อาจดูนามธรรมไปเสียหน่อย แต่เราคิดว่า ‘แรงบันดาลใจ’ บางครั้งก็เห็นเป็นรูปธรรมเต็มเปี่ยม

ว่าให้ง่าย มันคล้ายกับสิ่งที่มองไม่เห็นอย่างแรงลม อันเป็นเรี่ยวแรงที่ทำให้เรือสามารถแล่นออกจากฝั่ง หรือลมที่ส่งให้ว่าวลอยสู่ท้องฟ้า

นอกจากนั้น แรงบันดาลใจก็คล้ายกับแรงโน้มถ่วง แรงที่ทำให้หยดน้ำร่วงหล่นลงบนก้อนหิน จนเป็นดั่งสำนวนโบราณคร่ำครึที่กล่าวไว้อย่างจั๊กจี้ว่า ‘น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน’ เมื่อเป็นไปแบบนั้นทุกวี่วัน ต่อให้แข็งขนาดไหน ก้อนหินก็ยังผุกร่อนและพังลงได้แม้หยดน้ำนั้นจะเหลวไหลไร้เรี่ยวแรง

เรายังเชื่ออีกว่า ในตัวของคนทุกคน ล้วนมีพลังลึกลับบางอย่างแฝงฝังอยู่ มันเป็นพลังงานที่เหมือนกลุ่มก้อนเมฆ ที่ต้องอาศัยจินตนาการของแต่ละคนเพื่อแปลความว่ามันคือรูปอะไรที่กำลังลอยอยู่บนฟากฟ้า จะแมว จะหมา หรือจะเจ้าปลาน้อยที่มีปีกเหมือนมังกร ฯลฯ ก็สุดแล้วแต่จะเชื่อมโยง จะปลุกเร้าหรือทำให้ใจหม่นหมอง ก็อยู่ที่คนจะแปรพลังเหล่านั้นให้เป็นพลังสะอาดหรือมลภาวะเมื่อมันถูกถ่ายทอดมาให้ได้เห็น ได้ฟัง และได้คิด

ครั้งแรกที่เราได้ยินเรื่องเล่าของคนกลุ่มหนึ่ง กลุ่มวัยรุ่นที่อยู่ไม่ติดที่ คือไม่ยอมปล่อยให้โซ่ตรวนแห่งจารีตล่ามเอาไว้จนไม่สามารถหลุดไปจากความซ้ำซากและเซฟโซนได้

ท่ามกลางความหลากหลายจากชีวประวัติของพวกเขาที่ถูกเล่าบนโต๊ะประชุม เราได้แต่นั่งนิ่งฟัง สลับกับนึกถึงที่ยืนของตัวเอง ตรวจสอบว่าเรากำลังอยู่ตรงไหน และอยู่เพื่ออะไร รวมถึงมีคำถามเบาๆ ที่แว่วออกมาจากด้านในว่า นี่คือสิ่งที่รักแล้วหรือยัง?

พลังงานจากเรื่องราวของพวกเขาถูกส่งต่อมาถึงเราในที่สุด หมายมั่นตั้งใจอยากส่งต่อไปยังผู้อ่าน แต่คำถามก็คือ เราจะเล่ายังไงให้มันแตกต่างออกไป? จริงอยู่ที่หากทำเป็นบทสัมภาษณ์อันเข้มข้นก็คงน่าสนใจไม่น้อย เกือบจะตกลงปลงใจ แต่เมื่อคิดถึงพลังงานที่ล้นเอ่อของพวกเขา ทำให้เราต้องถาม

ตัวเองต่อว่า ในเมื่อเป็นคนทำหนังสือ การอยู่ในเซฟโซนที่ดูซ้ำซากนั่นไม่จำเจและน่าเบื่อไปหรือ?

เราอยากให้ชีวิตของพวกเขาบันดาลใจให้เกิดสิ่งใหม่ๆ ขึ้นมา อย่างที่เพิ่งส่งต่อมาให้เราจนตัดสินใจลุกขึ้นมาทำหนังสือหนึ่งเล่มเพื่อบอกต่อเรื่องราวของพวกเขา—ในรูปแบบที่ต่างออกไป—เราจึงชักชวน ‘จิรัฏฐ์ ประเสริฐทรัพย์’ นักเขียนที่เรารักใคร่สนิทสนม ให้มาฟังเรื่องของพวกเขาเพื่อนำไปเขียนเป็นผลงานชิ้นใหม่ เป็นเรื่องสั้นสมัยใหม่ที่เขาถนัดถนี่ รวมถึงเชิญ ‘โลเล—ทวีศักดิ์ ศรีทองดี’ นักวาดภาพประกอบแถวหน้าของไทย มาละเลงเรื่องราวของทั้งหมดนี้ให้ได้ออกมาเป็นงานศิลปะในแบบของตัวเอง

ทั้งหมดก็เพื่อจะยืนยันว่า แรงบันดาลใจไม่ต่างอะไรกับแรงลม ที่มันจะส่งทุกสิ่งให้ลอยสูงขึ้นไป สิ่งนั้นอาจเป็นความฝัน จินตนาการ หรือกระทั่งอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

ให้ได้ล่องไปสู่ดินแดนใหม่อย่างเป็นอิสระและไร้กรอบเกณฑ์