เราเกิดในวันที่มีฝนดาวตกด้วยนะ และมันคงจะดีถ้าเราได้เห็นฝนดาวตกอีกครั้ง

เราไม่ได้เขียนเรื่องราวลงเว็บต่าง ๆ นานพอสมควร

account นี้ก็เป็น account ใหม่เพราะเราเข้า account เก่าไม่ได้

ไม่ได้รู้สึกเสียดายเรื่องราวที่เคยเขียนมา เพราะทุกเรื่องถูกบันทึกด้วยลายมือของเราอีกครั้ง

น่าแปลกที่เมื่อรูปแบบการเขียนเปลี่ยนไป ภาษาที่ใช้และความรู้สึกก็เปลี่ยนไปด้วย

เรื่องราวในวันนี้ก็เช่นกัน

มันถูกบันทึกใน diary ของเราด้วยตัวอักษรที่เราบรรจงเขียนและถ่ายทอดความรู้สึกออกมาทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้น เราก็ไม่สามารถเขียนความรู้สึกที่จับต้องไม่ได้และล่องลอยคล้ายฝุ่นได้หมดอยู่ดี

_____________________________________________________________________________________

ช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่ง่ายนัก โดยเฉพาะในเดือนแรกของปี

เคยมีคนกล่าวว่าถ้าเราเริ่มต้นวันแรกของปีได้ดี ปีนี้ของเราก็จะเป็นปีที่ดี

เราว่าไม่จริงหรอก 

ใน 1  ปีมีตั้ง 365 วัน จะมีวันที่ดีไปทุกวัน มันก็คงจะขี้โกงไปหน่อย 

จริง ๆ แล้วเราเชื่อว่าถ้าเราเริ่มต้นแต่ละวันให้ดี วันนั้นของเราก็คงเป็นวันที่ดี (ขอให้ทุกคนมีวันที่ดีนะ)

แต่ชีวิตของมนุษย์ซับซ้อนมากกว่านั้น

เพราะต่อให้เราเริ่มต้นวันได้ดี มันอาจจะมีเรื่องที่ทำให้หัวใจขนาดเท่ากำปั้นของเราแตกสลายก็ได้

เราได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งในวันที่ 20 มกราคม 

เสียงผู้ชายที่แม้จะนุ่มนวลและสุภาพแต่กลับมาพร้อมเนื้อหาที่บาดลึกลงในหัวใจ ทุกประโยคในบทสนทนานั้นคล้ายกับว่าทำให้เราลืมวิธีหายใจและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เราตกใจกับสิ่งที่เราได้ยิน แต่ถึงอย่างนั้น เราก็เชื่อมั่นในตัวเขา, บุคคลที่เรารักอย่างดี, มากกว่า

เราถามเขาในสิ่งที่เราได้ยินมาทั้งหมด

คุณรู้ไหมว่าเวลา 4 ชั่วโมงนานขนาดไหน

ถ้าให้ตอบในฐานะคนบ้างาน ก็คงตอบว่ามันผ่านไปเร็วมาก บางทีงานแรกยังไม่เสร็จดีด้วยซ้ำ

หรือถ้าตอบในฐานะนักเขียน ก็คงเขียนเรื่องสั้นจบได้ 2 ตอน กดเซฟไว้แก้ในวันถัดไป และลุกไปชงกาแฟ

แต่ถ้าให้ตอบในฐานะคนที่รอ เราคิดว่าแต่ละวินาทีมันผ่านไปช้ามาก ช้าจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่เราจะได้คำตอบ

ทุกอย่างมันเป็นความเข้าใจผิดและผิดพลาดในการสื่อสาร

สิ่งที่เรากลัวว่าเขาจะเป็นคนที่ทำร้ายเราโดยคำโกหกนั้น มันไม่เป็นความจริงและไม่เกิดขึ้น

เขาอธิบายและพิสูจน์ด้วยตัวเขาเองอย่างดี และเราเชื่อใจเขา

เรื่องมันควรจบลงด้วยดีสิ แต่ทำไมเราถึงยังรู้สึกแย่ เราไม่มั่นใจเลยว่าบาดแผลในอดีตของเรามันกำลังถูกขุดขึ้นมาอีกครั้งหรือเปล่า

แล้วใครกันจะให้คำตอบเรื่องนี้ได้

 

คนแรกเป็นคนที่เรารักและไว้ใจมาก

ส่วนคนที่สองเป็นเพื่อนเราเอง

บ้านต่าง ๆ ในระแวกนี้เริ่มตั้งโต๊ะไหว้กันแล้ว

เราบอกได้จากเสียงพูดคุย กลิ่นอาหารและกลิ่นธูปที่ลอยมาตามลม

ถ้าสงสัยว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน

เราก็คงตอบคุณว่าเรานอนอยู่บนเตียง 

ดวงตาที่ลืมขึ้นไร้ความรู้สึกใด ๆ คล้ายกับรอเวลาที่พายุจะสาดซัดมาอีกครั้ง เพื่อให้บ่อน้ำตาที่ตื้นเขินนั้นระเบิดออกมาเสียที

ในวันนั้น เราไม่ได้ทำอะไรมากมายนัก สิ่งที่น่าภูมิใจที่สุดคงเป็นการซักผ้าและตากในวันที่อากาศดี 

กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มลอยวนเวียนอยู่รอบตัว มันอบอุ่นจังเลยนะ

ในตอนที่เรากำลังจะเริ่มต้นทำงาน อยู่ดี ๆ ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ในอดีตก็ย้อนกลับเข้ามา

มือเราสั่น

ใจเราสั่น

น้ำตาเริ่มไหล

ความกลัวในอดีตค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามาช้า ๆ และมันคงกำลังขยายขนาดตัวจากการกัดกินความเศร้าในก้นบึงหัวใจของเรา

เราตัดสินใจโทรหาแม่ ที่เพิ่งมาสนิทกันช่วงหลังหลังจากที่เรามี trauma เรื่องนี้

เราเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้แม่ฟัง

แม่ตั้งใจฟังและเล่าประสบการณ์ของตัวเองกับพ่อของเราให้ฟัง

เราคิดว่าเราและแม่มีิสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือเราทั้งคู่ต่างเชื่อใจและไว้ใจคนที่เรารู้จักมาก

มากพอที่จะไม่ให้ปัจจัยแวดล้อมภายนอกมาทำลายความสัมพันธ์นั้น ไม่ว่าความสัมพันธ์นั้นจะเป็นในรูปแบบใดก็ตาม

แม่รู้ว่าเราเชื่อใจเขามาก 

แม่ถามเราว่า "จะแบกความทรงจำที่มันไม่ดีติดตัวไปด้วยอีกนานแค่ไหน ไม่หนักหรือไง"

ประโยคนี้ของแม่ คงตอบคำถามข้างบนได้ดีทีเดียว

คุณเชื่อไหม ประโยคนั้นเหมือนปลดล็อคเราเลย และเราคิดว่าเรากำลังดีขึ้นด้วยแหละ

แค่คิดก็มีรอยยิ้มบาง ๆ แล้ว

เมื่อคืนวันเสาร์ผลัดเปลี่ยนมาเป็นเช้าวันอาทิตย์

เราก็ยังคงนอนลืมตาอยู่บนเตียง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างช้า ๆ แบบที่เราก็ควบคุมไม่ได้

(มีคราบน้ำตาที่เปื้อนอยู่ตามหมอนเป็นพยานรองในความเศร้าครั้งนี้ด้วย)

ผ้าที่ตากไว้ปลิวไสวไปตามแรงลม กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่ได้หอมเหมือนเมื่อวาน

เศษอาหารของเมื่อคืนยังอยู่ที่เดิม พร้อมกับจานชามที่ยังไม่ได้ล้าง

เศษก้านดอกเยอบีร่าที่เป็นหลักฐานว่าเราดีขึ้นมากพอจนลุกมาจัดดอกไม้ยังคงถูกทิ้งไว้บนพื้นโดยไม่ได้รับการเก็บกวาด

เรากำลังเป็นอะไรกันแน่นะ

ทำไมถึงไม่อยากกินอะไรเลย

เรี่ยวแรงที่เคยมีมันหายไปไหนหมด

เรายังไม่หายอีกเหรอ ทำไมถึงยังไม่หาย แล้วเมื่อไหร่จะหายสักทีล่ะ

ยังดีที่เรายังพอมีสติอยู่บ้าง (เราชื่นชมตัวเองมาตลอดว่าเป็นคนมีสติแม้จะอยู่ในช่วงเวลาที่แย่ ขอนำเสนอเพราะภูมิใจเรื่องนี้มาก)

เราตัดสินใจไปหาหมอที่โรงพยาบาลทันที เพราะรู้ว่าถ้าเรายังคงอยู่แบบนี้เราคงไม่ดีขึ้นแน่ ๆ 

การไปหาหมอไม่มีอะไรมายืนยันเหมือนกันว่าเราจะดีขึ้น เราไปเพราะเราเชื่อ 

เชื่อในตัวเองที่จะถ่ายทอดความรู้สึกบางอย่างออกไปและทำให้หมอวินิจฉัยได้ว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป

หรือจริง ๆ แล้ว มันอาจจะเป็นเราที่วินิจฉัยตัวเองว่าจะทำอะไรต่อไปก็ได้

เมื่อถึงโรงพยาบาล ทันทีที่ก้าวผ่านประตูเข้ามาในอาคาร

เรารู้ได้ทันทีว่าเราตัดสินใจถูกแล้ว แม้น้ำตาจะยังคลอเบ้าอยู่ก็ตาม

ผ่านด่านคุณพยาบาลที่ไม่ได้ใจดีเท่าไหร่ แต่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้เพราะโซนที่ไปเป็นโซนผู้ป่วยทั่วไป

วันอาทิตย์ คลินิกสุขภาพจิตปิดเป็นธรรมดา

เมื่อเปิดประตูและนั่งลงให้ห้องตรวจ หมอก็รู้ได้ทันทีว่าเราไม่ได้มาเพราะมีปัญหาทางกาย (บอกคุณพยาบาลไปว่ามาตรวจเพราะใจสั่น) 

เราพูดคุยกับหมออยู่ราว ๆ ครึ่งชั่วโมง

พูดไม่รู้เรื่องหรอก ลำดับเหตุการณ์ไม่เป็นเรื่องราว วกไปวนมา ความคิดในหัวตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

ไม่รู้ว่าต้องโฟกัสที่เรื่องอะไรบ้าง เรื่องสอบ เรื่องงาน เรื่องแลป เรื่องเรียน 

แต่สำหรับเรา เราคิดว่าเรื่องที่ส่งผลกระทบกับเราที่สุด มันก็เรื่องที่เรารู้สึกแย่ที่ยังไม่สามารถก้าวข้ามแผลในใจเราได้สักที

ขอบคุณที่คุณหมอเข้าใจ และหมอก็แนะนำให้เราเขียน (เพราะเราบอกว่าเราชอบเขียน ถึงจะรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง แล้วแต่อารมณ์ในตอนนั้น)

และอาจเพราะเราเป็นคนชอบเขียนอยู่แล้ว ก็เลยมั่นใจว่าการเขียนจะช่วยเราได้

ในตอนนั้นที่ไม่เขียน ไม่ใช่เพราะไม่อยากเขียน แต่มือสั่นเกินกว่าที่จะจรดปากกาลงบนกระดาษ

.

ตอนนี้เราดีขึ้นแล้วนะ อย่างน้อยในวินาทีนี้ก็ดีขึ้นแล้ว

เราพอรู้วิธีจัดการตัวเองถ้าความรู้สึกนั้นกลับมาอีกครั้ง

อาจจะยังไม่สามารถฝังมันลงไปแบบที่มั่นใจว่ามันจะไม่กลับมาอีก

แต่เราว่าไม่เป็นไรหรอก

แค่นี้ก็เก่งแล้ว

ขอเวลาอีกหน่อยนะ เราสัญญาว่าเราจะพยายามกลับมาสดใสให้ได้เลย

เพื่อตัวเราเองนี่แหละ

ขอให้ทุกวินาทีที่เหลือในวันนี้น่ารักและอ่อนโยนกับคุณมาก ๆ เลยนะ

:)