"น้องเข้าใจสิ่งที่พีี่พูดไหม พี่มีคนทีี่ชอบแล้ว อย่ามาตามตื้อพี่เลย"
ประโยคเหล่านี้ผมจำได้ดีี เสีียงพูดชัดถ้อยชัดคำมันดังก้องอยู่ในหู มันยังคงส่งเสียงตามที่ต่างๆ ที่ผมเดินไป ทั้งห้องเรียน โรงอาหาร และทางเดินกลับบ้าน ผมล้มตัวลงบนทีี่นอนด้วยสภาพทีี่ไร้เรี่ยวแรง เอาหน้าซบหมอน นอนน้ำตาไหลออกมาเปื้อนคราบเดิมๆ เหมือนว่าเดินอยู่ท่ามกลางฝนทีี่ตกอย่างไม่ขาดสาย ภายใต้ก้อนเมฆสีดำทะมึน ฟ้าคำรามดั่งเสียงเยาะเย้ยถากถาง นี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งทีี่ความรักไม่ได้ให้ผมเป็นคนพิสูจน์ คนทีี่เคยรักแล้ววันหนึ่งถูกบอกเลิกกัันไป อย่างน้อยเขาก็มีโอกาสได้รับความสุขจากความรักบ้าง เขาได้รับวันเวลาทีี่พิเศษ เวลาที่แสนดี แต่คนทีี่ไม่มีโอกาส คนที่ผิดหวังตั้งแต่เริ่มต้นซ้ำซาก มันก็ไม่ต่างอะไรจากหนอนที่ถูกนกคาบไปกิน โดยที่ไม่รู้ตัวว่าจะเป็นผีเสื้อแบบไหน
"เหอะๆๆๆ ไอ้วอก" ผมหัันไปหาทีี่มาของเสียง แต่แล้วผมก็โดนตบหััวอีกครั้ง ผมคงชินแล้วกระมั้งทีี่รุ่นพี่ทำอย่างนี้กับผม มัันเหมือนกัับเป็นการทักทายของรุ่นพีี่ "มึงเศร้าใจทำไมว่ะ เรื่องความรักมีแค่นี้เอง ผู้หญิงยังมีเป็นร้อยคน ถ้าไม่ตายก็หาใหม่ได้"
"มึึึงไม่ต้องโทษใครหรอก มึงยังพยายามไม่ดีพอ เพราะมึงอ่ะอ่อนหัดเอง มึงมันอ่อนแออย่างนี้ไง ผู้หญิงเขาถึงไม่สนใจในตัวมึง" เสีียงรุ่นพี่อีกคนพูดขึ้น "มึงจำไว้นะ มึงเป็นผู้ชายทีี่ต้องเป็นผู้นำแก่เขา ไม่ใช่ให้ผู้หญิงเป็นผู้นำแก่มึง"
"หรือว่ามึงเป็นตุ๊ดว่ะ ท่าทางนุ่มนิ่มขนาดนี้ ไปใส่กระโปรงดีกว่าเถอะ" พอรุ่นพี่อีกคนพูดจบก็มีเสียงหัวเราะอีกตามมา
"น้อง..เอางี้ดีกว่า" รุ่นพี่อีกคนทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นและใช้เท้าเหยียบ "มึึึงเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องราวของมึงมันจะจบอย่างไร พี่เองก็รู้ตัวเองดี พี่รู้ พี่เข้าใจ และมองเหตุการณ์ของน้องมาตลอด พี่ก็เคยเป็น เองนะมีความกล้า แต่มัมไม่มากพอที่ทำให้ความฝันของมึงเป็นจริิง มึงยังมีจุดบกพร่องอีกตั้งเยอะ น้องต้องปรับเปลี่ยนปรับปรุงตัวเอง เพื่อตัวเอง อย่าแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น"
"แล้วผมต้องทำยังไงล่ะครับ"
หลังจากรุ่นพีี่พูดจบในประโยคนั้น ผมยังคงอ้ำอึ้งในความหมายของสิ่งทีี่พี่เขาพูด แต่หลังจากวันนั้นเสาร์-อาทิตย์ รุ่นพี่ก็ชวนผมเที่ยวเปิดหูเปิดตา สอนนู้นสอนนี่มากมาย สอนการเข้าหาสังคม สอนการเล่นเกมและกีีฬา ผมเริ่มกลับบ้านเย็นมากเรื่อยๆ ผมต้องโกหกพ่อแม่ ผมเริ่มโดดเรีียนบ่อยมากขึ้น ผมรู้สึกชีวิตมีความเป็นอิสระ มันเป็นเหมือนกับโลกใบใหม่ทีี่ผมไม่เคยเรีียนรู้มาก่อน มันเป็นโลกที่ไร้ข้อผูกมัด ไม่มีแรงโน้มถ่วงดึงตัวผมไว้ ผมสามารถลอยไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ และรู้สึกมีความสุขมากกว่าสิ่งทีี่ผมเคยเป็น
.............
และแล้วชีีวิตการเรียนในช่วงปลายเทอมเข้ามา
ทีี่โรงเรียนของผมมีการจัดกิจกรรมปัจฉิมนิเทศ ซึ่งเป็นวันพิเศษทีี่ทางโรงเรีียนอนุญาตให้รุ่นพี่จัดกิจกรรมบันทึกความทรงจำวันสุดท้ายของการเรีียนที่โรงเรียนแห่งนี้ก่อนจะแยกย้ายไปเรียนในระดับมหาวิทยาลัย
"เออน้องวอก พี่ขอถ่ายรูปกับน้องได้ไหม" เสียงใสๆ ดังเข้ามาในระหว่างทีี่ผมอ่านหนัังสือการ์ตูน เมื่อผมหันไปหาทีี่มาของเสียงนั้น พบรุ่นพี่ผู้หญิงทีี่ผมชอบ ซึ่งเป็นคนทีี่หักอกผมเมื่อช่วงกลางภาคเรียน พีี่เขาทักทายด้วยใบหน้าทีี่ยิ้มแย้ม
"เอิ่ม ได้ครับ..." ไม่ทันไร พีี่เขาก็เอาหน้ามาแนบกับใบหน้าผม และส่งยิ้มให้กับกล้องที่เพื่อนเขาถืออยู่ข้างหน้า ผมก็ยิ้มให้กับกล้อง แต่ภายในใจของผมรู้สึกไม่ชอบการกระทำของพีี่เขาทำอย่างนี้มากเหลือเกิน เพื่อนของพีี่เขากดชัตเตอร์ถ่ายภาพ หลังจากที่ถ่ายเสร็จ ผมหันไปหาพี่ผู้หญิง พี่เขาก็มีสีหน้าแปลกๆ
"เออ..น้อง...." พี่คนนั้นๆ เขาค่อยพยายามพูด "น้องวอกสูบบุหรี่ด้วยเหรอ"
"ใช่ ทำไมเหรอ" ผมรู้สึกเดือดมากทีี่พี่ถามผมเช่นนี้ ราวกับว่าผมทำอะไรผิดมา
"ทำไมน้องเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ น้องทีี่พี่เคยรู้จักก็เป็นน้องทีี่น่ารักดี ดูก็เรียบร้อย แล้วทำไมถึง.."
"พี่คิดว่าผมสูบบุหรี่แล้วผมเป็นคนเลวเหรอ ผมสูบบุหรี่ไปก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหากับพี่เลย" พอได้ยินคำว่าบุหรี่ ผมเริ่มจะปรี๊ดแตกขึ้นมาทันที เพราะการทีี่ผมสูบบุหรี่ ผมก็สูบเอง และก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัับพี่เขาเลย
"ไม่..คือ พี่เป็นห่วงสุขภาพน้อง"
"พี่จะมาหวงมาห่วงอะไรกับผม ในเมื่อความเป็นจริงพี่ก็ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาของพี่เลย ...พี่จะจบแล้ว พีี่จะมายุ่งอะไรกับผมอีก จะไปไหนก็ไป ต่อให้ผมเป็นคนแบบไหน พี่ก็ไม่ชอบผมอยู่ดีนั่นแหละ" ผมพูดด้วยเสียงที่น่ากลัว "พี่นะควรถามตัวเองเถอะ ว่าสิ่งที่พี่ทำในตอนนี้คือการเป็นห่วงผม หรือพีี่อยากจะลืมเขา"
"ช่วยให้เกียรติคนของพีี่ด้วย"
"เหอะ..." ผมสบถออกมา "ทำไมพี่ไม่ตามพี่เขาไปล่ะ"
หลังจากที่ผมพูดจบ พีี่ยืนนิ่งด้วยความชา ผมสังเกตเห็นน้ำตาของพี่ไหลออกมาจากหน้า แล้วพี่ใช้ฝามือตบที่แก้มผมอย่างรุนแรง ผมทนความเจ็บปวดไม่ได้ มันทำให้ผมรู้สึกเดือดขึ้นไปอีก ผมใช้มือซ้ายกระชากคอเสื้อของพี่ และใช้มือขวากำหมัดและง้างในท่าเตรียมพร้อม
ในความโกรธเกรี้ยวของผม ผมหวังว่ารุ่นพีี่เขาจะเกรงกลัวต่อหมัดของผมบ้าง อย่างน้อยผมควรจะหมัดกระแทกหน้าพี่เขาเพื่อให้รับรู้สึกถึงความเจ็บปวดทีี่เขาตบทีี่แก้มของผมบ้าง ผมเองก็เป็นคนไม่ยอมใครเหมือนกัน และไม่ยอมให้คนเขามาตบผมอย่างฟรีๆ หรอกนะ
แต่สีหน้าของพีี่เขายังคงไม่ย่อมอ้อนข้อให้ผมแม้แต่น้อย ฟันทีี่ขบกับริมฝีีปาก สายตาทีี่แสดงความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว ทั้งๆ ทีี่น้ำตาที่เจิงนองในดวงตา ใบหน้าที่แดงระเรื่อ ยังคงเย้ยยันท้าสู้ต่อหน้าและกำหมัดของผมโดยไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด
"พอเถอะ!!!" เพื่อนของพี่เขาเข้ามาห้ามผม
ผมคลายกำมือจากคอเสื้อของพี่เขา และผลักพี่เขาจนเซเล็กน้อย หลังจากทีี่พีี่เขาทรงตัวได้ ก็จัดชายเสื้อ คอปกให้ดูเรีียบร้อยเข้าทีี่ตามเดิม
"พี่แค่อยากมาขอบคุณน้องทีี่น้องเคยเป็นความทรงจำที่ดีของพี่ และพี่ขอเตือนน้องเอาไว้อย่างหนึ่งนะ ดูแลตัวเองด้วยละกัน" หลังจากทีี่พี่ผู้หญิงพูดจบ ก็เดินหนีีไป
ผมเองก็มีเหตุผลมากเพียงพอทีี่ผมควรทำอย่างนั้น พี่เขาก็สมควรเจ็บตัวเหมือนกับความเจ็บที่พี่เขาทำกับผม ผมไม่น่าใจดีและปล่อยพี่เขาไปแบบนั้น ในตอนนี้ผมก็ไม่ได้รักพีี่เขาเลยเสีียด้วยซ้ำ เขาไม่เคยใส่ใจความรู้สึกผม เขาทำลายความหวังของผม พี่เขายังคงทำให้ผมปวดใจอยู่เรื่อยมา พี่เขาไม่ได้รักผมหรอก และไม่มีใครรักผมจริิงๆ สักคน ที่ผ่านก็มีแต่คนที่หวังผลประโยชน์จากตัวผม แม้แต่วันนี้ที่พี่เขาทำกับผมเอง พี่ก็ยังมอบความเจ็บปวดฝังทีี่แก้มของผม เป็นความเจ็บปวดที่ถูกตีตราเอาไว้จากคนที่ผมเคยหลงชอบ ไม่ต่างอะไรกับกับปานของผมที่ตีตราอยู่บนแก้มตลอดเวลา
To Be Continue...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in