เออ ..... ก็หลังจากคืนที่นอนไม่ค่อยหลับนั้น ก็ได้ตื่นเช้ามากับความงงๆ ที่จะต้องออกไปทำงานอีกเเล้วอ่ะ 55555555555555 เเต่เราก็จะต้องอยู่เมืองงไทยอีกเเปปเดียวเองนะ เลยทำให้วันนั้นทำงานวุ่นๆกว่าจะได้พักก็ราวๆ บ่ายสองมั้งนะ โดยที่นั่งอยู่กับเลขา ที่ร้านกาเเฟตรงอโศกนั้นเเละ จะที่ไหนละ ก็กูต้องไปทำงานเเถวนั้น อ่ะ 

        ในตอนนั้นเท่าที่จำได้ พอได้เห็นผู้หญิงคนนั้นจากที่นั่งหมดเเรงกลับลุกขึ้นมาเเละอยากจะวิ่งตามไป เเต่ทำได้เเค่ลุกขึ้น เเละพนักงานก็เดินเอากาเเฟมาให้เเละเป็นการหยุดยืนเเทนที่จะวิ่งเเต่พอมองออกไปผู้หญฺิงคนนั้นก็นั่งถออกไปซะเเล้ว 

           เเละเราก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่เมื่อกี้ลุกขึ้นมา โดยที่ตอนลุกมันก็ไม่เป็นระเบียบเก้าอี้ตัวนั้นก็ถูกจัดวางให้เข้าที่พอดีกับการที่นั่งหลังตรงเเละทำหน้าจริงจัง ใส่คุณตุ๊ก เเละบอกเขาว่า

         เราเลยมองไปที่หน้าคุณตุ๊ก เเละจ้องตาไป เเละถามเขาด้วยประโยคสั้นๆ ง่ายๆ ว่า

'Do you believe in love at first sight ? '

  แปลกเนาะที่หลังจากวันนั้นเราก็ได้เริ่มเครียงานเครียหนี้เครียสิ้นในตอนเย็นเเละมานั่งกินข้าวกับน้องชายเราที่ไม่ค่อยเอาถ่านเท่าไหร่เเต่ก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีเลยที่เดียวในเรื่องของหัวใจ เวลามีปัญหาที่เเก้ไขไม่ได้ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็จะชอบมาบ่นให้มันฟังถึงมันจะไม่ได้ช่วยห่าเหวอะไรมากหรอกนะ เเต่มันจะมีความคิดเเบบตื้นๆ ที่เราเองยังเอะใจเลย ว่าทำไมเราไม่คิดเเค่นั้นบ้าง คิดลึกไปให้มันได้ไรขึ้นมา ถามตัวเอง//

   ## หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยเเล้ว ก็ได้ถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาคนในครอบครัว

 เราก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมด ที่เกิิดขึ้นตั้งเเต่เจอที่ทางม้าลาย กับเจอตรงร้านกาเเฟ หลังจากที่มันได้ฟังเรื่องราวของเราทั้งหมดที่เราคิดว่ามันเพ้อเจ้อเล็กๆ เเต่น้องชายเรากลับคิดว่าเป็นเรื่องที่อาจเป็นพรหมลิขิตก็เป็นไปได้อ่ะ 55555555 ถึงอย่างไงซะเราก็ไม่มีโอกาสที่จะคิดว่า จะได้รู้จักเขา หรืออยากได้เขา มาเป็นเจ้าของเท่าไหร่หรอกนะ เพราะคิดว่า "เเค่ได้รู้จักกันสักนิด ก็อาจดีพอเเล้ว" เพราะไม่เเน่เขาอาจมีเเฟนอยู่เเล้วหรือไม่เราก็ไม่ใช่สเปกที่เขาชอบ หรือเขาอาจเเอบหลงรักใครอยู่เหมือนที่เราหลงรักเขา.......

เเละหลังจากกินข้าวกันเสร็จเราก็ขับรถกลับบ้านเตรียมกระเป๋า เตรียมบินพรุ่งนี้ เเต่ระหว่างทางกลับบ้าน ได้ชับรถเเบบใจครุ่นคิด ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นสองครั้งพร้อมกับตั้งคำถามมากมายอีกครั้ง รอบนี้น่าจะมากกว่ารอบที่เเล้วด้วยนะ มัวเเต่คิดจนขับรถไม่เป็นสัปปะรดเลย 

   หลังจากที่ ได้เจอผู้หญฺิงคนนั้นถึงสองครั้งติดเเละเป็นสองครั้งที่มีเวลาเจอเพียงเเปปเดียว เเต่เราสามารถจำภาพเหล่านั้นได้เเม่นเหมือนเป็นภาพสโลโมชั่น มันเป็นเหมือนการฉายหนังจริงๆเลยนะเป็นเหมือนการที่เราเข้าไปอยู่ในอีกโลกนึงเลย โลกที่ทุกอย่างดูช้าลงไปเกือบ 100 เปอร์เซนต์เลยก็ว่าได้

พอได้มานอนนิ่งๆสักพักก็มีเสียงไลน์ดังขึ้นทำให้คิดว่าเราควรจะลองถามความเห็นจากคนอื่นดูบ้าง ว่าสิ่งที่เรากำลังรู้สึกมันคือการมโน บ้าไปเอง หรือก็มีคนอื่นเป็นเหมือนที่เราเป็นเหมือนกัน 

เลยเริ่มพิมพ์ประโยค Do you believe in love at first sight ? เเละได้กดฟอเวิร์ดข้อความเเละส่งต่อไปในหลายๆห้องเเชท เเละสิ่งที่คาดหวังในคำตอบของทุกคนคือ เราไม่ได้รู้สึกอย่างงี้อยู่คนเดียว