หลังจากกลับจากดูทะเลหมอก ฉันตั้งใจว่าฉันจะไปตามหาที่ที่หนึ่ง ซึ่งเป็นที่ที่ฉันเองมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับที่นั่น มันเป็นบ้านที่เปิดเป็นที่พักให้กับนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวที่นี่ได้เข้าพัก มันไม่ได้หรูหราเหมือนกับโรงแรม 5 ดาว หรือเหมือนห้องพักราคาแพง แต่เป็นที่ที่น่ารักแล้วเต็มไปด้วยความอบอุ่นของคนที่นี่ ฉันตัดสินใจออกเดินตามหาบ้านหลังนั้น บ้านที่ฉันเคยมาพักกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ฉันรักพวกเขามาก พวกเขาคือ แรงผลักดันให้ฉันเดินทางกลับมาที่นี่อีกครั้ง และมาตามหาที่ในความทรงจำนี้ ฉันจำไม่ได้หรอกว่าบ้านหลังนั้นอยู่ส่วนไหนของเชียงคาน ฉันได้แต่เดินตามหาไปเรื่อยๆทีละซอย และมีความหวังในทุกๆซอยที่เดินเข้า มีความหวังว่าจะเจอบ้านหลังนั้นอีก ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดฉันก็เจอซอยที่มีบ้านหลังนั้นที่ฉันพยายามตามหามัน ในที่สุดก็เจอสักที ฉันยืนมองอยู่หน้าบ้านหลังนั้นอยู่นาน เพราะบ้านที่ฉันเคยมาพักในวันนั้น วันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด จากเคยเปิดให้นักท่องเที่ยวพัก ตอนนี้ก็ไม่ได้เปิดแล้ว แต่ที่ยังอยู่คือคุณตาที่เป็นเจ้าของที่นี่ คุณตายังดูแข็งแรงเหมือนเดิม ยังน่ารักเหมือนครั้งแรกที่เคยเจอ ใช่ค่ะ คุณตาจำฉันไม่ได้หรอก เพราะมันผ่านมานานมากแล้ว แล้วตอนนั้นคนก็เยอะตาคงจำไม่ได้หรอก ฉันได้แต่ยืนมองแล้วยิ้ม ทำไมภาพเดิมๆที่เคยเกิดขึ้นมันย้อนมาให้คิดถึงจังเลยนะ เตียงหน้าบ้านที่นั่งกินข้าวด้วยกันก็ยังอยู่ที่เดิม ม้านั่งที่โยกไปมาก็ยังตั้งอยู่ที่เดิม ฉันได้แต่พูดในใจว่าคิดถึงจัง แปลกจริงอยู่ดีๆน้ำตาก็คลอเบ้า? และนั้นแหละฉันทำตามความตั้งใจที่ตั้งไว้ได้สำเร็จแล้ว มีความสุขมาก ลืมความเหนื่อยที่เดินตามหาตั้งนานเลย ขอบคุณนะความทรงจำที่พากลับมาที่นี่อีกครั้ง ขอบคุณที่พาความคิดถึงกลับมา
.
นี่เป็นบทความสุดท้ายของการเดินทางในครั้งนี้ของฉันแล้วนะเพราะฉันได้ทำตามความตั้งใจที่ตั้งไว้ได้แล้ว ขอบคุณทุกคนที่หลงกดเข้ามาทุกคนนะคะ(: