เช้าที่สดกับความหวังที่จะไปดูทะเลหมอกและแสงแรกของเช้าวันนี้ เป็นการตื่นเช้าที่มีความสุขที่สุด ฉันโทรเรียกรถที่จะไปส่ง ซึ่งฉันได้คุยกับคุณลุงคนขับรถไว้แล้วตั้งแต่วันแรกที่มาถึงที่นี่ หลังจากคุณลุงขับไปส่งที่ภูทอก เมื่อขาสองข้างของฉันก้าวลงจากรถตุ๊กๆของลุง ความรู้สึกเดิมๆความทรงจำเดิมๆที่เคยมีอยู่ที่นี่มันวนกลับมาทำให้ฉันคิดถึงเพื่อนๆที่ฉันเคยมาด้วยจริงๆ ยิ่งคิดถึงยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าการเดินทางคนเดียวของฉัน มันให้ความรู้สึกที่ว่ามาคนเดียวแต่เหมือนไม่ได้มาคนเดียว ฉันขึ้นไปถึงจุดชมทะเลหมอกในเวลาตี 4 ครึ่ง นั้นฉันแถบจะเป็นคนแรกๆที่ขึ้นไปเลย ฉันไปนั่งรออย่างมีความหวังว่าหมอกจะเยอะและคงสวยมาก ในระหว่างรอฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆหลายๆเรื่อง ปล่อยให้สายลมที่พัดผ่านมากระทบตัวฉันให้ได้สัมผัสถึงอากาศที่หนาวนิดๆ มันช่างมีความสุขอะไรขนาดนี้ นั่งไปได้สักพักมีพี่ผู้ชายกับผู้หญิงเดินเข้ามาหาฉันแล้วบอกว่าน้องครับๆถ่ายรูปให้พี่หน่อยได้ไหมครับ ฉันยิ้มๆแล้วบอกว่าได้ค่ะ ฉันถ่ายไปยิ้มไปเพราะพี่ทั้งสองคนน่ารักกันทั้งคู่เลย พอถ่ายเสร็จพี่เค้าก็บอกว่าขอบคุณครับ แล้วพี่ผู้หญิงก็นั่งลงข้างๆฉันแล้วถามว่าน้องมากับใครค่ะ ฉันตอบไปว่ามาคนเดียวค่ะ พี่เค้าตอบกลับมาว่าโหน้องมาจากจังหวัดไหนทำไมมาคนเดียวเก่งจังเลย ฉันหัวเราะแล้วบอกว่ามาจากอุบลค่ะ แล้วถามกลับไปว่าพี่มาจากจังหวัดอะไรค่ะ พี่บอกว่าพี่อยู่กรุงเทพ แต่พี่ตั้งใจจะเที่ยวตั้งแต่เหนือลงใต้ ฉันอึ้งไปพักใหญ่แล้วบอกโหพี่สุดยอดอ่ะ หนูอยากทำแบบนี้บ้างจัง พี่เค้าขำแล้วพูดว่าพี่เชื่อว่าสักวันน้องจะไปได้เหมือนพี่ ถ้าวันนี้น้องกล้าที่จะมาถึงที่นี่ได้ด้วยตัวของน้องคนเดียว สักวันน้องก็จะเที่ยวได้เหมือนพี่ 2 คน ฉันบอกกลับไปว่า หวังว่าสักวันหนูจะมีโอกาสได้เดินทางเหมือนพี่ 2 คนนะคะ ฉันพูดเสร็จแสงอาทิตย์ก็เริ่มสาดส่องมา คนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นภาพที่น่าประทับใจมากๆเลย อยากหยุดเวลาไว้จังเลย
.
การเดินทางของฉันจบลงแต่การท่องเที่ยวของฉันกำลังเริ่มขึ้น?
รออ่านบทความต่อไปนะคะจะเป็นบทความสุดท้ายของการเดินทางในครั้งนี้แล้วนะ(: