ทุกครั้งที่เขาไม่ได้นึกถึงผม ผมจะค่อย ๆ จางหายไปทีละน้อย . . .

"พี่ตู่ ผมเตรียม---" 

ผมยืนมองเขาที่กำลังแต่งตัวที่จะไปทำงาน ในมือผมถือถาดของมื้อเช้าที่ผมจะเตรียมไว้ประจำ เขาเดินออกไปโดยที่ไม่ได้ใส่ใจผมเลย ผมคิดว่าเขาอาจกำลังรีบก็ได้ จึงเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารริมหน้าต่างอยู่คนเดียว 

ทั้ง ๆ ที่ใจกลางเมืองที่กว้างใหญ่ มีผู้คนอยู่มากมาย เสียงต่าง ๆ ที่คอยรบกวน แต่กับผมนั้น มันเงียบเหลือเกิน..

ผมก้มมองดูเท้าของตัวเอง มันกำลังจางหาย 

เขาไม่ได้นึกถึงผมเลยหรอ..

"กลับมาแล้วหรอพี่"

"อืม" 

"ผมเตรียมมื้อเย็นให้แล้วนะ"

เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตู ผมยิ้มให้ รอยยิ้มหน้าประตูห้องน้ำที่ผมอยากให้เขาได้เห็นบ้าง

ผมก้มมองเท้าตัวเองที่เริ่มเลือนหายไปต่อหน้าต่อตา ผมต้องทำอะไรสักอย่าง 

วันนี้ผมตามเขาไปถึงที่ออฟฟิศ แต่ไม่มีใครจับผิดสังเกตเลยว่าผมเข้ามาโดยที่ไม่ได้เป็นพนักงานที่นี่ ผมยืนมองเขาที่กำลังมีความสุขกับการที่ได้คุยกับเพื่อนร่วมงานของเขา รอยยิ้มที่ผมคิดถึงมาตลอด รอยยิ้มที่ผมอยากเห็นต่อหน้าผมสักครั้งก็ยังดี ผมคลี่ยิ้มออกมาน้อย ๆ ผมรู้สึกดีที่เขามีความสุขแบบนั้น แม้ว่าผมจะไม่ได้รับมาเลยก็ตาม 

ผมเห็นคน ๆ หนึ่งเดินเข้ามาหาเขาและยื่นของบางอย่าง แววตาของเขาที่มองคนนั้น มันเหมือนตอนที่เขาได้พบรักครั้งแรก ผมก้มมองขาตัวเอง 

ขาผมมันเริ่มเลือนหาย

สิ่งที่ผมได้รู้คือ พี่ตู่คบกับหนึ่ง เพื่อนร่วมงานที่กำลังพัฒนาความสัมพันธ์กับพี่ตู่ 

ผมทานมื้อเย็นกับเขา เขาที่กำลังมีความสุขเมื่อนึกถึงหนึ่ง ผมมองขาตัวเองที่มันหายไป ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมไม่อยากจะหายไป

"พี่ตู่"

ผมเรียกชื่อเขา แต่ไม่มีการตอบกลับเลยแม้แต่คำเดียว เขาไม่เห็นผมหรอ..

ผมพยายามเรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็ไม่ตอบกลับมาเลยแม้แต่ประโยคเดียว 

"พี่ตู่.." 

ผมยืนมองเขาที่กำลังเดทกับหนึ่งในร้านอาหาร เขามีความสุขมาก ๆ เลยล่ะ 

ผมก้มมองมือและร่างกายของตัวเองที่กำลังเลือนหายตามไป ผมรู้ดีว่าเขาไม่มีทางกลับมาแล้ว เขามีความสุขกับคนตรงหน้าเขามากกว่าที่จะนึกถึงผมอีก

ผมนั่งอยู่บนดาดฟ้า ห่างกันสองช่วงแขนนั้น มีพี่ตู่และคนที่เขารักนั่งมองท้องฟ้าในเย็นวันนี้ ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับหายไปจากขอบฟ้าอย่างช้า ๆ ผมมองพวกเขาที่กำลังคุยเรื่องแผนการแต่งงานในอนาคตข้างหน้า มีครอบครัวที่สุขสันต์ 

ผมอยากให้ตัวเองมีแบบนี้บ้าง แต่มันเป็นได้เพียงแค่ฝัน ผมได้แต่มองรอยยิ้มที่ไม่มีทางเป็นของผมได้อีก ร่างกายของผมที่หายไป วันนี้และตอนนี้ ผมจะหายไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ผมอยากให้เขาหันมายิ้มให้ผมเป็นครั้งสุดท้าย ผมขอแค่นั้น..

พี่ตู่หันมาทางผมด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณนะพี่ตู่.."

"พี่ตู่!!" 

ว่านสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝัน เขาหันมองไปรอบ ๆ ซึ่งมีแต่ความมืด เขาเงียบไป ระยะเวลาต่อมา ว่านได้สัมผัสถึงอ้อมกอดของใครบางคน เขารีบกระชับกอดเข้าไปทันที ว่านร้องไห้ออกมา แต่เป็นความเศร้าที่ไร้น้ำตา มีเพียงแต่เสียงที่บ่งบอกความรู้สึกทั้งหมดว่าเขาเจ็บปวดขนาดไหน 

เสียงนั้นพูดขึ้นมาว่า "หมออยู่นี่ ไม่เป็นไรนะ.." 

ว่าน เป็นคนไข้ที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง เขาเริ่มเป็นเมื่อคนรักของเขาที่ชื่อตู่ ได้ประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต ว่านเสียใจอย่างมากจนต้องเก็บตัว เขาเริ่มทำร้ายตัวเองด้วยการทำให้ตัวเองตาบอด 

ผมถามเขาว่าทำไมต้องทำให้ตัวเองตาบอดด้วย เขาตอบมาว่า 

"ผมอยากให้พี่ตู่อยู่กับผมตลอดไป"

ผมเป็นแพทย์ดูแลว่าน ชื่อภพธร 

(จบ.)