เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First Storymarine_jk
|REVIEW| THE BALLAD OF THE SAD CAFÉ
  • ...บทเพลงโศกแห่งคาเฟ่แสนเศร้า...


    "ผู้รักมักพยายามเปลื้องตัวตนผู้ถูกรักให้เปล่าเปลือยอย่างไม่รู้จบ

    ผู้รักโหยหาความเกี่ยวข้องกับผู้ถูกรักเท่าที่จะเป็นไปได้"

    ******

    "เมื่อคนเราได้อยู่กับอีกคนแล้ว

    การต้องอยู่ตามลำพังนั้นเป็นความทรมานใหญ่หลวงนัก"






    THE BALLAD OF THE SAD CAFÉ หรือ บทเพลงโศกแห่งคาเฟ่แสนเศร้า

                 ชื่อดูดราม่าน้ำตาท่วมจอมาแต่ไกลเลย แต่สำหรับรีนแล้ว รีนว่ามันไม่ได้เศร้าขนาดนั้น เรียกได้ว่าหน่วงๆอึนๆ ทิ้งตัวเองไว้กับความรู้สึกขุ่นข้องในใจและความสับสนเล็กๆ แล้วก็ดาเมจจากประโยคสวยงามที่ทำให้ต้องหยุดคิดตาม ซึ่งรีนว่ามันเป็นความจริงแสนเรียบง่ายที่เราไม่เคยตระหนักถึงมาก่อนเลย



    เรื่องย่อ

                 ในส่วนนี้รีนคงบอกได้แค่ว่าเป็นเรื่องพิศดารของเมืองอันเงียบเหงา ว่าด้วยหญิงสาวประหลาดกับความสัมพันธ์อันซับซ้อนแต่ก็เข้าใจได้ไม่ยากนักว่ามันคือ ความรัก
                 มิสอมิเลียผู้แข็งแกร่งเจ้าของคาเฟ่ มาร์วิน เมซี่อดีตสามีผู้ครั้งหนึ่งเคยรักอมิเลียหมดหัวใจ และคุณญาติไลมอน ชายค่อมผู้ซึ่งมาและจากไปพร้อมความมึนงงน่าฉงนยิ่งนัก




    Review

    * รีวิวนี้ไม่มีสปอยล์ค่ะ *


    ตัวละคร

    "ซับซ้อน เดียวดาย มืดมน แต่ก็ยังคงมีรัก อย่างมนุษย์ทุกคนบนโลกนี้"

    มิสอมิเลีย สาวแกร่งผู้ร่ำรวยแต่ก็แปลกประหลาด นิสัยของเธอไม่ได้น่าชอบนัก แต่ก็ไม่ถึงกับจะเกลียดลง

    มาร์วิน เมซี่ หนุ่มหล่อที่ครั้งหนึ่งเคยเปลี่ยนตัวเองจากคนเลวร้ายให้กลายเป็นคนดีเพื่ออมิเลีย เขาไม่ได้ดีมากนัก แต่กลับน่าสงสารในบางที

    คุณญาติไลมอน ชายค่อมปริศนาที่บอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับอมิเลีย ไม่มีใครรู้ว่าจริงไหม ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาถึงเมืองแห่งนั้น แต่เขาก็มาแล้ว พร้อมกับพายุที่ก่อตัวรอวันโหมทำลายล้างคาเฟ่อันแสนเศร้านี้



    เนื้อเรื่อง

    "ราบเรียบ คงที่ และผ่านพ้นไปอย่างนั้นเอง"

                 ประโยคข้างต้นคงเป็นการอธิบายที่ดีที่สุดเท่าที่รีนจะเรียบเรียงออกมาได้แล้ว มันเหมือนกับการเดินผ่านวันเวลาอันน่าเบื่อหน่ายไปพร้อมกันอย่างปกติธรรมดาเป็นที่สุด คล้ายการฟังบรรยายในคลาสที่แสนน่าเบื่อแต่กลับมีดีเทลมากมายที่ชวนให้เปิดหน้าต่อไปอย่างคาดหวัง ในช่วงท้ายเล่มที่ราวกับจะเป็นจุดสำคัญที่สุดของเรื่องนี้ก็ยังเป็นเหมือนเรื่องเล่าก่อนนอนที่ไม่หวือหวาอะไรเลย ทุกอย่างถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างธรรมดาจนน่าประหลาด ความเจ็บปวดถูกบอกเล่าจากมุมมองของคนภายนอกจนรีนเองรู้สึกเหมือนเป็นหนึ่งในชาวบ้านที่เฝ้ามองเรื่องราวนี้ เรื่องน่าเศร้านั้นจึงไม่ได้กัดกินที่หัวใจเรา แต่เป็นการมองเห็นความเจ็บปวดของตัวละครเองอย่างมิสอมิเลียมากกว่า มันจึงรวมตัวกันออกมาเป็นความรู้สึกที่หลงทาง ไปไม่สุดสักอย่าง ถ้าจะเปรียบก็คงเหมือนลูกโป่งที่ลอยอยู่ในอากาศแบบไม่รู้อะไรเลยนั่นแหละ (55555)


    ความรู้สึกส่วนตัว

    "ไม่ผิดหวัง แต่ก็ไม่ถึงกับประทับใจ"

                 ด้วยส่วนตัวแล้วรีนชอบอ่านดราม่าเลยคาดหวังว่ามันจะบีบหัวใจ แต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย (55555) ทุกอย่างในหนังสือเล่มนี้มันธรรมดามาก(กกกกก) คือความเรียบง่ายอันสามัญที่เกิดขึ้น ดำเนินอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งและจบลงอย่างนั้น ไม่มีอะไรหวือหวาเลย ทุกอย่างเป็นเส้นตรง บางช่วงก็งงๆ(หรือรีนเบลอเองก็ไม่รู้) แต่ก็ด้วยความที่ทุกอย่างมันธรรมดานี่แหละ รีนถึงไม่ผิดหวังเลย มันเป็นความธรรมดาที่พิเศษมาก

                 Carson McCullers สามารถถ่ายทอดเรื่องราวออกมาได้อย่างเรียบง่ายจนเหมือนอ่านบันทึกของใครสักคนในเมือนนั้นมากกว่านิยาย แต่ก็สอดแทรกถ้อยคำงดงามที่รีนเป็นต้องเผลออ่านซ้ำไว้ได้อย่างไม่ประดักประเดิด ทุกอย่างมันไหลลื่นมาก สมูธมาก(กกก) และทุกประโยคคมๆเหล่านั้นทำให้รีนต้องสะดุดทุกทีไป เหมือนโดนเอาความจริงมาฟาดใส่หน้าอย่างสุภาพ เพราะความรักหลายครั้งก็เป็นความบ้าบอที่เราทำออกไปโดยที่รู้ตัวแต่ไม่เคยตระหนักถึงอีกฝ่ายเลยนั่นเอง

                 THE BALLAD OF THE SAD CAFÉ เป็นเรื่องที่ว่าด้วยความรักอันแสนแปลกแต่ก็เป็นความจริงจนน่าขบขัน ความเปลี่ยวเหงาที่เจาะลึกเข้าไปข้างใน และมีบางสิ่งที่สอดแทรกอยู่ในนั้น (รีนไม่เก่งเรื่องการใช้ศัพท์วิชาการสวยหรูหรือภาษาอังกฤษยากๆสักเท่าไหร่นะคะ เลยขออธิบายแบบภาษาง่ายๆเลยแล้วกัน)

      ในเรื่องนี้มีการพูดถึงตัวตนของคน ความหมายและคุณค่า เหมือนประโยคที่ว่า...

    "ชีวิตอาจเป็นการขวนขวายหม่นหมองยืดเยื้อเพียงเพื่อให้ได้สิ่งที่จำเป็นต่อการดำรงชีพ"

    "เราได้ชีวิตมาโดยไม่ได้แลกกับอะไร"

    "จนเกิดความรู้สึกลึกลงไปในดวงจิตว่าตัวคุณไม่ได้มีค่ามากนัก"

    สามประโยคนี้ไม่ได้ต่อกันอย่างสิ้นเชิง รีนตัดออกมาแค่บางส่วนที่รู้สึกว่ามีความหมายลึกซึ้งน่าสนใจ ซึ่งทั่งหมดนี้สามารถโยงเข้ากับเรื่องราวของมิสอมิเลียได้อย่างลงตัวจนน่าประหลาดใจ ทำไมเรื่องราวความรักอันน่าสับสนของชายสองหญิงหนึ่งถึงสะท้อนถึงความหมายของชีวิตและตัวตนของคนได้นั้นคงต้องไปติดตามอ่านกันในเล่มนะคะ


                 สรุปแล้ว THE BALLAD OF THE SAD CAFÉ ก็เป็นหนังสือที่น่าอ่านเล่มหนึ่งเลยล่ะค่ะ ถึงจะราบเรียบไปบ้าง แต่ดีเทลต่างๆกลับน่าสนใจและสนุกกว่าที่คิดไว้ ยังไงนี่ก็เป็นแค่ความเห็นจากรีนเท่านั้น อยากให้ทุกคนได้ลองอ่านด้วยตัวเองมากกว่าจะตัดสินจากคำบอกเล่าของรีนนะคะ



    เป็นการเขียนรีวิวครั้งแรก อาจจะมาผิดพลาดและวกวนไปบ้างก็ขอโทษด้วยนะคะ
    เรื่องต่อไปจะพยายามเขียนให้ดีขึ้น ขอบคุณมากค่ะที่อ่านจนถึงบรรทัดนี้

    -BlackQueen-
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in