ทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อวาน
วันพุธที่แสนเรื่อยๆเอื่อยๆของเรา
เมื่อมีคนมาบอกว่า เพื่อนที่อยู่ด้วยกันจะลาออก.....
วันพุธที่แสนเอื่อยของเรา ก็ไม่มีอีกต่อไป...

เราตกใจมาก เหมือนทุกอย่างนิ่งไปเลย
เราทำอะไรไม่ถูก....

แต่เมื่อถึงบ้าน เรากลับเอาแต่ร้องไห้
ร้องไห้
น้ำตาที่ไหลตลอดห้าชม.
ไม่มีทีท่าว่าจะหมดไปเลย....

ทำไมเราต้องเศร้าขนาดนี้นะ....

เพื่อนของเราเขาไม่ชอบการอยู่ที่นี่
จากคนที่เคยร่าเริง
จากคนที่เคยยิ้มแย้ม
ชีวิตเขาเปลี่ยนไปแบบ ไม่น่าเชื่อ..

เราทั้งสงสาร เห็นใจ และเป็นห่วง
เราเอาแต่คิดมากตลอด
เราไม่อยากให้เขาต้องกลายมาเป็นคนซึมเศร้าแบบเรา
โลกแบบของเรามันแย่มาก เราไม่อยากเขาต้องมาเจอ

แต่
เราก็กลัวว่าถ้า เขาออกไป เขาจะรู้สึกแย่กับตัวเอง
เขาจะไม่ชอบตัวเอง
แล้วเขาจะเกลียดตัวเอง แบบที่เราเป็น..

เราไม่อยากให้เขาต้องมาเจอโลกแบบเรา

เราทำใจตลอด ถ้าเขาลาออกไป นั่นอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเขา
และเราพร้อมจะยินดี......

แต่เมื่อวาน...
ตอนรู้ข่าว เรานิ่งไปเลย
ความคิดในหัวตีกันไปหมด....

เรารู้สึกแย่ ทำไมเราช่วยเขาไว้ไม่ได้
ทำไมเราไม่สามารถทำให้เขาดีขึ้น

ทำไมเราไม่ทำเพื่อเขาให้มันดีกว่่านี้
เรารู้สึกผิด ที่เราช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย....

สักพัก ความคิดใหม่ก็เกิดขึ้นมา
เรามันเป็นคนเห็นแก่ตัว

แค่เพราะเขาเลือกทางที่ดีของเขา
เราก็อยากขวางไว้
ยื้อไว้
แค่เพราะเราไม่อยากอยากรู้สึกแย่
แค่เพราะเราไม่อยากรู้สึกผิด

เราโคตรแย่ ทำเป็นช่วยเหลือ จริงๆเรามันแค่คนเห็นแก่ตัว...
แค่เพื่อความรู้สึกตัวเองทั้งนั้น

พอทุกความคิดมาเจอกัน ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด

เราเริ่มร้องไห้หนักขึ้นๆ
จิกเนื้อตัวเอง
ทึ้งผมตัวเอง

บอกตัวเองให้พอแล้ว
ไม่อยากร้องไห้แล้ว

พอเถอะ

ก่อนจะไปเป็นห่วงเขา
ตัวเรากลับไม่สนใจตัวเองเลย

ความคิดวนไปแค่ เราเสียใจช่วยเขาไว้ไม่ได้ เราเสียใจที่เราพยายามไม่มากพอ
เราแม่งเห็นแก่ตัว ยื้อเขาไว้แค่ไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแย่
ความคิดวนไปมา ไม่รู้จบ

สองชม. ผ่านไป
ห้าชม. ผ่านไป
น้ำตาที่ไหล ไม่มีวันสิ้นสุด

ทั้งหมดนี้มันคืออะไร

เราแค่กลัว กลัวเขาจะต้องมาทนทุกข์แบบเรา

เราแค่กลัว กลัวเขาจะสูญเสียตัวตนไป

และเราเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

นอกจากมองเขาค่อยๆเปลี่ยนไป

และสุดท้าย...กลายเป็นเราที่เกลียดตัวเราเองมากขึ้นไปอีก



เราควรทำยังไงดี.....