “นานไหม”
“ก็สักพักเลย ฉันว่าจะทำงานเสริมไปด้วย” ชางกยุนยิ้มพลางลูบมืออีกคนให้รู้ว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไร “จะรีบกลับนะ หลังจากนี้เราคงจะได้เจอกันบ่อยๆ”
“ยังไง” วอนฮีถาม “ชางกยุนที่ผ่านมานายอยากเจอเราบ้างไหม”
“อยากสิ วอนฮี” ชางกยุนชะงักที่คนรักของเขาเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
“นายเคยรู้สึกอยากพาเรากลับบ้านในตอนที่เราไปเที่ยวกับเพื่อนไหม เรารู้ว่านายไว้ใจเรา แต่ทำไมเราถึงไม่รู้เลยว่าที่นายทำมันเกิดจากความรู้สึกรักของนายจริงๆ”
“จนฉันเองก็คิดว่าความรู้สึกระหว่างเราในตอนนี้มันไม่ใช่คำว่ารักอีกแล้ว ชางกยุน”
วอนฮีไม่เคยรู้ว่าคำพูดนั้นมันทำให้โลกทั้งใบของชางกยุนพังทลายลงมา
ความฝันที่ชางกยุนอยากให้มันเกิดขึ้นจบลงแล้วในตอนนั้น มันคงไม่สำคัญอะไรที่เขาจะรีบกลับมาขออีกคนแต่งงานอีกแล้ว ชางกยุนในตอนนี้เหมือนกับผู้แพ้ เพราะทุกอย่างที่วอนฮีพูดเขาก็เชื่อเหมือนกันว่ามันเป็นเรื่องจริง
ถึงอย่างนั้นถ้าเขามีโอกาสเขาก็ยังคงมีความปรารถนาดีต่ออีกคนเสมอ
แต่ในเวลานี้เขาก็ขอพักหัวใจตัวเองไว้ก่อนแล้วกัน
‘ขอเชิญผู้โดยสารที่กำลังจะเดินทางไปท่าอากาศยานนานาชาติโลแกนขึ้นเครื่องได้ที่ประตูหมายเลย 5 ขอบคุณค่ะ’
TBC.
see you next rain .
#สวัสดีคุรสายฝน
- talk :
ว่าจะห่างหายจากการเขียนฟิคไปช่วงนึงแต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่ต้องมาจับแป้นพิมพ์ทุกทีเลยค่ะ พล็อตเรื่องนี้บินเข้ามาในหัวตั้งแต่สองเดือนที่แล้ว เขียนในสมุดเรื่อยเปื่อยมาก จนได้ฟังเพลง the good side ของ troye sivan ก็เลยมา! ของมันต้องมี ก็ได้ดังนี้แหละค่ะ
เรื่องราวจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในฤดูฝนของคน 4 คนที่รู้จักกัน แรกๆก็เปิดตัวด้วยรักสี่เศร้าซะเลย ฮือ แต่คงพอเดาได้คร่าวๆแล้วแหละค่ะว่าใครคู่ใคร เราจะแบ่งเรื่องราวเป็น 2 เรื่อง ของแต่ละคู่จะได้เห็นแต่ละด้านแต่ละมุมมองของแต่ละคู่ว่าหลังจากจุดเริ่มต้นตรงนี้ ชีวิตของพวกเขาจะเป็นยังไง แค่คิดก็สนุกแล้วอ่ะค่ะ
ยังไงก็ฝากโปรเจคเล็กๆนี้ไว้ด้วยนะคะ ไม่รู้ว่าจะสมบูรณ์ไหม แต่เราจะพยายามทำให้ดีที่สุด
หวังว่าพวกคุณจะชอบนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัน <3
ปอลิง. ฝากเล่นแท็กให้เค้าด้วย แง คอมเมนต์ หรือมาบ่น มาคุยสัพเพเหระได้เสมอเลย เราไม่กัดจิงๆนะ
แล้วเจอกันตอนฝนตกครั้งหน้าค่ะ(:
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in