นานมาแล้วใครสักคนเคยบอกผมว่า เชียงรายคือสวิตเซอร์แลนด์เมืองไทย มันยังคงสวยงามอยู่ใต้จิตสำนึกของผมเสมอจนกระทั่งวินาทีแรกที่สัมผัสแดดเชียงราย...นี่มันเป็นสวิตเซอร์แลนด์บนพื้นผิวดวงอาทิตย์หรือยังไงกันฟระ? Welcome shine จากไอแดดเชียงรายสาดเผาผิวกำพร้าของผมและเพื่อนได้อย่างแสบสันต์ประทับใจไม่รู้ลืม

                                             พี่พจหัวหน้าแก๊งของเราตลอด 7 วันที่เชียงราย

อาจารย์พี่เลี้ยงของเราที่นี่ชื่อว่า “พี่พจ” ครับ เป็นน้องพี่สีชมพู...จบทันตะฯ จุฬาฯ ที่เดียวกับพวกผมนี่เอง แต่วันนั้นพี่พจติดไปประชุมที่เชียงใหม่ เลยส่งรถตู้พร้อมพี่ทันตาภิบาล ชื่อพี่แคทมารับพวกเราแทน (พี่แคทคนนี้แหละครับที่ผมเล่าไปในตอนที่แล้วว่าเป็นคนช่วยตั้งชื่อบทความนี้นั่นเอง) ระหว่างนั่งในรถ พี่แคทเปิดฉากให้ข้อมูลสุดสะเทือนขวัญว่า “เซเว่นและร้านกาแฟที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างไป 5 กิโลนะคะหมอ” ถ้าความตกใจมีกลิ่นตุๆเหมือนตดก็เรียกได้ว่ากลิ่นยังไม่ทันร้างราจากโพรงไซนัสเลยครับ คุณลุงคนขับก็ระเบิดตูดซัดมาอีกพรวด “ แล้วหมอจะได้รู้ว่าบ้านนอกหนะมีจริง” แหม่..คุณลุงถ้าบลัฟกันขนาดนี้ไหนขอไปดูของจริงซิมันจะขนาดไหน..

 พวกเรามาถึงโรงพยาบาลประมาณใกล้ๆเที่ยงครับ แดดกำลังระอุได้ที่ ภาพนอกกระจกรถตู้ที่กำลังเคลื่อนผ่านทางเข้าโรงพยาบาลให้อารมณ์เหมือนกำลังโดนจับเข้าเขตกักกันลับกลางทะเลทรายในหนัง Action Sci-fi เกรดบีสักเรื่องตามมาบุญครอง เพราะมองไปก็เห็นแต่ไอความร้อนบนทุ่งนาเวิ้งว้างสุดหูตา พื้นที่ใน Google Map ก็โชว์เพียงแค่ปื้นหน้าจอสีเทา ที่ zoom out เท่าไหร่ก็ยังหาไม่เจออะไรเลย T^T

ผมกับเพื่อนทั้ง 5 คนพักในบ้านพักสำหรับนักศึกษาฝึกงานในเขตโรงพยาบาลครับ ตามข้อมูลที่ได้รับมาบ้านพักของพวกเรามีชื่อว่า "อินทนิล" เป็นชื่อที่ชวนฝันถึงความร่มรื่นของทิวไม้สูง น้ำค้างควบตัวเป็นหยดบนยอดหญ้าและไอหมอกเย็นฉ่ำตอนเช้าเป็นที่สุด แต่โชคชะตามันก็มักเอาส้นเข็มขยี้ภาพฝันของเราเสมอ อินทนิลของจริงร้อนอุดอู้มากครับ ภูมิอากาศรอบบ้านก็ราวกับว่ามึงตั้งอยู่ในทุ่งหญ้าสะวันนาก็ไม่ปาน ลมนี่นิ่งสนิท ใบไม้แทบไม่มีปลิวสักแอะ อินทนิล น้า อินทนิลลลล หึหึหึ (กัดฟันกรอดๆ)

หลังจากพวกเราเก็บสัมภาระเข้าที่พักเสร็จพี่แคทก็พาเดินแนะนำสถานที่หลักๆในโรงพยาบาลครับ ทำให้รู้ว่า รพ.สมเด็จพระญาณสังวร หรือที่ชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า รพ.สงฆ์ เนี่ย มีด้วยกันอยู่ 3 ตึก แต่ละตึกก็มีไม่กี่ชั้นตั้งอยู่ติดๆกัน มีห้องฟันอยู่ชั้น 2 ของตึกผู้ป่วยนอก ส่วนคลังเสบียงบรรเทาท้องของชาว รพ.สงฆ์ ก็มีเพียงแห่งเดียว คือร้านพี่เมย์อาหารตามสั่งที่แอบผูกขาดคุมปากท้องของบุคลากรทั้งโรงพยาบาล นี่ถ้าเผลอสั่งข้าวช่วงเวลา rush hour ก็ทำใจนั่งปลงอายุสังขารกันฆ่าเวลากันได้เลย เพราะกว่าจะได้กินบางทีก็อิ่มพอดี น้ำย่อยมันย่อยกระเพาะตัวเองไปแล้วหละครับ 5555

ยังดีที่วันนี้ร้านพี่เมย์คนไม่มากเพราะเป็นวันอาทิตย์ มื้อเที่ยงของพวกผมจึงได้รับการยาไส้จากพี่เมย์ไปได้ทันท่วงที ตารางบ่ายวันนี้ไม่มีอะไรเลยครับพวกเรานั่งๆนอนๆอยู่ในอินทนิล รอพี่พจมารับไปเที่ยว เอ้ย...ต้องเรียกว่าทำกิจกรรม Break the ice ในตอนเย็นต่างหาก แต่เชื่อมั๊ยครับ 4 ชั่วโมงใน รพช. วันแรกผ่านไปอย่างเชื่องช้าและยาวนานมาก อย่างกับว่าที่ลานตากผ้าหลังบ้านนี่มีหลุมดำ         กาแกนทัวในเรื่อง Interstellar มาหมุนวนยืดเวลาให้เดินช้ากว่าที่ควรจะเป็นซะอย่างงั้น ทั้งเกมส์ทั้ง เพลงก็งัดกันมาเล่นมาฟังจนแทบจะหมดเครื่องแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกว่าเวลาชีวิตใน รพช. เนี่ยมันช่างเดินช้าเสียจริงๆ จนอดจินตนาการไม่ได้ว่าถ้าจบแล้วได้มาใช้ทุนใน รพช. ชีวิตแสน slow life ที่วนอยู่แค่บ้านพัก ห้องฟัน และร้านอาหารตามสั่ง มันจะเหงาขนาดไหน...