Rating: General Audiences

Archive Warning (s) : None

Fandom (s) : TOMORROW X TOGETHER

Categories: M/M

Relationship: YEONJUN/SOOBIN

Characters: YEONJUN, SOOBIN, HUENINGKAI

Credit: ภาพปกโดย American Heritage Chocolate on Unsplash

Work Title: November 11

Notes: สุขสันต์วันป๊อกกี้/เปเปโร่เดย์ และวันคนโสดค่ะ

Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึงใด ๆ ทั้งสิ้น

“ผมให้”

กล่องขนมหน้าตาคุ้นเคยยื่นมาให้ตรงหน้า ชเวยอนจุนที่กำลังกินกาแฟแก้วแรกของวันอยู่ในห้องซ้อมมองคนอายุน้อยกว่าที่แสดงน้ำใจขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยตาปริบ ๆ แล้วรับกล่องขนมมาอย่างประหลาดใจ

“แปลกแฮะ”

“แปลกตรงไหนอะ”

“นายไม่กินก่อนหรือไง” เขาว่า แกะกล่องฉีกซองออกมา หยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมายื่นให้คนตรงหน้า “อะ”

ซูบินยื่นหน้ามางับมันไปหน้าตาเฉย ยอนจุนมองนิ่ง ๆ แล้วก็หันกลับไปสนใจขนมในกล่องต่อ ปากก็พึมพำว่า “ไม่รู้สึกแปลก ๆ บ้างหรือไงนะ”

“ถ้ามันจะมีอะไรแปลกก็ตั้งแต่ผมให้ขนมพี่แล้วมั้ง”

“อืม” ยอนจุนตอบรับในลำคอ หยิบส่วนของตัวเองมากินบ้าง แล้วยื่นกล่องให้ซูบินเป็นเชิงว่า ‘นายก็หยิบไปบ้างสิ’ “คิดไงเอาขนมมาให้ฉัน”

ซูบินใช้นิ้วคีบแท่งขนมขึ้นมาอีกชิ้นก่อนตอบ “พี่ซ้อมจนลืมวันลืมคืนไปแล้วหรือไง”

ยังไม่ทันจะหายสงสัย ประตูห้องซ้อมก็เปิดออกพร้อมกับรัศมีความร่าเริงสดใสเปล่งประกายออกมาจากน้องเล็กของกลุ่ม ฮยูนิงไคเข้ามาพร้อมกล่องขนมชนิดเดียวกันกับที่ซูบินเพิ่งเอามาให้เขาหลายกล่อง

“แฮปปี้เปเปโร่เดย์~ ผมเอาขนมมาให้พี่ ๆ ด้วยแหละ!”

ยอนจุนหันไปมองหน้าซูบิน ขณะที่เจ้าหัวหน้าวงตัวแสบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้หันไปยิ้มตาปิดให้น้องเล็กตอนที่รับขนมมา ฮยูนิงไคพอเห็นพวกเขาสองคนกำลังกินขนมก็งอแง

“แล้วนี่เอามาจากไหนอะ มีของผมบ้างไหม”

“เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้น้า”

“แล้วพี่ยอนจุนล่ะ”

ชเวยอนจุนละสายตาจากหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นของซูบินแล้วได้แต่ยิ้มรับน้องคนเล็ก ซูบินเมินคำถามว่าขนมนี่มาจากไหนของไคไปเสียสิ้น แล้วเลี่ยงไปตอบอย่างอื่น เขาเลยตามน้ำไปด้วย “เดี๋ยวซ้อมเสร็จไปซื้อให้”

“สัญญาแล้วน้า” ฮยูนิงไคลากเสียงยาว ดูเหมือนจะลืมเรื่องที่ตัวเองสงสัยไปแล้ว “งั้นผมเอาขนมไปให้พี่บอมกยูกับแทฮยอนก่อน” แล้วก็วิ่งออกจากห้องไปอย่างเริงร่าจนเหมือนเห็นหูกับหางพลิ้วตามลมไป

“…”

ความเงียบคืนมาสู่ห้องซ้อมอีกครั้ง ชเวยอนจุนหันกลับมามองหน้าคนข้าง ๆ อีกรอบ

“เปเปโร่เดย์เนี่ยนะ”

“อือฮึ”

“มีให้ฉันคนเดียวหรือไง”

“อุตส่าห์ซ่อนไว้ในเสื้อฮู้ดอย่างดีเลย กลัวบอมกยูเห็นแล้วจะล้อเอาน่ะสิ” ซูบินรูดซิปเสื้อฮู้ดตัวเองลงให้เขาดูว่ามันมีพื้นที่พอให้ขนมกล่องหนึ่งเข้าไปอยู่ได้อย่างแนบเนียน

ยอนจุนมองหน้าเจ้าเด็กตรงหน้าที่ยิ้มแป้นจนตายิบหยีเป็นเส้นโค้ง แถมลักยิ้มก็บุ๋มลงไปจนน่ามันเขี้ยวแล้วอดยื่นมือไปบีบแก้มนั้นไม่ได้

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะ”

“ทำไมเล่า” ซูบินร้องเสียงเบา “เจ็บนะเนี่ย”

“ฉันไม่มีขนมให้หรอกนะ”

“ผมก็ไม่ได้อยากได้จากพี่นี่นา”

ซูบินตอบหน้าตาย

ยอนจุนถอนหายใจ

“รับมือยากจริง ๆ เลย นายเนี่ย”

“ถ้าผมรับมือง่าย ๆ พี่ก็เบื่อแย่สิ” เจ้าเด็กสูงกว่าเขายืดแขนขาเหมือนบิดขี้เกียจ “เอาเป็นว่า สุขสันต์วันเปเปโร่เดย์ครับ”

ยอนจุนมองคนที่ยิ้มแป้นให้เขาแล้วก็ยิ้มตอบไป

“สุขสันต์วันเปเปโร่เดย์นะ”

END

211111

แม้จะมีเรื่องเหี้xห่ามากมายเกิดขึ้นในประเทศ แต่ก็ยังต้องดิ้นรนกันต่อไปค่ะ T-T เรื่องนี้ก็สั้น ๆ ใส ๆ แค่อยากเขียนซีนให้ขนมกันแหละ ไม่มีอะไร (เลย) 555

ความสัมพันธ์ของตัวละครที่คลุมเครือนี่ก็น่าสนุกจังเลยน้า (?)