เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
MY TIME IN 2023novem
บนโลกนี้ เราเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง
  • The picture was uploaded by @booksofrose on pinterest.

    [เรื่องสั้น ฉบับคนรีบพิมพ์เพราะต้องกลับไปทำงานต่อ]
    คุณคิดว่าการอยู่คนเดียวเหงาหรือเปล่า
    แล้วคุณคิดว่าการอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เรายังคงจะเหงาหรือเปล่า

    เป็นอีกครั้งที่ฉันใช้การบันทึกเรื่องราวผ่านตัวอักษรเพื่อเคลียร์สิ่งที่อยู่ในสมอง ค่อย ๆ ตกตะกอนความคิดของตัวเองที่ยุ่งเหยิงและหนักอึ้งในหัวใจ

    . . .

    วันนี้เป็นวันแรกของเดือนมีนาคม ดอกตาเบบูญ่าเริ่มร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก และตามกระแสลมที่พัดผ่าน บนพื้นถนนที่ฉันเดินผ่านวันนี้จึงเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้สีชมพู 
    ฉันชอบการเริ่มต้นวันด้วยการเห็นธรรมชาติ ได้ยินเสียงสัตว์ร้อง ไม่ว่าจะนกหรือแมวข้างหอ 
    สิ่งเหล่านี้เป็นตัวช่วยยืนยันว่าฉันกำลังจะก้าวเข้าสู่วันใหม่ และชีวิตกำลังเดินไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง

    ฉันนิยามตัวเองว่าเป็นมนุษย์ประเภท introvert 
    ฉันชอบการอยู่กับตัวเองพร้อมกับเสียงเพลงและหนังสือเล่มโปรด ชอบการเขียนเรื่องราวในไดอารี่ ชอบการซื้อวัตถุดิบจากตลาดมาทำสิ่งที่พอกินได้แต่ไม่เรียกว่าอาหาร (เพราะมันไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่) 
    ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังชอบการออกไปข้างนอกและเจอผู้คน ชอบการพูดคุยกับแมวก่อนเดินเข้าหอพัก ชอบทักทายคุณลุงรปภ. และคุณป้าแม่บ้าน และมีความสุขกับการสนทนากับคนแปลกหน้าที่รู้จักกันแค่ผิวเผิน 
    การมีบทสนทนาแค่ไม่กี่ประโยคต่อวันช่วยทำให้วันของฉันดีขึ้นได้นิดหน่อย 
    ถึงจะเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด แต่ฉันชอบการมี deep conversation กับคนที่ไว้ใจ
    แต่น่าเสียดายที่ในตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่าไม่มีใครที่ฉันไว้ใจได้อย่างสนิทใจเลยสักคน

    __
    ฉันเริ่มเข้าสู่ depression mode เมื่อกลางเดือนกุมภาพันธ์ และเมื่อประกอบกับความเครียดเรื่องเรียนและเรื่องงาน ฉันจึงเก็บตัวมากกว่าที่ผ่านมา 
    ฉันแค่เหนื่อย
    มันก็แค่นั้น 
    ฉันสามารถชาร์จพลังตัวเองได้ด้วยกาแฟเย็นและกล้วยน้ำว้า 2 ลูก 
    ฉันไม่คิดว่าความเป็นตัวเองของฉันเป็นปัญหา จนวันหนึ่งที่ฉันได้รู้ว่าเพื่อนที่ฉันสนิทและไว้ใจเป็นคนที่คอยทำร้ายฉันมาตลอด
    น่าเศร้าที่มิตรภาพของเรามันสั้นกว่าที่คิดไว้

    การถูกทำร้ายโดยคนที่ไว้ใจทำให้ฉันไม่กล้าที่จะเชื่อใจใครอีก อย่างน้อยก็ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง
    ดังนั้น ช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกและความคิดของตัวเองไว้ในใจ
    ฉันยังคงกินข้าว นั่งดูกีฬา และพูดคุยกับเพื่อน ๆ ได้ 
    แต่ลึก ๆ แล้ว ฉันรู้ตัวดีว่ากำลังเผชิญกับความเศร้าและความเหงา สองสิ่งนี้กำลังกัดกินหัวใจฉันช้า ๆ มันเลยเป็นคำถามที่ฉันถามคุณก่อนเริ่มเขียนเรื่องราวนี้ ว่าถึงแม้ฉันจะอยู่ท่ามกลางผู้คน แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเหงาเหลือเกิน และมันยังมีความรู้สึกเชิงลบที่ย่างกรายเข้ามาว่าในสังคมที่ฉันอยู่ มีคนชอบฉันแบบที่ฉันเป็นจริง ๆ หรือเปล่า?

    เพื่อนสนิทฉันคนนึงที่คบกันตั้งแต่สมัยอนุบาลบอกฉันว่าเหตุผลที่คนบางคนหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับฉัน มันอาจจะเพราะแค่ character ของเขาและฉันเข้ากันไม่ได้ และมันไม่ใช่ความผิดใคร
    "because we are human, and we are individual, and that's all!"

    หวังว่าคุณจะไม่ทิ้งความเป็นตัวเองเพื่อเป็นที่ยอมรับของใคร
    ฉันก็เช่นกัน

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in