เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
NoneNot_at_All
พยายามกับมันเป็นร้อย ๆ ครั้ง
  • สุดท้ายเราจะวนกลับมาที่จุดเริ่มต้น ตั้งคำถามอีกครั้งว่าทำไม

           แสงที่ลอดผ้าม่านสีเข้มของเธอเข้ามาช่วงสิบโมงนั้นอ่อนกำลังมากแล้ว
    เธอเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงอีกพักใหญ่ ๆ ก่อนจะยันตัวเองขึ้น ลงไปชำระร่างกายที่ชั้นหนึ่ง
    หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย เดินผ่านกระจกไปหนึ่งรอบ ก่อนจะก้าวถอยหลังกลับมาที่กระจกอีกหน
    เธอมองกระดูกไหปลาร้าที่ลึกโหลลงไปกว่าช่วงก่อนหน้านี้อย่างปลง ๆ ช่วงนี้ใช้งานร่างกายหนักจริง ๆ 

           เธอทานมื้อเช้า จริง ๆ ก็..มื้อเที่ยง วันนี้เป็นวันที่ดี เพราะเธอเข็นตัวเองลงจากเตียงเพื่อทานมันได้
    หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็เอนหลังลงกับเตียงอีกรอบ หยิบมือถือขึ้นมาเช็คข่าวสาร
    ติดตามความเคลื่อนไหวของคนรอบข้าง โอ้ วันนี้เพื่อนของเขาไปอควาเรียมด้วย เจ๋งจัง
    เธอไล่เช็คแอปพลิเคชันต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ ..ภาพของคน ๆ นึงลอยเข้ามาในหัวอยู่บ่อยครั้ง

    ตอนนี้จะทำอะไรอยู่กันนะ

           เธอส่ายหัวรัว ๆ ก่อนจะลืมเรื่องที่ชวนให้นึกถึงเขาทันที ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปเล่นเกมแล้ว 
    อีกหน่อยก็คงดูภาพยนตร์สักเรื่อง งีบ ตื่นขึ้นมาช่วงเย็น หาอะไรกิน แล้วก็เข้านอน 
    มันก็แบบนี้แหละ ชีวิตช่วงนี้ของเธอมันชักจะวนลูปเดิม ๆ แถมยังทำร้ายร่างกายหนักสุดๆไปเลย

    -

    คืนนั้น..เหมือนกันกับหลาย ๆ คืน สุดท้ายเธอก็ย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้น

           เธอมักจะบอกตัวเองบ่อย ๆ ว่าเธอไม่ได้ ไม่ได้ชอบเขาขนาดนั้นหรอก ถึงแม้ภาพจำในหัวจะขัด
    ต่อสิ่งที่เธอเพียรพยายามมาตลอดก็เถอะ ภาพครั้งแรกที่เธอเจอกับเขา เขาก้มหน้าลงหน่อย ๆ 
    ยิ้มแบบที่สองแก้มปั้นเป็นก้อน ดวงตาคู่นั้นยิบหยีลงเล็กน้อย แพขนตาสีดำนั่นขยับไหว ปากเล็ก ๆ
    นั่นพูดคุยกับเพื่อนในกลุ่มอยากออกรสออกชาติ น้ำเสียงนั่นคล้ายจริงจัง คล้ายหยอกล้อ ราบเรียบ
    นุ่มนวล และอ่อนหวาน เธอสงสัยว่าช่วงเวลาไม่กี่วินั่นทำไมถึงได้ยืนยาวในความทรงจำขนาดนี้

           เธอในวัยสิบหกคิดกับตัวเองขำ ๆ ว่า ถ้าจะตกหลุมรักผู้หญิงสักคนก็งคงเป็นคนตัวเล็ก ๆ 
    น่ารัก ๆ ล่ะมั้ง และเป็นเธอในวัยสิบหกอีกนั่นแหละ ที่ไปตกหลุ..เอ่อ เรียกว่าประทับใจดีกว่าไหมนะ
    เธอในวัยสิบหกกับความประทับใจต่อผู้หญิงตัวสูงลิ่ว แถมแผ่รังสีความโลกส่วนตัวสูงมากกกกกกกกก
    มันเป็นไปได้ยังไงกัน

    สุดท้ายเธอก็วนกลับมาที่จุดเริ่มต้น ตั้งคำถามอีกครั้งว่าทำไม ทำไมต้องเป็นคนแบบนี้นะ

    -

    ในตอนนั้น
           เธอตกลงกับตัวเองว่าเป็นเพราะไม่เคยได้มีเพื่อนใหม่นั่นแหละ เป็นเพราะเข้าสังคมไม่เก่งนั่นแหละ
    ตอนที่คุยกับเขาถึงได้ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าขนาดนี้ 
           เธอบอกกับตัวเองว่าเป็นเพราะเขาเป็นเพื่อนที่ดี เพราะแบบนั้นแหละความใจดีของเขาถึงได้ทำให้หัวใจเธอพองโตขนาดนี้ เธอบอกกับตัวเองว่า ไม่หรอก ไม่ได้ชอบหรอก แต่ในวันที่บังเอิญเก็บเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินของเขาได้ เธอกลับหยิบมันกลับไปด้วย แถมยังถ่ายรูปตัวเองที่มีเสื้อตัวนั้นพาดบ่าเก็บไว้อีกต่างหาก(อะไรล่ะนั่น) 
           เธอบอกตัวเองอีกหลาย ๆ ครั้ง ว่าเธอไม่ได้ชอบเขา ไม่มีทางชอบคนแบบนี้ในแง่นั้นได้หรอก 
    ต้องเป็นแค่การชื่นชมและความประทับใจในตัวเขาแน่ ๆ แต่เธอกลับมีแพลนในหัวเต็มไปหมดว่าถ้าคิดถึงเขาขึ้นมา เธอจะสามารถเจอเขาได้ยังไง

    -
  • เธอพยายามกับการทำแบบนั้นเป็นร้อย ๆ ครั้ง ..สุดท้ายเธอก็วนกลับมาที่จุดเริ่มต้น

           ไม่ใช่ครั้งแรกที่ีคิดถึงเขาแล้วร้องไห้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ก่นด่าความโง่ของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
    มันผิดที่ตรงไหนนะ สุดท้ายเธอก็วนกลับมาที่จุดเริ่มต้น 
           ครั้งแรกที่เจอ ครั้งแรกที่ได้คุยด้วย ครั้งแรกที่ได้สัมผัส ครั้งแรกที่ทักหาก่อน ที่พบเจอครอบครัวอีกฝ่าย ที่ฝากซื้อของ ที่สัญญาว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน ที่แลกของแทนใจ ที่ไปดูหนัง ที่กอด ที่ร้องไห้ ที่เลิกรา 
           หรือเพราะเธอ(พยายามที่จะ)ไม่ชอบเขาขนาดนั้น เพราะไม่มัั่นใจว่าสมควรที่จะได้รับขนาดนั้น
    เพราะไม่อยากเจ็บปวดกับความผิดหวัง ...เธอตกลงไปในหลุมการตั้งคำถามที่เธอขุด 

    เพราะลังเลอยู่แบบนี้ถึงไม่สามารถรักษาเขาไว้ได้ 
    เพราะเป็นแบบนั้นถึงไม่เคยรักษาใครเอาไว้ได้
     
    -

    เธอยืนอยู่ระหว่างสองฝั่ง เธอในวัยสิบหกวันนั้น..ชอบ หรือไม่ได้ชอบกันนะ

    ถ้าไม่ได้ชอบตั้งแต่แรก จะบอกตัวเองซ้ำ ๆ ทำไมว่าไม่ได้ชอบ 
    เพราะชอบอยู่แล้วต่างหาก เพราะไม่ยอมรับว่ามันคือ'ชอบ'มาตั้งนานแล้ว

    เข้าใจแล้วทำไมถึงยังไม่หยุดร้องไห้  แล้วทำไมถึงเสียใจที่เขาไม่อยู่ตรงนี้

    แล้วเธอในวันนี้ ตอนนี้ล่ะ...

    -

    สุดท้ายก็ย้อนกลับมาที่จุดเริ่มต้น 
           สุดท้ายแล้วการตามใจตัวเองก็ทำให้คนอื่นเจ็บปวด เธอเสียใจเมื่อคิดว่าเขาจะเจ็บปวด 
    (ต่อให้ความเป็นจริงคนที่ยังจมอยู่จะมีแค่เธอก็เถอะ) เธอเสียใจที่ความพยายามของเธอไม่เคยสำเร็จ
    เธอเกลียดความคิดที่ว่า เขาจะประดักประเดิดแค่ไหนในตอนที่ได้รับรู้ว่าเธอชอบ ในแง่นั้น

    ไม่ชอบแล้วได้ไหม เพราะชอบมาตลอด 
    เพราะงั้นหลังจากนี้..ไม่ชอบแล้วได้ไหม 

    เธอพยายามกับการทำแบบนั้นเป็นร้อย ๆ ครั้ง 
    บอกตัวเองเป็นพัน ๆ รอบว่าไม่ชอบ ไม่ชอบแล้ว

    เธอกระชับผ้าห่มให้แน่นเข้า ก่อนจะหลับตาแล้วทิ้งความคิดวุ่นวายพวกนั้นไว้เบื้องหลัง
    ความพยายามของเธอน่ะ..หวังว่ามันจะสำเร็จสักที สักวันน่ะนะ 

    -

    Talk
    ไม่อยากชอบแล้วค่ะ(ร้องไห้)(ร้องไห้)

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in