วันนี้เป็นวันที่เราออกไปทำงาน ลงชุมชนที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง
สำหรับคนอื่น เราคงเป็นคนที่อัธยาศัยดีมาก เราเข้ากับเด็กๆได้ดี 
เรามีมุขตลกตลอด
เราเฮฮา
เราหัวเราะเสียงดัง
เราช่วยอาจารย์ทำงานไม่หยุด
เราไม่อยู่นิ่ง


เมื่อกลับถึงห้องในตอนเย็น
เราเอาแต่นอนนิ่งๆ
ไม่ขยับตัวเลย เกือบ 2 ชม.
แล้วเราก็รู้สึกอึดอัด
เริ่มหายใจติดขัด
เริ่มด่าตัวเอง
เราเกลียดตัวเองอีกครั้ง
เราสมเพชตัวเราเอง

แล้วน้ำตาเราก็ค่อยๆไหล
จากไหลนิดหน่อย
เป็นร้องไห้หนักขึ้น
ตาเริ่มบวม
ตัวเริ่มสั่น
สะอึกสะอื้น
ฟูมฟาย
มองอะไรไม่ชัด

มีแต่ความรู้สึกที่ว่า ...
ทรมานจัง
วันนี้เราฝืนไปมากแค่ไหนเพื่อให้ดูมีความสุข
ทั้งๆที่เมื่อลงชุุมชน หากมีเวลาว่างเราจะเอาแต่นอนอย่างเดียว
เราจะหลับเพื่อหยุดความคิดบ้าๆของตัวเอง
เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว
เรารู้สึกสมเพชตัวเองที่จู่ๆก็เศร้า
เราเหนื่อยจะร้องไห้
เราคิดแค่ว่า...หากไม่ต้องมีชีวิตอยู่อีกคงจะดีกว่านี้

เราเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายคิดวนไปมา
ดูรูปในอินตาแกรมของตัวเอง ย้อนไปเรื่อยๆ
จนถึงช่วงเวลาที่มีแต่ความสุข
แล้วการร้องไห้ก็หนักมากขึ้นเรื่อยๆ

เพื่อนสนิทเราพยายามดึงเรากลับมา
แต่เรารู้สึกว่าปล่อยเราไปดีกว่าไหม...
ไม่เหนื่อยกับเราบ้างเหรอ... ขนาดเรายังเหนื่อยกับตัวเอง

เพื่อนเรากลับทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่า
เรามีความหมาย
เราปกติ
เราไม่ได้แปลก
เราคือเรา
เศร้าก็ช่าง ไม่ต้องฝืน
อยากร้องไห้ก็ร้อง
และเพื่อนก็แสดงให้เราเห็นว่า
เพื่อนไม่ไปไหน
และไม่ได้รำคาญ หรือ คิดว่าเราเป็นภาระเลย


ณ เวลานั้น มันตึงเรากลับมานะ
หลายคนอาจคิดว่าคำพูดเล็กน้อยแค่นี้
มันจะไปเปลี่ยนช่วงความเศร้าได้มากขนาดนั้นเชียวเหรอ

มันไม่ต่างจากการที่เรายืนอยู่ปากเหว 
ความคิดของเราบอกว่า โดดลงไปเถอะจะได้จบๆไม่ต้องทนกับการป่วย
แต่เพื่อนคนนี้ กลับยื่นมาแล้วบอกว่า
มึง...เป็นเพื่อนที่ดีนะ มึงเป็นมึง มึงปกติ และไม่ได้ป่วย

บางครั้งคนเราอาจต้องการใครสักคนมายืนยันว่า เราไม่ได้ต่าง
หรืออาจเรียกได้ว่า 
เราต้องการสักคน มาเรียกความมั่นใจของเรากลับมา

เวลาผ่านไปสักพัก
น้ำตาหยุดไหล
ความคิดแย่ๆคลายลง
ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ
เราไม่เศร้า
เราหัวเราะได้
แม้ว่า ลึกๆเราอาจจะมีความเศร้าที่รอปะทุอีกครั้ง
แต่ ณ เวลานี้เราดีขึ้นจากเมื่อกี้จริงๆ


อาการป่วยด้วยซึมเศร้า หรือ ไบโพลาร์
สิ่งหนึ่งที่ช่วยได้
คือความเข้าใจจากคนรอบข้าง
คนที่จะรับฟัง
คนที่จะคิดว่าเราเป็นเรา
คนที่จะดึงเราไว้
คนที่จะเรียกความมั่นใจที่ไม่เหลือของเรากลับมา
และ
คนที่ทำให้เรารู้สึกดี และมีความหมาย  


วันนี้เราขอบคุณแกมากนะ เหม่ง
ขอบคุณมาตลอดเลยบ่อยจนเราเองยังเบื่อ
แต่อาจไม่มีคำไหนได้แล้วจริงๆ
ขอบคุณน