ถ้ามองหนังสือเล่มนี้เป็นสี ก็สีตามภาพปกเนี่ยแหละที่เราให้

เรื่องคือ เซ็นทาโร่ ทำงานร้านขายขนมโดรายากิ แต่ก็เป็นคนประเภททำงานไปวันๆเนี่ยแหละ
แต่แล้วก็มี โทคุเอะ หญิงชรามาสมัครขอทำงาน ซึ่งไส้ถั่วแดงที่หญิงชราทำอร่อยแบบที่ไม่เคยลิ้มรสมาก่อน
แต่ประเด็นคือหญิงชราคนนี้มีนิ้วหงิกงออย่างที่ถ้ามีลูกค้าบังเอิญมาเห็น 
คงไม่สะดวกใจจะกินโดรายากิที่ซื้อมาแน่ๆ 
และ โทคุเอะ นี่แหละคือตัวละครที่ทำให้เราคิดว่า คนเรามีชีวิตต่อไปได้เพราะทัศนคติจริงๆ

- ตอนฉันเด็กๆ ไม่เคยมีความฝันเลยว่าอยากจะเป็นอะไร 
แล้วยังเป็นช่วงสงครามอีก 
ทำให้ฉันมีความกังวลบางอย่างที่อธิบายออกมายากว่าจะมีชีวิตอยู่ได้จนถึงเมื่อไหร่ มากกว่าที่จะคิดว่าอยากจะเป็นอะไร -

- ทั้งที่ฉันอยากทำตัวเป็นประโยชน์ให้กับสังคมขนาดนี้ แต่โลกแห่งความเป็นจริงกลับกักขังฉันไว้ในกำแพง - 

- ไม่ใช่แค่เฉพาะคนที่ถูกคุมคามด้วยโรค แต่ไม่ว่าใครก็คงเคยมีช่วงเวลาที่สงสัยว่า ความหมายในการมีชีวิตอยู่ของตัวเองคืออะไร -

ข้อความข้างบนเป็นคำพูดของโทคุเอะ ที่ทำให้เราคิดว่าโลกที่โทคุเอะอยู่มันแคบและกักขังเธอขนาดไหน

แต่ก็เป็นโทคุเอะอีกนั้นแหละ ที่อยู่ในโลกที่แคบและกักขังขนาดนั้น แต่กลับเป็นอิสระมากกว่าโลกของเราอีกด้วยซ้ำ