แม่มีนัยน์ตาเศร้า

แว่นตาของแม่มีคราบน้ำตา

เสียงของแม่ขึ้นจมูกอยู่เสมอ

แขนของแม่ปกคลุมไปด้วยแขนเสื้อที่ยาวถึงข้อมือ

บางครั้งขาของแม่ก็มีรอยข่วน แม่บอกว่าเป็นฝีมือแมว

แม่มักตื่นมาร้องไห้กลางดึก ฉันรู้เพราะบางทีเสียงร้องของแม่ก็เจ็บปวดจนปลุกฉัน

แม่พูดเสียงเบา

ลมหายใจของแม่ก็แผ่วเบาจนบางทีฉันกลัวว่าสายลมจะหอบเอามันไป

แม่มียาที่ต้องกินก่อนนอน และตอนตื่น

แม่มักจะยิ้มแต่ตาไม่ได้ยิ้มไปด้วย

แม่ต้องไปหาหมอทุกเดือน

แม่มักจะหมกตัวอยู่ในห้อง

แม่ชอบนั่งเหม่อ

แม่บอกว่าแม่รักการเขียน แต่ฉันไม่เคยเห็นแม่เขียน

แม่มีกล้องหลายตัว แต่ฉันไม่เคยเห็นแม่ถ่ายภาพ

แม่มีอุปกรณ์ทำขนมเต็มครัว แต่ฉันไม่เคยได้ชิมขนมที่แม่ทำ

แม่บอกว่าแม่ไม่มีความฝัน

ไดอารี่ของแม่มีแต่รอยปากกาขีดไปทั่ว แต่ไม่มีตัวหนังสือให้อ่าน

แม่วาดรูปไม่สวย

มือของแม่สั่นตลอดเวลา

บางครั้งแม่ก็สั่นไปทั้งตัว และมักจะเดินหนีไป แต่เมื่อกลับมาแม่ก็เป็นปกติ

แม่ไม่พูดถึงพ่อ

ฉันไม่กล้าพูดถึงพ่อ

ฉันรู้แค่ว่าพ่อชอบกินขนมปัง เพราะแม่เคยเผลอพูด

แม่ชื่อพลอย

ฉันชื่อไพลิน

แม่บอกว่ามันเข้ากันดี

ฉันเห็นด้วย

แต่ฉันอยากเข้าใจแม่

แม่เป็นอะไรมั้ยคะ

อยากรู้จัง

เสื้อแขนยาวนั้นปกปิดอะไรอยู่

คราบน้ำตาบนแว่นนั้นเกิดจากอะไร

นัยน์ตาแสนเศร้ามีมาตั้งแต่เมื่อไหร่

อยากรู้จัง

ถ้าแม่บอกก็คงดี

ไพลิน, 10