สวัสดีค่ะ ถ้าคุณแวะเวียนเข้ามาเจอบทความนี้แปลว่า คุณคงเป็นอีกคนหนึ่งที่กำลังสนใจขี่ม้าอยู่แน่ๆใช่มั้ยเอ่ย

เราเองไม่ได้เป็นคนรักสัตว์เลยตั้งแต่เด็กๆ เลยค่ะ ไม่ได้เป็นติ่งหมา ทาสแมวอะไรกับเค้าเลย  แต่จำได้ว่าชอบม้าเป็นพิเศษค่ะ ตอนเด็กๆมีคนแถวบ้านเลี้ยงม้า เจ้าสัตว์สี่ขาตัวใหญ่สีน้ำตาลที่ยืนอยู่ในสนาม ก้มหน้าเล็มหญ้าอย่างสบายใจ เป็นภาพที่เราจำติดตา คุณพ่อขับรถผ่านตรงน้้นทีไรก็จะร้องเรียกให้จอดรถเพื่อที่จะได้ดูม้าตัวนั้นทุกครั้ง วันไหนที่มันไม่ได้ออกมากินหญ้า เราเองก็จะนั่งคอยาวชะเง้อมองว่าจะอยู่ในคอกรึเปล่านะ ซึ่งทั้งนี้คุณพ่อเล่าว่า มาจากตอนเด็กๆเราดูการ์ตูน เกี่ยวกับเจ้าหญิงเจ้าชาย แล้วเจ้าชายมีม้าคู่ใจ ทำให้เราจำติดตา ( มีอย่างที่ไหน การ์ตูนมีทั้งเจ้าหญิง เจ้าชาย ตัวละครสารพัด ดันจำแต่ม้าได้อย่างเดียวเนี่ยนะ ) เวลาพาไปงานวัดก็ร้องจะนั่งแต่ม้าหมุน และต้องเป็นตัวหุ่นม้าด้วยนะ หุ่นหงส์ หุ่นตัวอื่นอะไรนี่ไม่นั่งเลย ยอมยืนรอเชียวล่ะ

การชื่นชอบม้า กับการขี่ม้า เป็นคนละเรื่องกัน ต้องยอมรับว่า กีฬาขี่ม้า เป็นเรื่องไกลตัวมากๆ สำหรับคนทั่วไปอย่างเราๆท่านๆ การจะเริ่มขี่ม้านั้นใช้เงินไม่น้อย ทั้งค่าสนาม ค่าครู ค่าอุปกรณ์ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ แล้วจะขี่ไปทำไมกันหรอ? (นั่นน่ะสิ!) เราเริ่มเรียนขี่ม้าตอนที่โตแล้ว ทำงานมีเวลาเป็นของตัวเองมากกว่าตอนเรียนหนังสือ เพื่อนอุตส่าห์ให้กำลังใจว่า กิจกรรมนี้อาจจะทำให้เจอเจ้าชาย(ขี่ม้าขาว)ก็ได้นะ แต่แล้วก็พบว่าคนที่ไปเรียนก็มีแต่เด็กๆทั้งนั้น คือเด็กประถมเลยนะคะ บางคนแทบจะรุ่นลูกรุ่นหลานเลยมั้ยเนี่ย รู้สึกแก่ขึ้นมาทันที และอดคิดไม่ได้ว่าเด็กสมัยนี้ก็มีโอกาสมากขึ้น พ่อแม่ส่งมาเรียนขี่ม้า น่าอิจฉาจริงๆเลย ส่วนเราก็ก้มหน้าก้มตาทำงานหาเงินมาขี่ม้ากันต่อไป 

จุดเปลี่ยนที่ทำให้มาเรียนขี่ม้าคือ ความอยากเที่ยว และความคิด(ชั่ววูบ)ว่า อยากจะใช้ชีวิตเต็มที่ (Carpe Diem !) เดิมทีก็ชอบม้า แต่กลัวไม่กล้าขี่ เพราะว่าชอบอ่านเจอว่ามีคนตกม้าแล้วบาดเจ็บหนักบวกกับแพงด้วย รู้สึกเปลืองตังค์ นี่เป็นเหตุผลว่าไม่คิดจะขี่เลย ทีนี้เราได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเขียนโดยนักเขียน(สมัครเล่น?)ที่เราชอบ จริงๆหนังสือเล่มนี้พิมพ์ตั้งแต่ปี 2551 (ก็เกือบสิบปีละ) แต่เราเพิ่งตามเฟซบุ้คคุณพี่คนนี้ เลยเพิ่งจะได้ฤกษ์ไปเสาะหามือสองมาอ่าน หนังสือเล่มนั้นคือ "มองผ่านหูม้า ที่มองโกเลีย" แหม ชื่อหนังสือพาเที่ยวเก๋ๆนี่เค้าตั้งกันมานานแล้วสินะ ปรากฏว่าหนังสือเล่มนี้จะว่าสอนขี่ม้าก็ไม่ใช่ ไกด์บุ้คก็ไม่เชิง และพออ่านจบก็เข้าใจเลยว่า ทำไมต้องมองผ่านหูม้า (ไม่สปอยล์นะ อิอิ) เหนือสิ่งอื่นใดคือรู้สึก connected กับหนังสือเล่มนี้อย่างประหลาด (เป็นเอามาก) และลองไปขี่ม้าตั้งแต่อ่านยังไม่จบบทแรกเลยมั้ง ตอนนั้นเพื่อนก็ถามว่าทำไมไปขี่ม้า เราก็ตอบไปว่าอยากไปขี่เที่ยวมองโกเลีย ปกติแล้วคงจะโดนย้อนแน่ๆ ว่าแกจะบ้าหรือเปล่า มันจะเป็นไปได้หรอ แต่ในหนังสือเล่มนี้คนเขียนเค้าก็ทำแบบนี้เหมือนกัน รู้สึกฟินมากๆว่า งั้นชั้นก็ไม่ประหลาดละนะ มันมีคนทำแบบนี้จริงๆ(นะเฟ้ย) ยังไงก็ต้องขอขอบคุณหนังสือเล่มนี้มากๆที่เหมือนเป็นตัวสับสวิทช์เปิดโลกให้ได้ไปลองขี่ม้านะคะ

ก่อนจะไปขี่ คนทั่วไปเค้าคงไปสมัครเรียนเลย แต่เราด้วยความที่กลัวพอสมควร กับไม่รู้ว่าจะชอบจริงๆหรือเปล่า (เป็นพวกคิดมากไปก่อน) ก็เลยเริ่มด้วยการไปนั่งม้าจูงค่ะ  ในชีวิตนี้เคยนั่งแต่ม้าชายหาดชะอำ หัวหิน แถมโดนค่อนแคะว่านั่นมันม้าหรือลาซะอีก ไอเราก็เห่อ อุตส่าห์ถ่ายรูปลงโซเชี่ยลเก๋ๆ ประสบการณ์มีแค่นั้นจริงๆ  ดังนั้นพอถึงสุดสัปดาห์ที่ไปประชุมที่เขาใหญ่ เราลองเสิร์ชๆดูปรากฏว่ามีฟาร์มม้าอยู่แถวนั้นพอดี (พรหมลิขิต ชัดๆ) คือ ฟาร์มหมอปอ ก็เลยโทรสอบถามว่า ไม่เคยขี่เลย อยากลอง เค้าก็แนะนำให้นั่ง ม้าจูง ค่ะ นั่งพาเดินเล่นในฟาร์มประมาณครึ่งชั่วโมง 

พอไปถึงที่ฟาร์มก็ตื่นตาตื่นใจ ประหนึ่งเด็กเข้าร้านขายลูกกวาด เพราะมีแต่ม้าสวยๆตัวใหญ่เต็มฟาร์มเลย คือฟาร์มนี้เค้าจะมีแต่ม้านอกทั้งนั้น เดินเมียงมองไปตามคอกแล้วก็หวั่นๆว่าจะขี่ได้มั้ย มันตัวใหญ่ สูง มว้าก ตัวที่เราได้นั่งเป็นม้าพันธุ์อาราเบียนสีดำ สายพันธุ์จากตะวันออกกลาง รูปร่างปราดเปรียว ชื่อเจ้าเบนจี้ ยอมรับว่าตอนปีนขึ้นไป และนั่งช่วงแรกๆตื่นเต้นมาก มันไม่ใช่อะไรที่เราคุ้นเคยเลยนะ นั่งอยู่บนเครื่องยนต์สี่ขามีชีวิตเดินกุบกับๆ (นี่ขนาดมีคนจูงนะ) แต่พอผ่านไปสักพักก็ปรับตัวได้ เริ่มเก็ตว่าต้องนั่งยังไง ปล่อยสะโพกไปตามม้าเดิน (คือ คิดเอง เออเอง ทั้งน้าน) วันนั้นจบลงด้วยความประทับใจ ว่า เออ มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด น่าจะพอเรียนได้นะ ก็เลยเริ่มขั้นตอนต่อไปคือ หาคอร์สสมัครเรียนจริงจังค่ะ