ในโลกนี้มีหลุมประหลาดอยู่หลุมหนึ่ง

ไม่มีใครรู้ว่ามันมีความลึกเท่าไหร่ บางคนตกลงมาแล้วก็ปีนกลับขึ้นไปได้ บางคนก็ใช้เวลายาวนานกว่าจะได้โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง แต่บางคนก็ไม่เคยได้กลับมา

คนที่ปีนขึ้นมาได้บ้างบอกมันตื้นนิดเดียว บางคนก็บอกว่ามันทั้งมืดทั้งลึก ตะโกนเท่าไหร่ก็ไม่มีใครมาช่วย เห็นเพียงแค่แสงสว่างที่ปากหลุมเท่านั้น บางคนบอกว่ามันเป็นประสบการณ์ที่ดีที่สุดในชีวิต และบางคนก็บอกว่ามันแย่ยิ่งกว่าขาดอากาศหายใจตายเสียอีก

และเพราะว่ามันเป็นหลุมที่ประหลาดอย่างนี้ แม้ฉันจะอยากรู้ความจริง ฉันก็ไม่เคยกล้าที่จะลองกระโดดลงไปเลยสักครั้ง

วันหนึ่งที่ฉันยืนอยู่ที่ปากหลุม ฉันเจอกับเธอ

เธอมีรอยยิ้มสดใส ถามฉันว่ามองอะไรอยู่หรือ ในครั้งแรก ฉันไม่คิดตอบ

เธอไม่ว่าอะไรฉัน แต่กลับนั่งจ้องหลุมนั้นกับฉัน

ตั้งแต่วินาทีนั้น สายตาของฉันมันก็ไม่ได้มองที่หลุมอีกแล้ว

วันเวลาผ่านไป ฉันจ้องมองหลุมด้วยความลังเลในใจ ฉันควรจะลองกระโดดลงไปดีไหมนะ หรือฉันควรจะจ้องมันตลอดไป แล้วความจริงที่ฉันอยากรู้ ฉันจะหาคำตอบได้อย่างไร

เธอคอยมองฉันที่จ้องปากหลุมประหลาดนั้นพร้อมกับรอยยิ้ม วันแล้ววันเล่าที่ฉันถอนหายใจด้วยความไม่กล้า และหันหลังกลับมา ฉันยังคงเห็นเธอยืนยิ้มอยู่ที่เดิม พร้อมบอกกับฉันว่า ไม่เป็นไรหรอก เธอจะอยู่ตรงนี้ไม่ว่าฉันจะตัดสินใจอย่างไร

วันแล้ววันเล่า ฉันแวะเวียนมาที่หลุมประหลาดนี้บ่อยขึ้น เธอยังอยู่กับฉันทุกครั้ง ยิ้มให้ฉันทุกทีที่หันไป ณ ที่นั่น เวลานั้น ทุกอย่างคือความปลอดภัย ฉันหันไปพูดกับเธอว่า ฉันไม่กลัวที่จะกระโดดลงหลุมนี้อีกแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะลองกระโดดลงไป เธอยิ้มกว้าง และชมฉัน เธอบอกว่าฉันเก่งมาก และฉันก็ยิ้มรับคำชมนั้นก่อนจะกลับบ้านด้วยใจที่เปี่ยมสุข

วันนี้ฉันมาถึงปากหลุม เธอกุมมือฉันไว้แน่นราวกับจะตรึงตรากันไปตลอดชีวิต ฉันกุมมือเธอเบา ๆ ตอบ และหันไปสบตาเธออีกครั้ง เธอยิ้มและส่งแววตาแห่งความกล้าหาญมาให้ฉันเหมือนเคย ฉันหลับตาลงด้วยความรู้สึกที่ล้นเอ่อไปด้วยความปลอดภัย เมื่อมีเธอ ฉันไม่ต้องกลัวอะไรอีก

3

2

1

ฉันลืมตาขึ้นมาในหลุมลึก มืด แสนน่ากลัว มันไม่ได้น่ากลัวเพราะว่ามันลึก หรือมันมืด 

แต่มันน่ากลัว เพราะไม่มีเธออยู่

ฉันเงยหน้าขึ้นไป เห็นเธอที่มองฉันอยู่ด้วยรอยยิ้ม และแววตาอย่างเคย เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามธรรมดาว่าเธอยังคงอยู่ตรงนั้น เหมือนอย่างที่เธอเคยบอก เธอช่างเป็นคนที่ซื่อสัตย์เหลือเกิน เธออยู่ตรงนั้นจริง ๆ 

ฉันหลับตานอนทอดกายอยู่ในหลุมประหลาด ไม่มีเสียงร้อง ไม่มีน้ำตา ไม่มีแสงสว่าง ฉันนอนอยู่ในหลุมลึกโดยที่ไม่คิดจะหาทางออกไป 

อย่างน้อยฉันเคยมีความกล้า