ภาพเบื้องหลังของเขา
คือห้องเล็กๆในอพาตเมนต์สภาพกระจุยกระจาย
ราวกับเพิ่งถูกรุมทึ้งจากสุนัขฝูงโต

ทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว
ความเร็วของอดีต
ยาวเท่ากับการถอนหายใจครั้งหนึ่ง
ความทรงจำฉายไปมาอยู่ในหัว

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา สำหรับเขา วันเวลาได้หยุดลงแล้ว
พระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ตก 
ขึ้นอีกครั้ง และตกอีก ขึ้น ตก ขึ้น ตกเขาไม่เคยนับหรือใส่ใจ

เธอเดินเข้ามาสวมกอดเขาจากด้านหลัง
เขาอมยิ้มน้อยๆ
เธอซุกใบหน้าลงบนแผ่นหลังแน่น
ความรู้สึกปลอดภัย สบายใจ ไหลบ่าเงียบๆ

เขากุมมือเธอไว้

ลูบไล้ แผ่วเบา เต็มไปด้วยความรัก

ราวกับว่าตัวเธอเป็นแค่ฟองอากาศ

ที่พร้อมจะแตกสลายไปทุกเมื่อ

เขาพลิกตัวหันกลับมาเผชิญหน้า

เธอแหงนหน้ามองตาเขาตอบอย่างซุกซน

แววตาของเขาสั่นระริก

เธอขมวดคิ้วด้วยความฉงน

เขาลูบไล้ใบหน้าเธอเบาๆ 

หัวแม่มือหนาไล้ผ่านคิ้วคม 

เธอชะงักแล้วยิ้มเบาๆอย่างเคลิ้บเคล้ม

เปลือกตา

เธอหลับตาลง

โหนกแก้ม

ความร้อนเคลือบบนผิวแก้มของเธอ

ริมฝีปาก

ลมหายใจของเธอกระตุก

เขากระซิบแผ่วเบา "หายใจ"

แล้วก้มตัวลงประทับจูบ

ริมฝีปากอุ่นบดขยี้อย่างโหยหา

เขากอบโกยความหวานและความรู้สึกอุ่นร้อนของเธอเอาไว้

ซึมซับทุกสัมผัส

น้ำหยดหนึ่งไหลผ่านโหนกแก้ม

เขาถอนริมฝีปากและซุกหน้ากอดเธอไว้แนบแน่น

มือบางลูบหลังเขา

น้ำตาของเขาพรั่งพรูออกมา

เขากอดเธอแน่น ใบหน้าย่นยับ

เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นและดังขึ้น

เขาร้องไห้ออกมาเหมือนจะขาดใจ 

ร้องไห้ราวกับว่า ชีวิตนี้ 

จะไม่เหลือน้ำตาเก็บไว้ร้องไห้ให้อะไรอีกแล้ว

เธอกระชับกอดแน่นขึ้น แนบร่างกายอย่างปลุกปลอบ

เขาร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาอีก 

จึงผละร่างกายออกมองหน้าเธออีกครั้ง

มวนบุหรี่ร่วงลงบนพื้น

ควันเฮือกสุดท้ายไหลออกจากปอด

เขาปาดน้ำตาบนใบหน้า

ขยี้มวนบุหรี่กับพื้นปูน

ไส้ในที่เหลือแตกออก เผยให้เห็นว่ามันไม่ใช่บุหรี่ทั่วไป

เขาเหลวไหลมานานพอแล้ว

ถึงเวลาเผชิญหน้ากับความจริง
ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง

เขาจะไม่วิ่งหนีอีกแล้ว

ร่างกายที่บรรจุความทรงจำเกี่ยวกับเธอเอาไว้นี้

เขาจะใช้มันให้ดีที่สุด รักษามันให้ดีที่สุด

เขาจะเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่ลืมเธอ