AU Doctor Who
10th doctor/the magician (OC)
นักมายากลวิ่งสุดฝีเท้าเพื่อหนีกลุ่มอันธพาลที่กำลังไล่ตามเขา เพราะการแสดงมายากลสุดห่วยของเขาที่จะพาตัวเองซวยแบบนี้
"ให้ตายเถอะ! ผมเป็นนักมายากลจริงๆนะ!" เมื่อวิ่งหนีไปได้สักพัก นักมายากลจึงเข้ามาแอบในตรอกมืด เขาเข้าไปแอบอยู่ลึกพอสมควร และแอบมองพวกอันธพาลที่วิ่งมาทางนี้ แต่หยุดเพราะหาไม่เจอ นักมายากลเงี่ยหูฟังพวกมันคุยกัน แต่สำเนียงนั้นกลับไม่คุ้นเลยแม้แต่ภาษาเดียวบนโลกใบนี้ เขามองพวกมันถอดหน้ากากหนังมนุษย์ออก มันทำให้เขาหวาดกลัวอยู่มาก
ในขณะนั้นเอง ก็มีมือปริศนาเอื้อมมาปิดปากของนักมายากล เจ้าของเสียงมือปริศนาขยับเข้ามาใกล้จนชิดแผ่นหลังของนักยากล สติของเขาแทบจะขาดสะบั้นเพราะยังไงเขาต้องตายแน่ๆ แต่ยังไม่ทันไร..
"อย่าร้องเชียว ไม่งั้นเราจบเห่แน่.. ผมไม่อยากตายในตรอกเน่าๆนี้แน่.." สิ้นคำพูด นักมายากลแกะมือและหันไปหาเจ้าของเสียงทันที นักมายากลเงียบไป เขารู้สึกเหมือนคุ้นเคยมาก่อน ยังไม่ทันจะอ้าปาก เจ้าของเสียงก็ลุกขึ้นพร้อมดึงเขาลุกขึ้นด้วย
"ด็อก..."
"หือ?"
"คุณ..."
"ผ—" ด็อกเตอร์ที่ยังไม่ทันพูด หน้าเขาก็หันไปตามแรงตบของนักมายากลเสียแล้ว
"โอ๊ย! อะไรของคุณเนี่ย!"
"ทำไมมาช้าแบบนี้!"
"คุณพูดอะไรของคุณน่ะ ผมไม่เข้าใจ แล้วตบผมทำไมเนี่ย!"
"ผมตกใจ!"
"แต่ผมไม่รู้จักคุณนะ!!"
เหมือนทั้งคู่จะลืมไปว่ากำลังแอบอยู่ ด็อกเตอร์และนักมายากลหันไปมองกลุ่มอันธพาลต่างดาวที่กำลังมองการโต้เถียงของพวกเขาทั้งคู่อยู่เหมือนกัน ด็อกเตอร์คว้ามือของนักมายากลมาจับไว้ และค่อยๆก้าวถอยหลังทีละนิดพร้อมกัน
"เอาล่ะ..ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ตอนนี้เรากำลังแย่ทั้งคู่.."
"เพราะคุณนั่นแหละ.."
"อะไรนะ!? เพราะคุณนั่นแหละที่ตบผม"
"ผมไม่ผิด!"
"เราต้องวิ่งแล้ว....ถ้าผมพูดว่าวิ่ง เราต้องวิ่งไปพร้อมกัน— เห้ย!" ด็อกเตอร์ที่ในตอนนี้เขาไม่เห็นนักมายากลข้างกายเขาแล้ว กลับกลายเป็นว่านักมายากลชิงวิ่งหนีตัดหน้าไปก่อนแล้ว
"คือ...เพื่อนผมสติไม่ค่อยดีเท่าไหร่...ไม่ว่ากันนะ..."
"ด็ อ ก เ ต อ ร์ ! ! !"
"คุณวิ่งหนีก่อนผมทำไม!!!"
"ผมไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้ว!!!"
ด็อกเตอร์ที่วิ่งหนีตามมาติดๆ เขาคว้ามือของนักมายากลและจับไว้แน่น ก่อนจะวิ่งแซงหน้าและลากไปที่ตู้โทรศัพท์สีฟ้าที่ด็อกเตอร์นั้นจอดไว้อยู่ นักมายากลแทบจะหยุดชะงัก
"นั่นมันทาร์ดิส!"
"คุณรู้ได้ยังไง— เข้ามาเร็ว!"
ด็อกเตอร์รีบไขกุญแจและเข้าไปก่อนนักมายากลจะเข้าตามไป
(อ่านเท่านี้ไปก่อนนะคะ กำลังอยู่ในช่วงแต่งเรื่องเต็ม ;-; )
"ผมจะเป็นส่วนหนึ่งกับสายลม ด็อกเตอร์" - The Magician
ด็อกเตอร์ยืนมองทะเลที่ไกลจนสุดขอบฟ้า มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงของตัวเขาเอง เขาใช้ห้วงเวลาในตอนนี้กับการคิดถึงใครสักคนที่เขาไม่สามารถช่วยได้ สายลมปะทะเข้ากับใบหน้าของเขาจนต้องหลับตา เขาไม่รู้เลยว่ายืนอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องมายืนตรงนี้ ทำไมเขาต้องโทษตัวเองแบบนี้
"ด็อกเตอร์! ไปกันเถอะ" ด็อกเตอร์รีบหันไปที่ทาร์ดิสในทันที แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นความว่างเปล่า มีเพียงประตูของตู้โทรศัพท์สีน้ำเงินที่เปิดไว้เท่านั้น เสียงของคนๆนั้นยังคงแล่นอยู่ในโสตประสาทของเขาอยู่เสมอ มันพึ่งผ่านมาไม่นาน และเขายังโทษตัวเองอยู่ซ้ำๆ น้ำเสียงของคนเวลส์ รอยยิ้มที่แสนสดใสที่ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายแรงอะไรก็ตาม เขาก็ยังยิ้ม ด็อกเตอร์เดินเข้าไปในทาร์ดิสก่อนจะปิดประตูลง
"ได้ คุณนักมายากล เราไปกันเถอะ"
"สวัสดีครับ ผมคือนักมายากล ที่มาจากดินแดนอันใกล้! ผมภูมิใจนำเสนอเหรียญหายตัวได้" ว่าจบ นักมายากลใบหน้าเปื้อนยิ้มก็หยิบเหรียญออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ด็อกเตอร์ยืนมองใจจดใจจ่อกับการแสดงกลของอีกฝ่าย เขาเองก็ยิ้มไม่ต่างจากนักมายากลคนนี้เช่นกัน
"เหรียญนี้จะไปอยู่ที่หลังใบหูของคุณ ด็อกเตอร์-- โว่!" ไม่ทันจะทำอะไร เหรียญก็ตกพื้น นักมายากลรีบเก็บเหรียญขึ้นมาทำท่าให้เหมือนว่าเหรียญหายไป แม้ตัวด็อกเตอร์จะรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นเป็นลำดับต่อไป เขาก็ไม่พูดออกมา
"นี่ไงล่ะ! ทาด้า!" นักมายากลหยิบเหรียญออกมาจากหลังใบหูของร่างเพรียว นักมายากลคนนี้เขายิ้มออกมาด้วยอารมณ์แสนจะภูมิใจ แม้ว่าสำหรับด็อกเตอร์นั้นมันห่วยแตกก็ตาม
"วันนี้เราจะไปไหนกันดีล่ะ ด็อกเตอร์"
"เกาะไว้แน่นๆ ล่ะ เราจะล่าปลาหมึกกัน! อัลลอน-ซี!"
ด็อกเตอร์ยังคงเก็บเหรียญของนักมายากลคนนั้นอยู่กับตัวเขาไว้เสมอ "มายากลคุณมันโคตรห่วยเลย"
มายากลสุดท้ายของเขา ทำให้ผมไม่มีวันลืมได้ไปตลอด
"เร็วเข้านักมายากล!" ด็อกเตอร์เร่งฝีเท้าเข้าไปในห้องที่ปลอดภัย ตอนนี้พวกเขากำลังหนีจากฝูงบางอย่าง ตามมาติดๆคือนักมายากลที่กำลังเร่งฝีเท้าอยู่ ด็อกเตอร์ด้วยขาที่ยาวกว่านั้น จึงเข้าไปข้างในได้สำเร็จ แต่นักมายากลกลับวิ่งไปปิดประตูนั่น ปล่อยให้อีกฝ่ายนั้นอยู่ภายในคนเดียว เขามองด็อกเตอร์ผ่านกระจก
"นายทำอะไร!? เปิดเดี๋ยวนี้! นายจะบ้ารึยังไง!?"
"ด็อกเตอร์ ใครสักคนต้องล่อมันไว้ ไม่งั้นเราจะไม่รอดกันทั้งคู่"
"เข้ามาเดี๋ยวนี้!!"
"ผมขอโทษด้วยนะด็อกเตอร์"
"โถ่เว้ย!" ด็อกเตอร์พยายามจะเปิดประตูเข้าไป แต่ทางเดียวที่จะเปิดได้ คือต้องเปิดจากด้านนอก
"ด็อกเตอร์ จำได้ไหมว่าผมอยากจะเป็นส่วนหนึ่งกับสายลม"
"...กลับเข้ามาเถอะ..."
"เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว อย่าลืมหาผมจากสายลมล่ะ"
"ขอบคุณที่เรามาถึงกันตรงนี้นะด็อกเตอร์"
"ผมชื่อ บิลลี่ ยูรัส ออสวอลด์ และผมจะแสดงกลสุดท้ายของผมให้ดู" บิลลี่กล่าวจบ เขาก็เดินเข้าไปหาบางสิ่ง และหายไปพร้อมกับสิ่งเหล่านั้น ตลอดกาล เขาช่วยไม่ได้ เขาไม่รุ้เลยว่าในนั้นเกิดอะไรขึ้น เขาไม่รู้เลยว่านักมายากลคนนั้นจะเป็นยังไง เขาไม่รู้เลย...
ด็อกเตอร์ในตอนนี้ เขามีเพียงแค่สายลมที่เป็นคู่หูของเขาเพียงสิ่งเดียว สายลมจากตะวันออกที่จะนำพาเขาไปในที่แห่งใหม่ สักแห่งหนึ่งในโลกนี้ หรือในจักรวาลสักที่ที่เขาไม่เคยไป
สายลมตะวันออกจะบอกทางคุณเอง
(จบ.)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in