ผืนผ้าใบถูกกางและปัดเศษฝุ่นเล็ก ๆ ออก 

มันเกาะประปรายบนกระจกแว่น 

กรอบไม้ที่ถูกตอกรอไว้ วางทาบลงไปบนผ้าใบ

เขาหยิบตะปูที่คาบไว้ออกมา บรรจงพับผ้าให้ตึงเข้ามุม

ตอกมันลงไปอย่างแน่นหนา เมื่อเสร็จแล้วเขาก็ตั้งมันขึ้น

มือทั้งสองข้างปัดกันไปมา รอยยิ้มปรากฏด้วยความพอใจ

"..มาแล้ว.." 

เสียงใครคนนึงดังขึ้นข้างหลังของเขา

เสียงของเด็กหนุ่มที่เขานัดหมายไว้

"อี้ป๋อ...มาไวจัง" เขาหันไปยิ้มให้แล้วเดินไปหา เช็ด ๆ มืออีกครั้งที่กางเกงตัวเอง

"ผมว่าง.." เขาวางถุงผ้าที่หอบมาด้วยลง แล้วแกะปมมันออก 

เครื่องสำอางค์มากมายที่ถูกนำมาด้วย มันคือสิ่งที่เซียวจ้านขอไว้ให้นำมา

"พอรึเปล่า?" อี้ป๋อเงยหน้ามองคู่สนทนาที่ยืนอยู่

"พอสิ ..แต่ว่าวันนี้ ไม่ต้องแต่งเต็มที่ก็ได้ ..." เขานั่งยองลงข้าง ๆ 

"ชุดก็ไม่ต้องเปลี่ยนใช่มั้ยล่ะ วันนี้สบาย ๆ เถอะ" เขาลูบหัวเด็กหนุ่มไปที แล้วลุกไปเตรียมอุปกรณ์วาดตัวเองต่อเช่นกัน

อี้ป๋อนิ่งไปครู่นึง เขาเม้มปาก.. กี่ครั้งแล้วที่เขาคนนี้ชอบทำอะไรตามอำเภอใจ

เขาจัดแจงของไว้แบบนั้น แต่ในหัวกลับว่างไปหมด..

ปกติแล้ว ทุกครั้งที่จะแสดงเขาจะแต่งเป็นขั้นตอนที่เคยชิ้น

เมื่อบอกให้เขา สบาย ๆ ... มันคือยังไงกัน่ละ??

ยื่นมือไปหยิบตลับเขียนตา เนื้อแป้งสีแดงสด เขาละลายน้ำลงไปเล็กน้อย ตัดสินใจแต้มสีแดงลงไปที่รอบดวงตา

"...ดีเลย" เซียวจ้านพูดขึ้นมา จริง ๆ แล้วเขามองอีกฝ่ายนั่งคิดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่ก็ไม่ได้เร่งรีบอะไร

"แต่งแค่..ดวงตา...กับปากดีมั้ยล่ะ?" เขากอดอกลูบคางตัวเองพลางเสนอความคิดออกมา

"...ก็ได้" 

เซียวจ้านยิ้มกับท่าทีนิ่งเฉยนั้น เด็กคนนี้ไม่เชิงเย็นชาซะทีเดียว ที่ผ่านมาหลายต่อหลายครั้งที่คุยกัน

ถึงเขาจะเป็นคนที่เอาแต่พูดมากอยู่คนเดียว แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้เมินเขา

------------

"นั่งตามสบายนะ แต่ถ้าเมื่อยก็บอกได้.." เซียวจ้านพูดพลางขีด ๆ แท่งถ่านลงบนผ้าใบ 

ดวงตากวาดไปมองที่แบบที หันกลับมาวาดที 

ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว ..

"...อือ" อี้ป๋อส่งเสียงตอบผ่านริมฝีปากสีแดงสด

ซบใบหน้าลงกับแขน เส้นผมสีดำปกลงมาที่ดวงตา มีเพียงเสื้อคลุมตัวนอกของชุดชิงอี้ที่คลุมร่างกายของเขาอยู่

ครั้งแรกที่เป็นแบบให้วาดนั้นเขายังไม่เคยชินและยังไม่เข้าใจนักว่าต้องทำท่าทางยังไง

แต่ตอนนี้ ต่อให้แก้ผ้าออกหมด เขาก้ไม่รู้สึกกระดากอายอะไร 

ปกติแล้วเขาไม่ชอบสบตา หรือ มองใครก่อนนัก บนเวทีก็มีแสงไฟจ้าจนมองไม่เห็นคนดู

แต่ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายจ้องเซียวจ้านกลับบ้างโดยไม่รู้ตัว ความตั้งใจของเขาดึงดูดสายตาเอาไว้

เขาเผลอจ้องที่จิตรกรตรงหน้าอยู่นาน

"จะมองไปทางอื่นก็ได้นะ" เซียวจ้านยังคงขยับมือวาดอยู่แต่ก็หันสายตามามองอี้ป๋อยิ้ม ๆ 

"...คุณมองผม..ผมมองคุณ...ไม่ได้หรอ.." เขาขยับปากพูดช้า ๆ แต่คำพูดพวกนั้นทำเอาเซียวจ้านชะงักมือไปด้วยความแปลกใจ

"....ได้สิ..." เขายิ้มเอนดูก่อนจะลุกขึ้น 

ในจังหวะที่ลุกนั้น อี้ป๋อก็เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ 

"ผมกวนหรอ...ขอโทษ.." คิ้วขมวดลงเล็กน้อย แต่ในจังหวะเดียวกันเซียวจ้านก็เดินถึงตัวเขาแล้ว 

มือหนาลูบลงไปบนผมนั่นอีกครั้ง 

"ไม่หรอก...แต่พักก่อนก็ได้..."

"...." เด็กหนุ่มหลุบตาลง แล้วพยักหน้าน้อย ๆ "ไม่ได้ตั้งใจกวนคุณ.."

"ไม่คิดมากสิ"

อี้ป๋อตัดสินใจยกแขนทั้งสองข้างขึ้นไปหาเซียวจ้าน เขามีท่าทีแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มตอบ

"ครับ?"

"...." อี้ป๋อไม่ตอบอะไรกลับไป ..แขนยังยกค้างอยู่แบบนั้น เหมือนการกระทำของเขาจะเก้อหรอ? 

? 

เซียวจ้านสอดแขนเข้าใต้รักแร้ ก่อนตัวอี้ป๋อจะลอยจากเก้าอี้ แขนทั้งสองข้างกอดเข้าหากันที่ไหล่เซียวจ้าน

"..อยากให้กอดหรอครับ?" ตอนนี้ใบหน้าของเขาถูกวางบนไหล่บาง ไม่มีทางเห็นสีหน้าตอนนี้ของคนในอ้อมกอด

"เปล่า..อยากให้ช่วยดึงให้ลุก.."  

" มือผมเปื้อนถ่าน..เพราะฉะนั้นคงช่วยได้แบบนี้ล่ะนะ เอ้า..ลุกนะ" เซียวจ้านออกแรงยกอีกฝ่ายขึ้น

"..ค่อยวาดต่อก็ได้ ..." จิตรกรหนุ่มพูดลอย ๆ เหมือนบอกตัวเองในขณะที่วางอีกฝ่ายลงบนโซฟาหนังสีน้ำน้ำตาลไหม้ 

"ผมเดินเองได้..ไม่เห็นจะต้องทำแบบนี้" อี้ป๋อท้วงหน้านิ่ง 

เซียวจ้านนั่งลงตรงหน้า เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป มีแต่รอยยิ้มที่ปรากฏในดวงตาและริมฝีปาก 

พอได้มานั่งมองพินิจใบหน้าที่สวยงามของชิงอี้(นางเอกงิ้ว) ที่เขาประทับใจ

สายตา ริมฝีปาก ใบหน้า ทุกอย่างที่ได้รูปเหมือนงานประติมากรรม

เหมือนโดนสะกดให้ตกอยู่ในห้วงเวลาที่ช้าลง...

ค่อย ๆ โน้มเข้าไปหาริมฝีปากกลมกลึงที่ประดับสีแดงสด 

นัยตาสีเข้มที่เข้ากับสีแดงรอบ ๆ จ้องเขาด้วยความตกใจ

แต่แววตาที่เอาจริงใต้แว่นนั้นก็สะกดเขาไว้เช่นกัน 

"คุณ..."

อี้ป๋อชะงักอยู่แบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ถอยหนี แม้จะไม่ทันตั้งตัว

เหมือนร่างกายกำลังบอกให้เขาทำสิ่งที่เขาต้องการอยู่ลึก ๆ 

ริมฝีปากประทับลงไปที่สีแดงสด

เม้มจูบลงไปเบา ๆ ไม่จาบจ้วง

ลมหายใจของเขาทั้งคู่ถูกกลั้นไว้จนความเงียบทำให้ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองชัดเจน

ริมฝีปากถูกผละออกจากกัน แต่เด็กหนุ่มกลับโน้มเข้าไปหาอย่างเสียดาย

จูบแรก 

แววตาของอี้ป๋อบอกมันออกมาอย่างชัดเจน 

เซียวจ้านประคองใบหน้าเรียวเล็กให้เงยขึ้นอีกนิด เขาค่อย ๆ ถอดแว่นออกแล้วเอียงใบหน้าเข้าหาอีกครั้ง

คราวนี้เขาหยุดก่อนริมฝีปากจะแตะกันเหมือนลองเชิง 

เด็กหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะเริ่มก่อน แต่ว่า..เขายังต้องการมันอยู่อย่างประหลาด

ใบหน้าเล็กขยับเข้าไปใกล้อย่างเคอะเขิน ริมฝีปากแตะกันอีกครั้ง

เซียวจ้านใช้นิ้วโป้งกดคางอีกฝ่ายลงเบา ๆ จนริมฝีปากมนอ้าลงเล็กน้อย

ลิ้นถูกสอดเข้าไปหยอกเย้าที่ริมฝีปากบน เม้มจูบเข้าที่ริมฝีปากล่าง

เขาละเลียดทุกบริเวณที่เย้ายวน และไร้เดียงสา

เขาถูกผลักออกเบา ๆ 

"...ไม่ชอบหรอ.." เซียวจ้านกระซิบถาม

อี้ป๋อก้มหน้าหลบ เขาเม้มปากพลางสะบัดหน้าไปมา

"ถ้าอย่างนั้น เงยหน้ามองผมได้มั้ย?" เซียวจ้านใช้นิ้วโป้งกดเกลี่ยที่แก้มปลอบ

"มันแปลก ๆ..." อี้ป๋อก้มหน้าคางแทบติดอก

ทำไมถึงได้ดูสนุกอยู่แบบนั้น เขาอายจะตายอยู่แล้ว...

คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมองประท้วง

ใจของเข้าเต้นรัวราวกับกลองเปิดฤกษ์เวที

แต่จิตรกรที่เอาแต่ยิ้มคนนี้กลับดูสบาย ๆ เสียนี่

"...ทำไม?"

เขาถามออกไปแค่นั้น เขาไม่รู้เลยว่าใต้รอยยิ้มมากมายนั้น อีกฝ่ายคิดอะไรกันแน่

"ผม...หลงไหลในตัวคุณ....." ทุกคำพูดนั้นมีรอยยิ้มประดับ

"..." อี้ป๋อหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะมองไปทางอื่น

"...ไม่ได้..ไม่ชอบ แต่มัน..." เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองก่อนจะทิ้งมันลงข้างเตียงตามเดิม

"ผมทำไม่เป็น" เขาพูดออกมาตรง ๆ แต่เซียวจ้านได้ยินแบบนั้นกลับหัวเราะออกมาอย่างเอนดู

"หัวเราะอะไรกัน..?" อี้ป๋อรีบท้วงขึ้นมาอีกเพราะเริ่มอาย

"ผมแค่..คิดว่า..ผมนี่โชคดีจัง" 

---------