Rating: Explicit

Archive Warning (s) : None

Fandom (s) : TOMORROW X TOGETHER

Categories: M/M

Relationship: YEONJUN/SOOBIN

Characters: YEONJUN, SOOBIN, BEOMGYU

Credit: ภาพปกโดย 2y.kang on Unsplash

Work Title: After School

Notes: เป็นงานที่เคยเขียนคู่อื่นมาก่อน แล้วเอามาปรับเป็นยอนซุบ ถ้าคุ้น ๆ ก็...คนเดียวกันเขียนค่า

Warning: มีเพศสัมพันธ์แบบไม่ป้องกัน, มีเพศสัมพันธ์ในที่สาธารณะ, หลั่งข้างใน, ความสัมพันธ์แบบ FWB, ข่มขู่เพื่อให้ได้ร่วมเพศ (ไม่ใช่ตัวละครหลัก)

Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึงใด ๆ ทั้งสิ้น

After School

YEONJUN/SOOBIN

สำหรับชเวซูบิน ห้องเรียนหลังเลิกเรียนเป็นสถานที่ที่ถ้าไม่มีความจำเป็นก็ไม่มีความปรารถนาจะต้องอยู่ต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว

ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มและกำลังจะเปลี่ยนเป็นเฉดสีที่เข้มขึ้นเรื่อย ๆ ตามดวงอาทิตย์ที่เคลื่อนคล้อยลงต่ำ แสงสีเหล่านั้นส่องลอดเข้ามาผ่านหน้าต่างที่แง้มม่านออกเล็กน้อย ซูบินมองเห็นสีส้มที่ตกกระทบขาโต๊ะนักเรียนชัดเจน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจุดที่เขาอยู่ตอนนี้เป็นมุมอับแสง พื้นที่ใต้ร่างเขาเป็นเงาสีดำสนิทจากผนังห้องเรียนที่กั้นแสงไว้ พื้นที่สีส้มแดงนั้นอยู่ห่างออกไปเพียงคืบ แต่ซูบินก็ทำได้เพียงมองมันจากตรงนี้เท่านั้น

“มองอะไรน่ะ”

อีกเสียงเอ่ยขึ้นแผ่วเบา แต่ได้ยินชัดเจนเพราะมันใกล้แทบชิดใบหู ซูบินสัมผัสได้ถึงริมฝีปากนุ่มหยุ่นที่สัมผัสติ่งหูตัวเอง มันหวามไหวจนเขาเผลอหดคอหนี ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ มาจากอีกคน

“ไม่มองหน้ากันหน่อยหรือไงครับ”

ซูบินหันไป สบกับนัยน์ตาสีดำเป็นประกายราวเม็ดนิลล้อแสงอยู่ในความมืด

“รุ่นพี่เป็นพวกชอบโชว์เหรอครับ”

“อะไรกันล่ะนั่น”

“ถึงต้องมาทำในห้องเรียนแบบนี้”

สถานการณ์มันออกจะพิลึกพิลั่นไปเสียหน่อย แต่ถ้าให้เรียบเรียงคือ ชเวซูบินที่กำลังจะกลับบ้าน จู่ ๆ ก็ถูกชเวยอนจุน รุ่นพี่ที่แก่กว่าตัวเองปีหนึ่ง พามาที่ห้องเรียนที่ไร้ผู้คน ปิดประตูลงกลอนแล้วเริ่มจูบเขาราวคนคลั่ง

ถึงพวกเขาจะมีสถานะระหว่างกันมากกว่าคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง แต่ไม่ใช่แฟน เป็นอะไรแบบที่เรียกกันว่า FWB ก็เถอะ

แต่ทำในห้องเรียนมันก็ออกจะ...

“ซูบินไม่ชอบเหรอ”

ยอนจุนกดจูบลงบนปลายจมูกเขาก่อนถาม พูดแบบนั้นทั้งที่ปลดกระดุมเสื้อเขาไปแล้วเกือบหมด แผ่นอกจาวกระจ่างสัมผัสอากาศใกล้ฤดูใบไม้ร่วงได้อย่างชัดเจน ฮีตเตอร์คงปิดไปนานแล้วเพราะไม่มีใครอยู่ในห้องเรียน พื้นห้องก็เย็นเยียบ

คำถามนั้นทำให้เขาส่ายหน้า

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกครับ แค่ไม่เคย”

“แล้วตกลงชอบหรือเปล่า ถ้าไม่ชอบฉันก็จะหยุดนะ”

ข้อตกลงของเราคือพบกันทุกครั้งที่อยากมีเซ็กซ์ และต้องเป็นความสมัครใจทั้งสองฝ่าย คำถามนี้จะว่าไปก็เมกเซนส์ดี

“น่าตื่นเต้นดีครับ”

พอเขาตอบแบบนั้น ยอนจุนก็หัวเราะเบา ๆ “ซูบินนี่เนิร์ดแค่หน้าตาจริง ๆ นะ”

เขาสบตาอีกฝ่ายก่อนพูด “รุ่นพี่ก็เหมือนกันครับ”

ชเวยอนจุนยิ้มมุมปากกับคำพูดนั้น ก่อนจะเลื่อนมือลงไปรูดรั้งกางเกงของเขาออก ต้นขาสัมผัสอากาศเย็นได้ครู่เดียวก็เปลี่ยนไปรู้สึกถึงความร้อนจากฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างที่วางทาบลง

ซูบินเท้าศอกดันตัวเองขึ้นไปจูบรุ่นพี่ ริมฝีปากของพวกเขาไม่ยอมผละออกจากกันเสียทีทั้งที่มือก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของกันและกันอย่างหนัก ซูบินนึกรำคาญเนกไทของโรงเรียนก็วันนี้ กว่าเขาจะได้สัมผัสกล้ามเนื้อหน้าท้องของนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนที่เก่งทั้งวิชาการ กิจกรรม และกีฬาก็ใช้เวลาพอสมควรทีเดียว

“อยากตื่นเต้นกว่านี้หรือเปล่า”

ยอนจุนถามขณะใช้มือข้างหนึ่งรูดรั้งแก่นกายของร่างเขาเป็นจังหวะ

ซูบินคิดว่านี่ไม่ใช่เวลามาถามเรื่องพวกนี้สักนิด เขาหอบหายใจ ร่างบิดเร่าด้วยความซ่านเสียวที่ตีขึ้นมาในทุกการขยับไหวของข้อมือของอีกฝ่าย ชเวยอนจุนกำลังแกล้งเขา ทั้งที่มือสัมผัสส่วนนั้นของเขาไม่หยุด นิ้วมืออีกข้างก็กดลึกเข้าไปในช่องทางด้านหลังราวกับกำลังสำรวจ

“อะไรครับ”

กว่าจะเค้นเสียงกลับไปได้ ซูบินแทบขาดใจ

กระนั้นเขาก็ยังไม่เสร็จสม ชเวยอนจุนมีรสนิยมบนเตียงอย่างหนึ่งที่มุ่งมาดจะให้คู่นอนถึงฝั่งพร้อม ๆ กับตนเอง ดังนั้นพอรู้สึกว่าช่องทางของซูบินเข้าที่เข้าทาง มือที่กำลังบีบนวดแก่นของร่างกายของเขาอย่างเป็นจังหวะก็ผละออก มองเมินอาการที่ทำท่าคล้ายจะสำลักน้ำตลอดเวลาของมันอย่างไม่รู้สึกรู้สา

“วันนี้ฉันไม่มีถุงยางอนามัยนะ”

“...อะไรนะ”

“แต่สบายใจได้ ฉันไม่ได้นอนกับใครตั้งแต่ตกลงกับซูบิน”

“เดี๋ยวก่อนนะครับ แล้วผลตรวจเลือด...”

“แน่นอนว่าไม่มีปัญหา”

ถึงจะยืนยันแบบนั้นแต่ก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้องอยู่ดี แม้ซูบินจะไม่ได้มีอะไรกับใครเรื่อยเปื่อย แต่แค่ลมปากของรุ่นพี่ก็ไม่ได้การันตีความปลอดภัยของเขาแม้แต่นิดเดียว

ยอนจุนช้อนร่างเขาขึ้นเปลี่ยนเป็นท่านั่งตัก ซูบินเกาะไหล่อีกฝ่ายไว้เพื่อยันตัวไม่ให้ทิ้งน้ำหนักลงไปแม้แข้งขาจะอ่อนแรงเหลือเกินก็ตาม

“ถ้าติดโรค ถึงตายได้เลยนะครับ”

“ไม่ตายหรอกน่า” ชเวยอนจุนกดริมฝีปากลงที่มุมปากเขา “เพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย สบายใจได้ ฉันอนามัยจะตาย”

แต่ที่นี่คือห้องเรียนนะ????

ซูบินไม่ทันได้โต้แย้งอะไรต่อ ยอนจุนก็ใช้ปลายนิ้วข้างหนึ่งที่ชุ่มด้วยน้ำจากส่วนปลายร่างกายของเขากดเข้าไปตรงช่องทางด้านหลังนั้นอีกครั้ง และคราวนี้ก็กดย้ำตรงจุดที่ทำให้ซูบินงอตัวด้วยความวาบหวาม ปลายประสาททั่วร่างราวกับสั่นกระตุก เขาโถมกอดร่างของคนตรงหน้าไว้แน่น พร้อม ๆ กับที่ยอนจุนถอนนิ้วออกไป

แล้วยอนจุนก็รั้งร่างเขาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะสอดใส่ตัวตนเข้ามาจนแนบชิด

ซูบินเกือบจะหลุดหวีดร้องออกมาเมื่อยอนจุนปล่อยให้ร่างของเขาร่วงลงตามแรงโน้มถ่วง กลางกายของอีกฝ่ายจึงเข้าไปรวดเดียวจนแทบจุก แต่เข้าตรงจุดจนเสียดเสียวไปหมด ยิ่งไม่มีเครื่องป้องกัน สัมผัสมันยิ่งแปลกประหลาดกว่าทุกครั้ง ซูบินกัดปากตัวเองแน่น น้ำตาเอ่อคลอด้วยแรงอารมณ์

“ไม่เจ็บหรือไง” ยอนจุนสอดนิ้วเข้าไปในปากของเขาให้อ้าออก “ถ้าไม่อยากเสียงดังก็กัดไหล่ฉันก็ได้ ฟันเธอคงไม่ได้คมขนาดนั้นหรอก”

“ถ้าไม่ทำในห้องเรียนก็ไม่ต้องมาอดทนอะไรแบบนี้แล้วครับ”

“ขอโทษทีน้า” ยอนจุนยิ้มเผล่ “แต่ตอนนี้ก็ไม่มีคนนี่นา”

น้ำเสียงทีเล่นทีจริง แต่แรงกระแทกกระทั้นที่สวนกลับขึ้นมาทำให้ซูบินกระชับกอดคนตรงหน้าแน่น ศีรษะโยกคลอนไปหมด ในหูได้ยินแต่เสียงร่างกายกระทบกันและของเหลวบางอย่างที่ฟังดูลามกจนใบหูแดงซ่าน ยอนจุนคงเห็นมันชัดแม้ในความมืดจึงแลบเลียใบหูเขาไม่หยุด

ชเวซูบินหอบหายใจไปตามจังหวะที่คนเป็นรุ่นพี่นำ สัมผัสได้ถึงอารมณ์ของตนเองที่ตีรื้นขึ้นมาเรื่อย ๆ จวนเจียนจะถึงฝั่ง จนหลุดส่งเสียงออกไป

“จะถึง... จะถึงแล้ว... รุ่นพี่...”

เขาได้ยินเสียงข่มอารมณ์ของยอนจุน ก่อนอีกฝ่ายจะเร่งเร้าจังหวะจนถึงขีดสุด

แล้วชเวซูบินก็ปลดปล่อยออกมา พร้อม ๆ กับที่สัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นฉีดพ่นเข้ามาในร่างกาย

เขาหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่ต่างกับยอนจุนที่ร่างกายไหวสะท้านด้วยแรงอารมณ์ ซูบินซบหน้าลงกับไหล่กว้างของคนตรงหน้า ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งหยิกสีข้างของอีกฝ่ายอย่างแรง

“โอ๊ย ๆๆๆ เจ็บนะซูบิน!”

“ปล่อยข้างในแบบนี้แล้วผมจะทำยังไงต่อละครับ!”

“เดี๋ยวเอาออกให้...”

“ถ้ารุ่นพี่ไม่ทำผมจะฆ่ารุ่นพี่แน่ ๆ”

ยอนจุนทำหน้าเหมือนหง็อยเหมือนหมาโดยเจ้านายตีเพราะทำโซฟาในห้องพัง ก่อนจะช่วยเขาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วอุ้มพาไปห้องน้ำของโรงเรียน จังหวะที่กำลังเปิดประตูนั้นเอง ก็เห็นรอยยิ้มกว้างของรุ่นน้องคนสนิทยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน

ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ด้วย

“…ว้าว น่าสนุกกันจังเลยนะ พี่ยอนจุน พี่ซูบิน”

ชเวบอมกยูที่ในมือมีโทรศัพท์มือถือยิ้มกว้าง แต่แววตากลับเป็นประกายชวนขนลุก เป็นครั้งแรกที่ซูบินรู้สึกว่า ใบหน้าดูดีของเพื่อนร่วมชมรมดนตรีคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน

“ไว้คราวหน้าขอฉันร่วมวงด้วยแล้วกันนะ ซูบิน”

END

220129

ต่อให้เป็นเรื่องเดิมเอามาเขียนใหม่ก็เขินตอนเขียนเหมือนเดิมค่ะ ///_/// เซฟเซ็กซ์เสมอนะคะ อย่าเอาเยี่ยงอย่างเด็กในเรื่องนี้ ม่ายดี