The picture was uploaded by @booksofrose on pinterest.

[เรื่องสั้น ฉบับคนรีบพิมพ์เพราะต้องกลับไปทำงานต่อ]

คุณคิดว่าการอยู่คนเดียวเหงาหรือเปล่า

แล้วคุณคิดว่าการอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เรายังคงจะเหงาหรือเปล่า

เป็นอีกครั้งที่ฉันใช้การบันทึกเรื่องราวผ่านตัวอักษรเพื่อเคลียร์สิ่งที่อยู่ในสมอง ค่อย ๆ ตกตะกอนความคิดของตัวเองที่ยุ่งเหยิงและหนักอึ้งในหัวใจ

. . .

วันนี้เป็นวันแรกของเดือนมีนาคม ดอกตาเบบูญ่าเริ่มร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก และตามกระแสลมที่พัดผ่าน บนพื้นถนนที่ฉันเดินผ่านวันนี้จึงเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้สีชมพู 

ฉันชอบการเริ่มต้นวันด้วยการเห็นธรรมชาติ ได้ยินเสียงสัตว์ร้อง ไม่ว่าจะนกหรือแมวข้างหอ 

สิ่งเหล่านี้เป็นตัวช่วยยืนยันว่าฉันกำลังจะก้าวเข้าสู่วันใหม่ และชีวิตกำลังเดินไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง

ฉันนิยามตัวเองว่าเป็นมนุษย์ประเภท introvert 

ฉันชอบการอยู่กับตัวเองพร้อมกับเสียงเพลงและหนังสือเล่มโปรด ชอบการเขียนเรื่องราวในไดอารี่ ชอบการซื้อวัตถุดิบจากตลาดมาทำสิ่งที่พอกินได้แต่ไม่เรียกว่าอาหาร (เพราะมันไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่) 

ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังชอบการออกไปข้างนอกและเจอผู้คน ชอบการพูดคุยกับแมวก่อนเดินเข้าหอพัก ชอบทักทายคุณลุงรปภ. และคุณป้าแม่บ้าน และมีความสุขกับการสนทนากับคนแปลกหน้าที่รู้จักกันแค่ผิวเผิน 

การมีบทสนทนาแค่ไม่กี่ประโยคต่อวันช่วยทำให้วันของฉันดีขึ้นได้นิดหน่อย 

ถึงจะเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด แต่ฉันชอบการมี deep conversation กับคนที่ไว้ใจ

แต่น่าเสียดายที่ในตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่าไม่มีใครที่ฉันไว้ใจได้อย่างสนิทใจเลยสักคน

__

ฉันเริ่มเข้าสู่ depression mode เมื่อกลางเดือนกุมภาพันธ์ และเมื่อประกอบกับความเครียดเรื่องเรียนและเรื่องงาน ฉันจึงเก็บตัวมากกว่าที่ผ่านมา 

ฉันแค่เหนื่อย

มันก็แค่นั้น 

ฉันสามารถชาร์จพลังตัวเองได้ด้วยกาแฟเย็นและกล้วยน้ำว้า 2 ลูก 

ฉันไม่คิดว่าความเป็นตัวเองของฉันเป็นปัญหา จนวันหนึ่งที่ฉันได้รู้ว่าเพื่อนที่ฉันสนิทและไว้ใจเป็นคนที่คอยทำร้ายฉันมาตลอด

น่าเศร้าที่มิตรภาพของเรามันสั้นกว่าที่คิดไว้

การถูกทำร้ายโดยคนที่ไว้ใจทำให้ฉันไม่กล้าที่จะเชื่อใจใครอีก อย่างน้อยก็ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

ดังนั้น ช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกและความคิดของตัวเองไว้ในใจ

ฉันยังคงกินข้าว นั่งดูกีฬา และพูดคุยกับเพื่อน ๆ ได้ 

แต่ลึก ๆ แล้ว ฉันรู้ตัวดีว่ากำลังเผชิญกับความเศร้าและความเหงา สองสิ่งนี้กำลังกัดกินหัวใจฉันช้า ๆ มันเลยเป็นคำถามที่ฉันถามคุณก่อนเริ่มเขียนเรื่องราวนี้ ว่าถึงแม้ฉันจะอยู่ท่ามกลางผู้คน แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเหงาเหลือเกิน และมันยังมีความรู้สึกเชิงลบที่ย่างกรายเข้ามาว่าในสังคมที่ฉันอยู่ มีคนชอบฉันแบบที่ฉันเป็นจริง ๆ หรือเปล่า?

เพื่อนสนิทฉันคนนึงที่คบกันตั้งแต่สมัยอนุบาลบอกฉันว่าเหตุผลที่คนบางคนหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับฉัน มันอาจจะเพราะแค่ character ของเขาและฉันเข้ากันไม่ได้ และมันไม่ใช่ความผิดใคร