ในช่วงที่ฉันเรียนอยู่ที่จีนนั้น มีช่วงนึงที่ฉันได้ลองทำในสิ่งที่ตอนอยู่ไทยฉันไม่เคยคิดจะทำมาก่อน

นั่นคือ  การลดน้ำหนักอย่างจริงจัง ถามว่าจริงจังขนาดไหน ก็จริงจังขนาดที่ยอมลงทุนจ่ายเงินเป็นสมาชิกฟิตเนสเลยนะ ซึ่งฉันได้สมัครสมาชิกฟิตเนสในช่วงสองเดือนสุดท้ายก่อนกลับไทย

ช่วงสองเดือนนั้น ทุกๆเย็นฉันจะไปสิงสถิตอยู่ที่ฟิตเนส ซึ่งมีที่ตั้งอยู่หน้ามหาวิทยาลัย ฉันจะไปตั้งแต่ประมาณห้าโมงเย็นและอยู่ยาวไปจนถึงประมาณสามทุ่ม ก็จะเล่นโยคะบ้าง วิ่งบ้าง ปั่นจักรยานบ้างสลับกันไปแล้วแต่เวลาและชั่วโมงกิจกรรมที่ทางฟิตเนสจัดไว้

ถามว่าไปนานขนาดนี้ออกกำลังกายจริงจังมากเลยใช่มั้ยเนี่ย ตอบได้เลยว่า ไม่จ้าา เราเน้นไปเม้าท์มอยซะมากกว่า ชวนคนนั้นคุยทีคนนี้คุยที ซึ่งพอทุกคนรู้ว่าเราไม่ใช่คนจีน เขาก็จะสนใจเราชวนเราคุยเป็นพิเศษ ก็ถือว่าเป็นการฝึกภาษาไปในตัว

เมื่อมาฟิตเนสบ่อยๆเข้า เราก็จะเริ่มสนิทสนมกับใครหลายๆคนที่เขาก็มาฟิตเนสเป็นประจำเหมือนกัน

ฉันได้รู้จักกับพี่สาวคนนึง เธอเรียนคนละมหาวิทยาลัยกับฉัน เราจะพบกันในช่วงห้าโมงเย็นนี่ล่ะ เธอจะมาวิ่งบนลู่วิ่งก่อน หลังจากนั้น เธอจะแยกไปเวิร์คเอ้าท์คนเดียว（ก็พวกซิตอัพ ดันพื้น อะไรทำนองนั้น) ซึ่งฉันส่วนใหญ่พอวิ่งเสร็จก็จะนั่งเล่นรอคลาสโยคะในตอนเย็นๆ เราได้เจอ และพูดคุยทักทายกันบ้าง เธอชอบมาชวนฉันคุย เรื่องละครไทยบ้าง ที่เที่ยวบ้าง หรือให้ฉันสอนภาษาไทยบ้าง ซึ่งเธอก็เป็นคนน่ารัก คุยสนุก

ช่วงสองสามวันสุดท้ายก่อนที่บัตรสมาชิกฟิตเนสของฉันจะหมดอายุ เป็นช่วงที่ทางฟิตเนสไม่มีคลาส ฉันจึงไม่ได้เล่นโยคะ พอวิ่งเสร็จฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อ แต่พี่สาวของฉันยังคงเวิร์คเอ้าท์อยู่เหมือนเดิม ฉันจึงเดินไปหาเขาและบอกว่า ขอเล่นด้วยคน พี่สาวดูดีใจมาก เขาสอนฉันออกกำลังไปพร้อมเขา ซึ่งแต่ละท่าที่เขาทำนั้น โอโหหหห เหนื่อยมากกกกกก แต่ฉันสนุกมากเลย เพราะพี่สาวเขาค่อยแนะนำฉันอย่างดูสนุกสนาน

ในวันสุดท้ายที่ฉันไปเล่นที่ฟิตเนส ฉันก็ไปออกกำลังกายกับพี่เขาเหมือนเดิม เราก็เล่นกันไปคุยกันไปอย่างเมามัน จนพี่เค้าพูดขึ้นมาอยู่ประโยคนึงว่า

“ตั้งแต่น้องมาออกกำลังกายเป็นเพื่อนพี่อ่ะ พี่ก็รู้สึกอยากออกกำลังกายมากขึ้นกว่าเดิมอีก ไม่เหมือนตอนเล่นคนเดียว มันเหงา เสียดายเนอะ เดี๋ยวก็กลับไทยแล้วสิ”

ฉันซึ่งตอนนั้นพูดอะไรไม่ถูก จึงได้แต่หัวเราะแหะๆ รับคำพูดของเธอไป

แต่ในใจตอนนั้นฉันรู้สึกอะไรหลายอย่าง

พอฉันกลับไทยมาได้ ฉันก็ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายอีกเท่าไหร่ เพราะหาสถานที่เหมาะๆในการออกกำลังกายไม่ค่อยได้ แต่เมื่อวานพอฉันได้กลับมาลองเล่นโยคะอีกครั้งที่บ้าน จึงทำให้รู้ว่า เออ ออกกำลังกายคนเดียวนี่มันเหงาจริงๆแหล่ะ และฉันก็นึกถึงพี่สาวคนนี้ขึ้นมา

บางครั้งการมีเพื่อนอยู่ข้างๆมันก็มีพลังมากกว่าตอนอยู่คนเดียวนะ